Τι σκέφτηκα όταν πληροφορήθηκα τον θάνατο του Χομπσμπάουμ*

Στο συνήθως ήσυχο καφέ-εστιατόριο εκείνη την ημέρα γινόταν χαλασμός. Ενα τεράστιο "Π" τραπεζιών φιλοξενούσε πολλές (πάνω από 50) αγριοφωνάρες, χυδαίους γέλωτες, φουσκωμένες κοιλιές. "Τι είναι όλοι αυτοί καλέ;" ρώτησα την άνεργη παρέα μου. "Μα δεν τους ξέρεις;" με ρώτησαν. "Οχι, θα 'πρεπε; Αυτοί με ξέρουν;" είπα τη κλισεδιά μου. "Μα κοίτα τους λίγο καλύτερα", επέμειναν οι φίλοι. Δεν φορούσα τα γυαλιά μου, ένα συνήθειο που 'χω αποκτήσει τελευταία, σε μια απεγνωσμένη προσπάθειά μου να βλέπω τον κόσμο ομορφότερο, αλλά και για να μη με αναγνωρίζουν και να μην αναγνωρίζω τους/τις θαυμαστές/θαυμάστριές μου. Τα φόρεσα. Τους είδα. Τους γνώρισα. Ολη η συνδικαλιστική πρωτοπορία της χώρας βρισκόταν άλλωστε στη Θεσ/νίκη εκείνες τις μέρες ενόψει της πατροπαράδοτης, εθιμοτυπικής πορείας μ' αφορμή τα εγκαίνια της ΔΕΘ. ΠΑΣΚΕ οι περισσότεροι. Σου μιλάω για πολύ τρανταχτά ονόματα. Ναι, κι αυτός. Ναι, κι εκείνος ο άλλος. Συζητήσαμε γελώντας την προοπτική του πεσίματος, καλώς ή κακώς (κακώς) την απορρίψαμε. Ενας φίλος, λίγο πιο μαγκίτης, σηκώθηκε και κάτι πήγε και ψιθύρισε στου ενός τ' αυτί. Ο συνδικάλας συγκατάνευσε. Ο φίλος γύρισε ευχαριστημένος. "Τι έγινε ρε μαλάκα;" - "Τίποτε, πάρτε ό,τι θέλετε, παιδιά, κερνάει η συνδικαλιστική ηγεσία". 

Με έναν μονό τούρκικο τη βγάλαμε, μη νομίζεις. Ούτε καν μια ουισκιά δεν παραγγείλαμε, ή καμιά γαρδούμπα. Τελεώνοντας, ένας απ' αυτούς, ο πλέον εξέχων όλων, ήρθε να μας πιάσει κουβέντα, το επάγγελμα βλέπεις τα 'χει αυτά, ακόμη κι όταν είσαι άνεργος, καταλαβαίνεις...

Τον πήραμε με το μαλακό, τέτοιοι φλωρούμπες. Συζήτηση. Δεν πάει άλλο, του λέγαμε. Οχι άλλες 24ωρες τουφεκιές. Βγάλε τα σωματεία έξω. Απεργία διαρκείας τώρα. Πουτάνα όλα, δεν πάει άλλο. Αυτός, έμπειρος ων, ήξερε να ελίσσεται και να ξεγλιστρά - σαν χέλι; σαν φίδι; σαν κάτι γλοιώδες πάντως. Ηθελε να καθίσει κι άλλο μαζί μας, αλλά είχε κι άλλες υποχρεώσεις, είπε. Έκανε να φύγει. Κοντοστάθηκε. Γύρισε κάτι να μας πει. Δίσταζε. "Και να διαβάζετε όλοι Χομπσμπάουμ. Αντίο σας" - και χάθηκε στη σκόνη μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.

* Με αφορμή το θάνατο του ιστορικού Ερικ Χομπσμπάουμ, σήμερα 1η του Οχτώβρη.

YΓ Αυτή τη στιγμή απ' τα ηχεία ακούγεται αυτό