Πραγματικά είναι εξοργιστικό, θλιβερό, αποκαρδιωτικό το φαινόμενο των υπερκαταρτισμένων ανέργων. Απ' την άλλη όμως, ακούγοντάς τους κάποιες φορές να αναρωτιούνται "μα είναι δυνατόν, με τόσα πτυχία, μεταπτυχιακά, μάστερ και διδακτορικά, να μην έχω εγώ δουλειά;" δεν μπορώ κι εγώ, παραβλέποντας την παντελώς ατομικίστικη συλλογιστική τους, να μην αναρωτηθώ από την πλευρά μου: "Δηλαδή το δικαίωμα στην εργασία είναι ανάλογο του αριθμού των πτυχίων;". Δηλαδή κάποιοι έχουν περισσότερο δικαίωμα στην εργασία από τους άλλους; Υπονοείται δηλαδή ότι εφόσον κάποιος δεν έχει προσόντα δικαίως είναι άνεργος, ε; Του αξίζει; Καλά να πάθει; Υπάρχει δηλαδή μια αριστοκρατία ανέργων, που είναι αδικημένη, και μια πλέμπα ανέργων, που όπως έστρωσε έτσι κοιμάται. Το πρόβλημά τους δηλαδή δεν είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς δουλειά, πράγμα που συνεπάγεται πρόβλημα επιβίωσης, που αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα, ότι άνευ εργασίας, δηλαδή μισθωτής σκλαβιάς, που λέγαμε οι μαξιμαλιστές προ κρίσης, δεν μπορείς να ζήσεις, αλλά το πρόβλημά τους είναι ότι δεν απέδωσε η επένδυση (της οικογένειας στις περισσότερες περιπτώσεις) σε ένα μέλλον καλύτερο από των υπολοίπων. Δηλαδή ακόμη και τώρα, εν μέσω κρίσης, αυτοί οι άνεργοι, συνήθως νέοι στην ηλικία, που πληρώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο την καπιταλιστική απάτη, επιμένουν να σκέφτονται με όρους αγοράς και οικονομίας. Με όρους καπιταλισμού. Με τους όρους δηλαδή που έχουν θέσει αυτοί που τούς έχουν καταδικάσει στην ανεργία.
Νομίζω πως ακόμη έχουμε πολλά να σκεφτούμε.
ΥΓ. Χίντεν Ορκεστρα. Μπαντάρα. Καινούργια δισκάρα.
13 σχόλια:
Μπράβο.
Εγώ το πάω και λίγο μακρύτερα: ποτέ, πραγματικά ποτέ, δεν κατάλαβα γιατί η αμοιβή του καταρτισμένου πολυπτυχιούχου πρέπει να είναι μεγαλύτερη από εκείνη του ανειδίκευτου οδοκαθαριστή, πιχί.
Προφανώς, Δύτη, έτσι ορίζεται η "σύνδεση της αγοράς εργασίας με την Ανώτατη Εκπαίδευση".
ξεκινάτε δειλά δειλά, σχόλιο σχόλιο, να γράψετε από την αρχή το Κεφάλαιο του Μαρξ ή είναι ιδέα μου; μιλάτε για την έννοια της υπεραξίας στον αλλοτριωμένο κόσμο της εργασίας ορ γουάτ; ελεμένταρι γουότσον.
Όπως λέω συχνά "ο σκουπιδιάρης θεωρείται δουλειά του συρμού, αλλά δεν βλέπω πολλούς πρόθυμους να γίνουν - άσε που άμα σταματήσει να δουλεύει, τότε να σε δω αγαπητέ μου (πτυχιούχε, χαρτογιακά, αριστοκράτη) που βγαίνεις και φωνάζεις κιόλας "η Δημόσια Υγεία, η Δημόσια Υγεία". Ουρτ!
.
Κοστίνιο, πάντα δειλά, αλλά ούτε από κεφάλαιο ούτε από Μαρξ ξέρω. Οσο για τ' αλλα, μόνο την αναφορά στον Σέρλοκ Χολμς έπιασα :)
Αντίδρασεξ, με αρέσει η μοναχική και τέλεια τελεία σου. Κατά τα λοιπά, έτσι όπως το λες. Απλώς δεν είχα αντιληφθεί μέχρι πρόσφατα ότι ο χαρτογιακαδισμός υφίσταται και μεταξύ ανέργων.
δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό, να συνεισφέρω στο γόνιμο μπρέιν στόρμιγκ, μιά αμερικάνικη διαφήμιση, της fedex, όπου η προϊστάμενη της αποθήκης δεμάτων ενημερώνει τον καινούριο για τα συνοπτικώς απλοϊκά καθήκοντά του, ο καινούριος ενίσταται ότι έχει μάστερς ντιγκρί και νιώθει άντεραπρισιέιτιντ, και όβερκουόλιφάιντ, η προϊστάμενη δεν εντυπωσιάζεται, και βαριεστημένα τον αποπαίρνει, "α, έχεις μάστερς ντιγκρί! ε, τότε πρέπει να στα επαναλάβω!"
Η διαφήμιση είναι πραγματική; Τζίσας!
(μια φορά κι έναν καιρό που εγώ ο "μορφωμένος" βρέθηκα σε περιβάλλον πραγματικά σκληρής χειρωνακτικής εργασίας όχι μόνο ένιωσα σωματικά αδύναμος, κοινώς "φλώρος", αλλά και παντελώς ηλίθιος)
Πάντως κι εγώ που νοιάστηκα και για τα χαρτιά και για την προϋπηρεσία, και δούλευα και σπούδαζα και τίποτα δεν πασάλειψα, πάλι άνεργη είμαι
τζαστ σέινγκ
Ακριβώς: η ανεργία δεν κάνει διακρίσεις. Γιατί τις κάνουνε άραγε κάποιοι άνεργοι;
αν υποχρεωθώ, με το πιστόλι στον κρόταφο, να επιχειρήσω ποτέ να μαντέψω, θα πω πως μάλλον είναι για να νιώθουν πως δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά η άδικη κενωνία...
Εντάξει, δεν είναι κακό όμως να θες ν' ασχοληθείς μ' αυτό που έχεις σπουδάσει. Και έτσι για να τα λέμε και όπως είναι, στη φάμπρικα που δουλεύω ως πτυχιούχος, παίρνω πολύ λιγότερα από τον εργάτη κάτω. Και τα άγχη που κουβαλάω στις πλάτες μου είναι πολύ περισσότερα. Υπάρχουν κι αυτά.
Απλά λέω.
Μα εννοείται πως δεν είναι κακό να θες ν' ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτό που έχεις σπουδάσει. Είναι απολύτως θεμιτό. Αυτό που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι η λογική "εγώ με τα 18 πτυχία-μπατσελόρ-ντοκτορα-ποστντοκ πώς γίνεται να είμαι άνεργος/η;".
Δημοσίευση σχολίου