Τόση δράση από τον Μάνο είχαμε να δούμε

Μεγάλο, μαύρο και μοβόρικο. Πολύ χοντρός, πολύ αργός, για να το κυνηγήσω. Χάθηκε στις δίπλες της γυμνής κοιλιάς μου. Δεν πόνεσα, μια βαθιά ανάσα, ένα μικρό τσίμπημα. Μεγάλο, μαύρο, μοβόρικο, χορτάτο, πήγε για χώνεψη, κάλυψη - απόκρυψη στο μεγάλο, μαύρο και σιωπηλό ηχείο. Μια στάλα αίμα, κόκκινο πάνω σε μαύρο, παντιέρα επαναστατική, γυάλισε σαν μελλοντική ελπίδα. Άραγε τα μεγάλα, μαύρα και μοβόρικα κουνούπια ακούνε μουσική; Και τι είδους μουσική προτιμούν; Πάτησα play, η εισαγαγωγή του ενακτήριου Soft Mistake (συγκρότημα Lamb, δίσκος Fear of fours), ύπουλη, ατμόσφαιρα εχθρική και μπάσα υπνωτικά. Το κοιτούσα κατάματα, ήμουν σίγουρος με κοιτούσε κι αυτό. Στο δίλεπτο περίπου πάνω, μπήκε και το drum beat, μαστουρωμένο, νωχελικό. Ενοχλημένο, μαστουρωμένο και αργοκίνητο, το κουνούπι έκανε να αντεπιτεθεί. Τα χέρια μου, μέγγενη σωστή, χτυπήσαν παλαμάκια στο ρυθμό. Μισό κουνούπι στην αριστερή, μισό στη δεξιά παλάμη. Ο άνθρωπος θριαμβευτής, θηριοδαμαστής, κυρίαρχος της φύσης. Εγώ. Που για μένα έγραψε ο Νίτσε τον Σούπερμαν. Συμπέρασμα:  πες όχι σε όλα τα ναρκωτικά, θα μας κάνουν όλους σαν κουνούπια νωχελικά. 

Ο Μισέλ Φέιμπερ στη συλλογή διηγημάτων του το Μήλο, στο ομώνυμο διήγημα, γράφει: "Το διάβασμα από τη φύση του είναι μια ομολογία ήττας, μια πράξη αυτοταπείνωσης· δείχνει ότι θεωρείς άλλες ζωές πιο ενδιαφέρουσες από τη δική σου". Για αυτό κι εγώ, αποφασισμένος να ζησω μια ζωή συναρπαστική, στο μάξιμουμ, παράτησα το διάβασμα κι έγινα εξολοθρευτής κουνουπιών. Επόμενη στάση, μυγοχάφτης.