Κύριος Καίριος Τογκακοσουτογκαιρό

Βαριόμουν σήμερα στα γαλλικά, δηλαδή j'ai été ennuyé (ή μήπως, ορθότερο, j'étais ennuyé;), δεν είχα καν όρεξη να κάνω τ' αγαπημένο μου λογοπαίγνιο, αντί για κελ ντομάζ να λέω κελ σομάζ, αλλά μάθαμε μιαν ωραίαν λέξη, που δεν είμαι καν σίγουρος αν είναι γαλλική ή αγγλική, ή αν τεσπά συγκράτησα μόνον τον αγγλικό τύπο, βαριέμαι να πάω ν' ανοίξω το τετράδιό μου, η λέξη ήταν locavore, "τοπικοβόρος", ψιθύρισα στον διπλανό μου, αν και το τοπικοφάγος ακούγεται μάλλον καλύτερο, μεγάλη ιστορία η ακριβής σημασία της λέξεως, ας πούμε οτι τοπικοφάγοι είναι όσοι τρώνε μόνον τοπικά προϊόντα, τα οποία δεν διανύουν μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση, το οποίο αν το καλοσκεφτείς έχει και μια αμυδρή, ενδεχομένως τραβηγμένη σχέση με το "στηρίζουμε την εγχώρια παραγωγή - προτιμούμε τα ελληνικά προϊόντα", ξέρω, οι αφετηρίες είναι διαφορετικές, όσο για τον τερματισμό, ουφ βαριέμαι να τ' αναλύσω.
Αργότερα, πίνοντας στα όρθια -για την ακρίβεια στηρίζοντας τα παχουλά οπίσθιά μου σε καγκελάκι κεντρικής εμπορικής οδού- έναν πλαστικό εσπρέσο φρέντο σκέτο κερασμένο από καλο παλιοσυνάδελφο, έμαθα για κάτι μαγαζάτορες εκεί τριγύρω οι οποίοι προσπαθούν να συγκεντρώσουν υπογραφές για ένα κείμενο διαμαρτυρίας προς το δήμαρχο της πόλης μας εναντίον του gay parade. "Δεν έχουμε πρόβλημα με τη σεξουαλική τους επιλογή", μού είπαν σε σχετική μου ερώτηση, "ούτε είμαστε ρατσιστές. Απλώς, η πόλη έχει τόσα προβλήματα, γιατί πρέπει να της προσθέσουμε ένα ακόμα με τη διενέργεια του gay parade;"

Le malheur a été mon dieu. 

Η απόγνωση ήταν ο θεός μου, που λέει και ο Ράμπο, ψέματα, ο Ρεμπό.

Αργότερα ανορεχτούσα κατ' οίκον σκεπτόμενος ότι οι όμορφες στιγμές κατά τη διάρκεια μιας μέρας δεν επαρκούν για να γιατρέψουν αυτό το χάλι. Ευτυχώς, η Κ. μού εξιστόρησε μιαν ιστορία πραγματική, που συνεβή το πολύ πριν από μια ώρα και που σου δίνει μια σταλιά ελπίδα: Μπαμπας, μαμά και παιδάκι, έξω απ' του Χατζή, κάνει μια στάση η μάνα να πάρει ένα χανούμ μπουρέκ, τη βλέπει ο σύζυγος, κάνει βροντόφωνο ντου στο μαγαζί και άγλυκοι φεύγουνε μαζί, "μα δεν έχουμε πει, ούτε δραχμή στο Blé και στο Χατζή;".

(αν απορείς με τα λόγια του συζύγου, κάνε κλικ εδώ κι εδώ)

ΥΓ. Λίγο μετά τη δημοσίευση της ανάρτησης αυτής, διάβασα αυτό (κι εδώ). Απελπισία.