Χρόνο για να γράφω άσκοπες αρλούμπες διαθέτω. Οπως και για να διαβάζω βιβλία μάλλον εκνευριστικά, όπως τις "Βιβλιοθήκες γεμάτες φαντάσματα" του Ζακ Μπονέ, που δίνουν μια άλλη διάσταση στον όρο εμμονή. Εντάξει, κύριε Μπονέ, κι εμείς αγαπήσαμε (τα βιβλία) αλλά δεν κάναμε κι έτσι. Τέλος πάντων. Σε αυτήν την παραληρηματική και μάλλον ναρκισσιστική παράθεση ονομάτων, συγγραφέων, τίτλων, ανεκδότων σχετικά με τις βιβλιοθήκες, τους τρόπους συλλογής, συντήρησης και συνύπαρξης με έναν τεράστιο αριθμό βιβλίων υπάρχει και μια αναφορά στο παρακάτω βίντεο, ένα πολύ παλιό επεισόδιο του twilight zone, το time enough at last, στο οποίο ένας τραπεζοϋπάλληλος, βιβλιόφιλος, καταπιέζεται γιατί η γυναίκα του στο σπίτι και το αφεντικό του στη δουλειά τού απαγορεύουν να διαβάζει. Μια μέρα, στο διαλειμμά του, κρυφά, χώνεται στο υπόγειο της τράπεζας όπου είναι τα χρηματοκιβώτια, για να διαβάσει με την ησυχία του. Γίνεται μια έκρηξη, κάτι σαν πυρηνική καταστροφή. Είναι ο μοναδικός επιζών μέσα στα ερείπια. Τον πιάνει πανικός, μέχρι που ανακαλύπτει τα βιβλία της γκρεμισμένης δημόσιας βιβλιοθήκης. Η χαρά του, ανεπανάληπτη. Εχει όλο το χρόνο στη διάθεσή του, απολύτως ελεύθερος από υποχρεώσεις, να διαβάσει ό,τι και όσο θέλει. Κι αυτό ακριβώς σκοπεύει να κάνει. Μόνο που... Ε, τα υπόλοιπα, αν δεν έχεις τίποτε να κάνεις τα επόμενα 25 λεπτά, δες τα στο βίντεο και στη συνέχεια διάβασε την ανάλυση που ο ίδιος ο Μπονέ κάνει.
Γράφει λοιπόν ο Μπονέ: "μπορεί να το δει κανείς ως μεταφορά της βιβλιομανίας: ο άνθρωπος που αρχίζει να καταπολεμά τη μελαγχολία του και το υπαρξιακό του πρόβλημα με το διάβασμα, μόλις επιτέλους αποκτήσει όλα τα βιβλία του κόσμου, γίνεται ο ίδιος... κομμάτια. Η βιβλιοθήκη προστατεύει από την έξωθεν εχθρότητα, φιλτράρει τους θορύβους του κόσμου, μετριάζει το κρύο που βασιλεύει στην ατμόσφαιρα, ενώ σου δίνει ταυτόχρονα μια αίσθηση παντοδυναμίας. Γιατί η βιβλιοθήκη αμβλύνει το πεπερασμένο των ανθρώπινων δυνατοτήτων: αντιπροσωπεύει τη συμπύκνωση του χρόνου και του χώρου. Αθροίζει στα ράφια της όλα τα γεωλογικά στρώματα του παρελθόντος. Εκεί ξαναβρίσκονται οι προηγούμενοι αιώνες...".
ΥΓ. Που λες, είναι κάτι ειδήμονες που περιδιαβαίνουν στα μπλογκ με ύφος περισπούδαστο και κουνάνε το δάχτυλο αν αυτό που γράφεις δεν είναι αρκούντως βαθοστόχαστο, αρκούντως πρωτότυπο και ιδιαιτερως θεωρητικά καταρτισμένο. Θα τους παρακαλούσα να μην κάνουν τον κόπο να ξανάρθουν απεδώ, δεν θα βρουν αυτό που ζητάνε.
10 σχόλια:
Την Τύφλωση του Κανέττι να προτείνεις στους ειδήμονες. Όπως ο ήρωας, κάποια στιγμή θα τρελαθούν και θα κάψουν τη βιβλιοθήκη τους.
να σου πω κάτι, πας και γράφεις κάτι ωραίο, βάζεις και ένα ωραίο βίντεο από κάτω, χτίζεις κάτι, ρε παιδί μου, και μετά πας και βάζεις ένα υστερόγραφο με ένα κρυμμένο κουτσομπολιό και με αποπροσανατολίζεις!!
είναι σωστό αυτό;;
Τι ωραίο βιβλίο η Τύφλωση, ρε Pasaenas! Μού την είχε χαρίσει ένα καθηγητής μου στο λύκειο, ακόμη τον ευγνωμονώ για αυτό.
Μεστ απ, όντως το υστερόγραφο σωστό δεν είναι, αλλά ήταν προσωπική ανάγκη. Ανευ σημασίας πάντως :)
Το συγκεκριμένο επεισόδιο της Ζώνης του Λυκόφωτος με στοιχειώνει από μια εποχή που η μνήμη μου φέρνει μόνο σπαράγματα, αλλά με είχε τρομάξει τόσο που δεν τολμάω να το ξαναδώ. Ποτέ δεν το σκέφτηκα όπως ο Μπονέ -όταν μεγάλωσα το ερμήνευα ως μια αλληγορία του τρόμου μπροστά σε μια πληθώρα επιλογών, ο οποίος δεν σου επιτρέπει να επιλέξεις τίποτα τελικά...
Καλά, Gaz, μη νομίζεις, μπορεί να 'χεις και δίκιο. Στην τελική εγώ όταν είδα το επεισόδιο σκέφτηκα μόνο "ποπό γκαντεμιά ο άνθρωπος" και "μαλάκα μου, κι εγώ χωρίς τα γυαλιά μου χαμένος είμαι".
να τολμήσω να υποθέσω ότι ο καθηγητής που σου είχε κάνει δώρο το κλασικό βιβλίο του Κανέτι, δεν ήταν και πολύ ένθερμος οπαδός απεργιών και άλλων κινητοποιήσεων; πάντως το βιβλίο του Μπονέ είναι θεματικώς τουλάχιστον ενδιαφέρον για όλους τους βιβλιόδουλους αυτού του κόσμου
Ξηροκάρπιε, για να είμαι ειλικρινής, αν είχα τον Μπονέ μπροστά μου, θα τού ριχνα κανά δυο φούσκους του βρομοαστού και θα τον έπιανα από τον γιακά και θα του φώναζα ξύπνα μαλάκα!
ωραιο ποστ πανε αν και το βίντεο δεν το δα ακόμα. και για να μην πηγαίνω κι από πάνω, χαιρομαι που τροφοδότησα την ποιητική σου έμπνευση κι ας έφαγα λίγο χρόνο με το πολυτονικό
Ρε σοβαρά, το διάβασα μονοροφούφι το βιβλίο για τον Φάσση. Πολλή εντύπωση με έκανε, λεμε.
ε ναι. είναι ζούπερ το βιβλίο. κι εγώ το διάβασα στις διακοπές σε 2 μέρες και κόλλησα. ελπίζω να σε αρέσει και ο κήπος, είναι εξίσου γαμάτο.
υ.γ. κι εγώ της διάβαζα ποίηματα του Μανούσου Φάσση, αλλά αυτή δε με παίνευε γαμώτο...
Δημοσίευση σχολίου