Κίτρινα μαλλιά, ξανθά δοντάκια

"...σαι;" 

Α; 

"Λέω, ...σαι;". 

Αναγκαστικά ψεύδομαι: όχι, όχι. 

"Σοβαρά; Ακόμα δεν μούδιασε;". 

Α, ώστε αυτό με ρωτούσε τόση ώρα; Ναι, ναι, μούδιασε.Κι εγώ που νόμιζα ότι με ρωτούσε "βαριέσαι;" και δεν ήθελα να τη στεναχωρήσω και της έλεγα ένα ανώδυνο -σαν το σφράγισμα που επακολούθησε- ψεματάκι.

Λανθάνοντα ώτα οδηγούν τη γλώσσα να πει την αλήθεια τελικά. Βαριόμουν. Βαριόμουν οικτρά. Κοιτούσα γλυκά-γλυκά το φως σαν της ανάκρισης ξαπλωμένος στην οδοντιατρική καρέκλα περιμένοντας να ενεργήσει η αναισθησία, όχι ολική, ή βολική που θα έλεγε ο Κωστάκης Ανάν, αλλά μερική, που το μερική είναι το αντίθετο του ολόκληρου, άρα η Αμερική (το 'χω ξαναπεί, επαναλαμβάνομαι) είναι συνώνυμη του ολοκληρωτισμού, εφόσον το άλφα της είναι στερητικό, δηλαδή μη μερική, άρα ολοκληρωτική. Η σχέση μου με τους οδοντιάτρους είναι παρόμοια με αυτήν που έχω με τους κουρείς. Κάκιστη. Οι συνέπειες αυτών των κάκιστων σχέσεων είναι οφθαλμοφανέστατες τόσο στα (λιγοστά) μαλλιά μου όσο και στα (ευτυχώς όχι ακόμη λιγοστά) δόντια μου. Εχω εντοπίσει και το πρόβλημα, μη νομίζεις: ο ατίθασός μου χαρακτήρας φταίει, δεν αντέχω να έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου, ούτε θεό, ούτε αφέντη, ούτε οδοντίατρο, ούτε κουρέα. 

Αυτό το τραγουδάκι είναι το κόλλημα των ημερών. Από τον δίσκο των baby guru που θα κυκλοφορήσει 1η του Οκτώβρη, νομίζω. 
(Χιλιοστό οχτακοσιοστό ποστ αυτό. Καλύτερα τα τοστ παρά τα ποστ)