Μάλλον διαφωνώ

Πραγματικά είναι εξοργιστικό, θλιβερό, αποκαρδιωτικό το φαινόμενο των υπερκαταρτισμένων ανέργων. Απ' την άλλη όμως, ακούγοντάς τους κάποιες φορές να αναρωτιούνται "μα είναι δυνατόν, με τόσα πτυχία, μεταπτυχιακά, μάστερ και διδακτορικά, να μην έχω εγώ δουλειά;" δεν μπορώ κι εγώ, παραβλέποντας την παντελώς ατομικίστικη συλλογιστική τους, να μην αναρωτηθώ από την πλευρά μου: "Δηλαδή το δικαίωμα στην εργασία είναι ανάλογο του αριθμού των πτυχίων;". Δηλαδή κάποιοι έχουν περισσότερο δικαίωμα στην εργασία από τους άλλους; Υπονοείται δηλαδή ότι εφόσον κάποιος δεν έχει προσόντα δικαίως είναι άνεργος, ε; Του αξίζει; Καλά να πάθει; Υπάρχει δηλαδή μια αριστοκρατία ανέργων, που είναι αδικημένη, και μια πλέμπα ανέργων, που όπως έστρωσε έτσι κοιμάται. Το πρόβλημά τους δηλαδή δεν είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς δουλειά, πράγμα που συνεπάγεται πρόβλημα επιβίωσης, που αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα, ότι άνευ εργασίας, δηλαδή μισθωτής σκλαβιάς, που λέγαμε οι μαξιμαλιστές προ κρίσης, δεν μπορείς να ζήσεις, αλλά το πρόβλημά τους είναι ότι δεν απέδωσε η επένδυση (της οικογένειας στις περισσότερες περιπτώσεις) σε ένα μέλλον καλύτερο από των υπολοίπων. Δηλαδή ακόμη και τώρα, εν μέσω κρίσης, αυτοί οι άνεργοι, συνήθως νέοι στην ηλικία, που πληρώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο την καπιταλιστική απάτη, επιμένουν να σκέφτονται με όρους αγοράς και οικονομίας. Με όρους καπιταλισμού. Με τους όρους δηλαδή που έχουν θέσει αυτοί που τούς έχουν καταδικάσει στην ανεργία.

Νομίζω πως ακόμη έχουμε πολλά να σκεφτούμε.   

ΥΓ. Χίντεν Ορκεστρα. Μπαντάρα. Καινούργια δισκάρα.

Ημερολογιακή βόμβα

Αμήχανοι αλλά πολυμήχανοι, οι άνεργοι σκαρφίζονται τρόπους για να περνάει η μέρα. Συμμετέχουν, παρακολουθούν, χειροκροτούν κάθε λογής δημόσιες εκδηλώσεις, ερωτικές φαντασιώσεις, ομιλίες, συνουσίες, ημερίδες, δεσποινίδες, σεμινάρια, διάρροια κτλ., που συνήθως λαμβάνουν χώρα σε χώρο κλειστό, άρα μακριά από τη ζέστη ή το κρύο, τη βροχή, τον αέρα, με καθίσματα αρκούντως αναπαυτικά και παρουσία είθισται δωρεάν, επίσης με μπουφέ, δηλαδή καφέ ή χυμό, κουλουράκια ή κεκάκια, σε κάποιες δε περιπτώσεις εξαιρετικές, θαρρείς γιορτινές, προσφέρεται και ολόκληρο γεύμα ή δείπνο. Οι παριστάμενοι, ωραίοι κακομοιραίοι, κρυφά δυστυχείς, νεόκοποι χρεοκοπημένοι, χαίρονται που συναντιούνται, κάπου κάπως κάποτε έχουν γνωριστεί, μού διαφεύγει το όνομά σου, πάρε την κάρτα μου, εγώ δίνω μία των Χριστουγέννων με ένα τούλι για το Χριστούλη, αγκαλιές, φιλιά πριν από την έναρξη, όρθιοι με τον καφέ στο χέρι, μπουκωμένοι μπισκότα, πηγαδάκια σε πόζες και ύφος ικανοποιημένων μπονβιβέρ, στη συνέχεια με πόζες και ύφος βαθυστόχαστων ιντελεκτουέλ ακούν την ομιλία ή καθισμένοι κάπου απόμερα, σε κάποια γωνιά, ρίχνουν έναν υπνάκο στα κρυφά. Για όσους αρέσκονται στη δημόσια ρητορική, δίδεται και η ευκαιρία για τοποθέτηση επί παντός επιστητού, για αντιπαράθεση, ενώπιον ενός κοινού που κατά βάση δεν ενδιαφέρεται να ακούσει αλλά δεν έχει και τίποτε καλύτερο να κάνει πέραν της υπομονής μέχρι και το επόμενο διάλειμμα για τσιγάρο, καφέ και γλυκό-αλμυρό από τον μπουφέ. Σήμερα άκουσαν ένα πωλητή ενημέρωσης από την Αμερική. Ολίγον τι πλασιές με ολίγη στήριξη απ’ την πρεσβεία.

Καταδικάζω την πρεσβεία από όπου και αν προέρχεται.  

Αύριο το πρόγραμμα τι έχει;

Στις 4.30 π.μ. έχει curb your enthusiasm στην TV

Στον ύπνο μου είδα ότι φορούσα ψηλό καπέλο και στεκόμουν σε μια πλατεία, περνούσε κόσμος πολύς, οι καρπαζιές, οι σφαλιάρες πέφτανε βροχή, κτυπούσαν οι περαστικοί το ψηλό καπέλο φωνάζοντας "ξύπνα!" - και ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα. Κι αν νομίζεις εσύ ότι αυτή τη στιγμή γράφω μιαν αλληγορία με αφορμή τη χτεσινή απεργία, ότι για παράδειγμα για την κοινωνική αφύπνιση πρέπει αφενός το κίνημα να απαγκιστρωθεί από τη λογική της πλατείας και αφετέρου από τα πολιτικά καπελώματα και τις σκοπιμότητες των κομμάτων, έχε υπόψη ότι γκούγκλισα "καπέλο ονειροκρίτης" και τα αποτελέσματα λένε να αναμένω πολλές και μεγάλες επιτυχίες στη ζωή μου και θα βρω δουλειά με πολύ καλές προοπτικές. Καμιά πολιτική αλληγορία λοιπόν. Κανείς διαφωτισμός. Ανορθολογισμός στο φουλ για μια καλύτερη ζωή, που έρχεται. Το ονειρεύτηκα, είναι αρκετό. 

(ξανά αυτοί, άλλο τραγούδι τώρα, έχω κολλήσει με το άλμπουμ)

Παράδοξα παραδράμας

Αποφεύγω τα συγκλονιστικά όπως ο διάολος το λιβάνι. Αρκετά κλονισμένος είμαι γενικά σε ψυχολογικό, σωματικό, οικονομικό και κάθε πιθανό επίπεδο, δεν μου χρειάζεται άλλο, ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Δεν θέλω ούτε να είμαι εγώ ούτε να είναι οι άλλοι συγκλονιστικοί. Ούτε να συγκλονίζω (πράγμα, που κακά τα ψέματα, είναι υπέρμετρη φιλοδοξία ή τέλος πάντων όσα δεν τα φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια) ούτε να με συγκλονίζουν. 

Κι όμως είναι κάποιοι εκνευριστικοί που επιμένουν να συγκλονίζουν. Τι μαλάκες. Γράφει ο άλλος ένα βιβλίο, που το παραδέχεται κιόλας ότι επεκτείνει αντιγράφοντας (ή αντιγράφει επεκτείνοντας) την "παγκόσμια ιστορία της ατιμίας" του Μπόρχες. Και πάει και το λέει "νέα παγκόσμια ιστορία της ατιμίας". Και λέει ιστορίες μέσα. Κατά βάση παράδοξες. Καλό είναι το παράδοξο. Κυρίως γιατί δύσκολα συγκλονίζει. Το παράδοξο κατά βάση παραδοξίζει, ενίοτε προβληματίζει, πού και πού προβληματίζει, καμιά φορά εκνευρίζει ή σπάει αρχίδια, αλλά ρε φίλε όχι, δύσκολα -νόμιζα- το παράδοξο να συγκλονίσει. Και αυτές οι παράδοξες ιστορίες του Ρις Χιουζ, οι μπορχικού τύπου, που μα την Παναγιά εγώ Μπόρχες δεν έχω διαβάσει ποτές γιατί (ότ)αν ήμουν (που δεν ήμουν) ΚΝΕς μ' είχαν πει ότι ήταν και πολύ -σίστας, σαν τον Πλάτωνα ένα πράμα, και κάτι παραπάνω, αυτές οι ιστορίες το λοιπό, κάτσε να πιάσω τον ειρμό και το ρυθμό, με συγκλονίζουν ναούμε, ειδικά εκεί που λέει για κείνον τον μουσικό που έπαιζε και γαμώ τις μουσικές κι όλοι τον ακούγανε να παίζει τις και γαμώ τις μουσικές και αντί οι ακροατές να μιλάνε για το ρυθμό ή τη μελωδία, λέγανε για τη συγκίνηση ή τη χαρά που τους προκαλεί, τι μαλακία βασικά, κάτι τόσο αυστηρά μαθηματικό, λογικό, όπως η μουσική να εκχυδαϊζεται με τα συναισθήματα, και αποφάσισε ο τύπος να φτιάξει όργανα που αντί για νότες θα παίζανε συναισθήματα, αλλά και πάλι έμπλεξε μετά, δεν θα σου πω γιατί, να διαβάσεις το βιβλίο ρε. Αλλά κι εκείνη η άλλη ιστορία με τον τύπο που πήγε at the zoo και μέσα στο κλουβί ήταν κλεισμένα άλλα κλουβιά που άμα τ' αφηνες ελεύθερα ψάχνανε να εντοπίσουνε κόσμο να τον εγκλουβίσουνε, κι ούτε απ' αυτό σε λέω τη συνέχεια, είπαμε να διαβάσεις το βιβλίο ρε.

Κίτρινα μαλλιά, ξανθά δοντάκια

"...σαι;" 

Α; 

"Λέω, ...σαι;". 

Αναγκαστικά ψεύδομαι: όχι, όχι. 

"Σοβαρά; Ακόμα δεν μούδιασε;". 

Α, ώστε αυτό με ρωτούσε τόση ώρα; Ναι, ναι, μούδιασε.Κι εγώ που νόμιζα ότι με ρωτούσε "βαριέσαι;" και δεν ήθελα να τη στεναχωρήσω και της έλεγα ένα ανώδυνο -σαν το σφράγισμα που επακολούθησε- ψεματάκι.

Λανθάνοντα ώτα οδηγούν τη γλώσσα να πει την αλήθεια τελικά. Βαριόμουν. Βαριόμουν οικτρά. Κοιτούσα γλυκά-γλυκά το φως σαν της ανάκρισης ξαπλωμένος στην οδοντιατρική καρέκλα περιμένοντας να ενεργήσει η αναισθησία, όχι ολική, ή βολική που θα έλεγε ο Κωστάκης Ανάν, αλλά μερική, που το μερική είναι το αντίθετο του ολόκληρου, άρα η Αμερική (το 'χω ξαναπεί, επαναλαμβάνομαι) είναι συνώνυμη του ολοκληρωτισμού, εφόσον το άλφα της είναι στερητικό, δηλαδή μη μερική, άρα ολοκληρωτική. Η σχέση μου με τους οδοντιάτρους είναι παρόμοια με αυτήν που έχω με τους κουρείς. Κάκιστη. Οι συνέπειες αυτών των κάκιστων σχέσεων είναι οφθαλμοφανέστατες τόσο στα (λιγοστά) μαλλιά μου όσο και στα (ευτυχώς όχι ακόμη λιγοστά) δόντια μου. Εχω εντοπίσει και το πρόβλημα, μη νομίζεις: ο ατίθασός μου χαρακτήρας φταίει, δεν αντέχω να έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου, ούτε θεό, ούτε αφέντη, ούτε οδοντίατρο, ούτε κουρέα. 

Αυτό το τραγουδάκι είναι το κόλλημα των ημερών. Από τον δίσκο των baby guru που θα κυκλοφορήσει 1η του Οκτώβρη, νομίζω. 
(Χιλιοστό οχτακοσιοστό ποστ αυτό. Καλύτερα τα τοστ παρά τα ποστ)

Απεργιακό φύλο (όχι, δεν είναι ορθογραφικό λάθος)

Είχα κάποτε έναν φίλο, τον Εδουάρδο Μπλουμ, ο οποίος, εξ όσων γνωρίζω, μάλλον πια θέλει να με σκοτώσει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, ο οποίος Εδουάρδος το ‘χε χόμπι, πριν από αρκετά χρόνια, να βάζει κάτι γελοία κείμενα στο ιντιμίντια, τα οποία κινούνταν στο όριο που έθετε η πολιτική δημοσίευσης. Εν εξ αυτών αφορούσε μια περίπτωση λογοκρισίας σ’ ένα ουκρανικό τραγούδι στη Γιουροβίζιον του 2005. Το άρθρο είναι ακόμη δημοσιευμένο, μπορείτε να το διαβάσετε. Θυμάμαι τα δάκρυα του Εδουάρδου εκείνη την ημέρα, δάκρυα κορόμηλο, χρωματιστά (του ‘χε φύγει το γκάιλάινερ), καθώς μου διηγιόταν πόσο είχε ενοχληθεί από τις αντιδράσεις των σκληροπυρηνικών ιντιμιντιακών, που θεωρούσαν ότι το κείμενο έπρεπε να κοπεί, διότι τι δουλειά έχουν τα λάιφστάιλ ζητήματα σ’ ένα μέσο εναλλακτικής πληροφόρησης; Εγώ θυμάμαι γλυκά του χάριζα και λάμες ξουραφιών και του ‘λεγα πως το διαδίκτυο τον άνθρωπο σκοτώνει μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.

Σήμερα το πρωί τον θυμήθηκα και σκέφτηκα πόσο δίκιο είχε που θεωρούσε ότι ακόμη κι οι διαγωνισμοί τραγουδιού κρύβουν πολιτικό υπόβαθρό. Ξεφύλλιζα το βιβλίο των Νίκου Μπελογιάννη – Αγγελικής Κώττη «Σταλινισμός,  η τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία». Εχω ξαναπεί κάπου σε αυτό το αχανές όσο και χαχανές ιστολόγιο ότι καμιά φορά οι σημειώσεις που συνοδεύουν ένα βιβλίο είναι εξίσου αν όχι πιο σημαντικές από το βιβλίο καθαυτό. Μια σημείωση του βιβλίου λοιπόν αναφέρει τις ουκ ολίγες παρεμβάσεις του Βατικανού στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, αλλά και της Γιουροβίζιον, κατά τη δεκαετία του '70. Πιο χτυπητή όλων όμως ήταν η κυβερνητική παρέμβαση του 1970. Η Ιταλία συγκλονίζονταν από διαρκείς απεργίες. Για να σπάσει το φρόνημα του επαναστατημένου εργάτη, κυβερνητικοί παράγοντες κανονίζουν τον διαγωνισμό να κερδίσει το τραγούδι «Οποιος δεν δουλεύει, δεν κάνει έρωτα» (chi non lavora non fa l’amore). Σαν να λέμε, οι απεργοί είναι ξενέρωτοι. 

Κι αυτό είναι ακόμη μια αστική προπαγάνδα την οποία οφείλουμε να αντικρούσουμε: με έρωτα και απεργίες διαρκείας. 

ΥΓ. Το youtube λανθασμένα αναφέρει ως ημερομηνία συμμετοχής του τραγουδιού στο Σαν Ρέμο το 1964. Το ορθό, επαναλαμβάνω, είναι 1970.

Κουφάλες, σφραγίσματα, απονεύρωση και κρίση στην ευρωζώνη*

Είχα μια σειρούλα στο στρατό, τον Χασομέρη, δεν ήτο παρατσούκλι αλλά όνομα και πράμα. Τον εθυμάμαι κάθε φορά που στέκομαι στην κυλιόμενη σκάλα, περισσότερο όταν ανεβαίνει, παρά όταν κατεβαίνει, κι εύχομαι να μη σταματήσει αυτή η κύλιση ποτέ. Πρωί πρωί, τρύπωσα στο βιβλιοπωλείο, ινκόγκνιτο, μασκαρεμένος μ' ένα σφράγισμα στο δόντι και στραπατσαρισμένα γυαλιά, που τα βρήκα όταν ξύπνησα ανάμεσα στα πόδια μου, Κύριος οίδε τι προσπαθούσα να (μού) κάνω στον ύπνο μου. Στο έρημο βιβλιοπωλείο διάβαζα ποίηση, Τίτο Πατρίκιο, κάτι που μ' άρεζε, σε φάση "τα πολιτικά μας όνειρα νικήθηκαν απ' τις μεταβαλλόμενες βιογραφίες των ηγετών που κάποτε είχαμε πιστέψει", ή κάπως έτσι (όχι δεν είχα κατά νου τον Αλέξη), μπορεί να το θυμάμαι και λάθος, γιατί εκεί που το παπαγάλιζα για να τ' αποστηθίσω και με την πρώτη ευκαιρία στο τουίτερ ή σε κάποιο μπαρ να το χρησιμοποιήσω, ξάφνου είδα μια ξανθιά να με ζυγώνει (μπ-γ-δ) κι όπως λέει ο θειος μου, περιγράφοντας πώς μια μέρα βγήκε στη σύνταξη, "την έκανα κατσίκα", λάκισα δηλαδή, έφυγα από την ποίηση κι έπιασα έναν του φανταστικού τόμο από τρόμο μη με δει η γκόμενα να διαβάζω στίχους και με πάρει για κάνα φλώρο. 

Μα δεν ισχύει από πρώτης Αυγούστου η απαγόρευση των γυναικών εις τα βιβλιοπωλεία;

* (μπα-γου-δο)

Ο τρόμος του μεταξιού

Χρειάζομαι έναν εφιάλτη για να ξυπνήσω. Απειλητικούς ψιθύρους για να αποκοιμηθώ. Για να παρηγορηθώ, γδούπους, μεταλλικά τριξίματα, υποχθόνια γρυλίσματα. Θυμάσαι τα μπλε παστέλ ηχοτοπία που μας φαίνονταν αστεία; Τον κόφτη πάνω στον γρανίτη; Το χείμωνα σπάζανε τον πάγο με γυμνά χέρια, να πάρουνε μπρος οι μηχανές, το καλοκαίρι με γόβες χαμηλές μέσα στη σκόνη, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι. Κάτσε να βγάλω τις γαλλικές μπαλάντες, τα highμαλλιά, κολώνια γαλλικιά και χάντρες, μια γυναίκα δύο άντρες. Σφυρίζει το αυτί μου έναν σκοπό που καπνίζει στα κρυφά. Βγάζω καπνούς απ' τα αυτιά. Με το ταξί στο μεταξύ σαν μετάξι επιβάλλω τάξη. Στρατολογώ χιλιάδες πιστούς, βαφτισμένους σε βότκα και χασίς, εκδίδομαι και επιδίδομαι, ευρύστερνος, ευθυτενής, ευρυμύτης, ευριπίδης, ευρυδίκης, κοργιαλάς, σε threetrack όργιο λεηλασίας, ακολασίας, συνουσίας, διαφωνίας για τα υπέρ και τα κατά της νεκροφιλίας. Άκου τις αμήχανες κατάρες των εμπόρων, κάνε ντου από παντού Ιησού, πρόχειρα ντύσου το κραγιόσου, ανοσιουργήματα κερδών μετά φόρων μογγόλων βαρόνων σε πνεύμα βίαιης γαλήνης, κτηνώδεις βούδες καρδιοβόροι μεταπράτες της συντέλειας, χείριστοι των ηρώων λογοκλόποι σφετεριστές. Δεν ξέρω τι κάνουν. Απλώς τους βάζω στη σειρά. Στη γραμμή. Για την εκτέλεση; Λεξορύσσω από τη "νέα παγκόμια ιστορία της ατιμίας" γιατί οι δικές μου λέξεις τελευταία είναι μόνο: γιαούρτι, επίδομα, γάλα, σεμινάρια, καφέ, ΓΣ, υλικά του τοστ, ΔΣ, ντομάτες, απεργία, χαρτί κουζίνας, ανεργία, κωλόχαρτο, δίαιτα, χλωρίνη, χοληστερίνη, αποσμητικό.
Ακούω αυτό που βλέπεις στη φωτογραφία. Ευχαριστώ.

εξ εξ εξ

Έξη ετών έξι.
Exitos de oro.
Exit.
Κούρασα και κουράστηκα.
Διαβάζω greatest hits, για να πάρω τα πάνω μου. 
Μην τους ακούς, τα επόμενα έξι χρόνια θα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
Εχω και κάτι χρωστούμενα. Δεν ξεχνώ.

Εγώ ο φονιάς (i-Fon)

Επινε όλη νύχτα. Το αίμα μου. Στον ύπνο μου. Μικροσκοπικό επίμονο λαίμαργο βαμπίρ. Μέχρι που βγήκε ο ήλιος. Αποκαμωμένο από το ολονύχτιο φαγοπότι στηρίχτηκε στον τοίχο. Χαλάρωσε. Σχεδόν σε καταστολή. Σε λήθαργο. Το χτύπημα πισώπλατο. Βαριά η "Νέα παγκόσμια ιστορία της ατιμίας". Το συνέθλιψε. Στον ύπνο του. Η τέλεια αντεκδίκηση για ένα τέλειο έγκλημα. Το αίμα του. Το αίμα μου. Ενας κόκκινος λεκές στον τοίχο της κουζίνας. Κι η φριχτη συνειδητοποίηση. Πάλι μού την έφερε. Το κουνούπι. Το καθάρισα μεν, αλλά το αίμα από τον τοίχο ποιος θα το καθαρίσει; Ισως θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να το καθαρίζω, αντί να γράφω ετούτες τις βλακείες.

Πάω να φτιάξω τοστ. Βούτυρο μέλι χυμός γαλα καφές τυρί γαλοπούλα. Το πρωινό,  το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας. Λένε.  

Εχασα τρία κιλά, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν είναι από τη δίαιτα ή απ' το κουνούπι. 

Αμπαλος, απολιτίκ, τσαπατσούλης αναγνώστης

Το ‘χω ξαναπεί, με αρέσουν οι συμπτώσεις, η μπάλα και να διαβάζω τα βιβλία μου με τον υπολογιστή ανοιχτό και την τηλεόραση στο mute. Μου αρέσουν κι άλλα πράγματα*, αλλά θα τ’ αποκαλύψω σε μελλοντικό ποστ.

Συμπτωματικά λοιπόν, μόλις πριν από λίγο, την ώρα που έπινα το Ερλ Γκρέι μου και διάβαζα το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Δ.Ελευθεράτου «Εξουσία, τι μπάλα παίζεις;», εκδ. Τόπος, ένα τουίτ μ’ έστειλε σε αυτήν την είδηση. 1,5 εκατ. κόσμος διαδήλωσε στη Βαρκελώνη υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Μα κάτι αντίστοιχο είχα μόλις διαβάσει και στο βιβλίο!

Γράφει λοιπόν ο Ελευθεράτος, για την απόφαση του 2010 του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ισπανίας, δύο ημέρες πριν από τον τελικό του μουντιάλ της Ν.Αφρικής μεταξύ της Ισπανίας και της Ολλανδίας. Η απόφαση αναφέρει πως «το Σύνταγμα δεν αναγνωρίζει άλλο έθνος πλην του ισπανικού». Σωστά παρατηρεί ο συγγραφέας πως η επιλογή ανακοίνωσης  της απόφασης λίγο πριν από τον τελικό δεν είναι καθόλου τυχαία. Υπάρχει μόνο ισπανικό έθνος, τη στιγμή που όλοι πανηγυρίζουν για τις επιτυχίες της ισπανικής εθνικής ομάδας. Οι εθνικοί ποδοσφαιρικοί εορτασμοί θα καλύψουν ή και θα εξαφανίσουν τις όποιες καταλανικές αντιδράσεις. Αλλωστε οι καταλανοί αστέρες (7/11) είναι που οδηγούν την Ισπανία στο θρίαμβο. Πόσο βολικό κι αυτό!

Κι όμως, μετά την απόφαση και μια μέρα πριν από τον τελικό 1,5 εκατ. Καταλανοί διαδηλώνουν στη Βαρκελώνη ζητώντας ανεξαρτησία, υπό το πρίσμα και της οικονομικής κρίσης. Την επόμενη ημέρα η Ισπανία κατακτά το μουντιάλ και δύο από τους καλύτερούς της παίκτες πανηγυρίζουν τυλιγμένοι με τις σημαία της Καταλονίας.

Δύο χρόνια μετά, η ιστορία κρατά ακόμη: πριν από λίγους μήνες η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ισπανίας κατέκτησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Χτες και πάλι 1,5 εκατ. Καταλανοί, οι οποίοι θεωρούν πολύ υψηλό το μερίδιο που καλούνται να πληρώσουν προς την κεντρική κυβέρνηση λόγω της οικονομικής κρίσης, βγήκαν στους δρόμους ζητώντας ανεξαρτησία.

Ας παραφράσω τον Ελευθεράτο που παραφράζει τον Καμί: Η μπάλα σπανίως πηγαίνει εκεί που την περιμένεις, καμιά φορά μάλιστα γυρνάει και μπούμερανγκ.

Υπεύθυνη δήλωση: Δεν ξέρω τίποτε για την Ισπανία, τη Βαρκελώνη, τον καταλανικό εθνικισμό και μπλαμπλαμπλά. Απλώς την ώρα μου σκοτώνω με τούτη την ανάρτηση. 

* Να, ας πούμε, με αρέσουν κι αυτές οι μουσικές κι ας σου φαίνεται παράξενο. 

Βαστώ διλήμματα, βαστάς τις λύσεις;

Είμαι καλεσμένος το Σάββατο. Στου Αλέξη. Αμέ. Πρέπει, λέει η πρόσκληση, όπως και στους γάμους, να ειδοποιήσω εγκαίρως, μέχρι αύριο δηλαδή, αν θα παρευρεθώ στην ομιλία. Δίλημμα, τι να απαντήσω, να πάω ή να μην πάω;
Σιγά το δίλημμα, θα μου πεις. Πριν από λίγο καιρό ο Αλέξης ήταν το next big thing. Πλέον η δυναμική του, όπως και η δυναμική του συνασπισμού κομμάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς, της κοινοβολευτικής ομάδας του οποίου ηγείται, είναι ήδη πάρα πολύ μεγάλη. Μάλλον μιλάμε για τη next Greek goverment. Οταν σήμερα τρεις καλοί άνθρωποι μού έδωσαν την πρόσκληση, ήμουν έτοιμος, καταπώς το συνηθίζω, κάποια ειρωνεία να ξεστομίσω. "Μην πεις τίποτε κακό για το ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς εδώ είμαστε όλοι ΣΥΡΙΖΑ", με προειδοποίησαν.
Ολοι ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν; Κατά κάποιον τρόπο ναι. Ολοι μαζί του ασχολούνται. Ολοι κάτι έχουν να πουν. Συχνά να του προσάψουν. Δικαίως ή αδίκως. Είναι εντυπωσιακές και ενδεικτικές της ισχυροποίησής του οι αντιδράσεις, αλλά και τα πάθη, που προκαλεί - από τις ελπίδες που στις πρόσφατες εκλογές στήριξαν πάνω του αρκετοί ψηφοφόροι, στην οξύτατη, άδικη ίσως, κριτική του ΚΚΕ (αλλά, ενίοτε, και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), μέχρι τον τρόμο στα μάτια της ηλικιωμένης μεγαλοαστής σπιτονοικοκυράς μου, που είχε γαντζωθεί από το μπράτσο μου εκλιπαρώντας με να μην ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ.
Τις προάλλες καθόμουν στο Μπολιβάρ και διάβαζα Πριν, Εποχή, Δρόμο της Αριστεράς και Αυγή. Αλλος ήταν ο μερακλής αγοραστής τους, όχι εγώ. Ο αποδίπλα κύριος, ο οποίος λίγο πριν είχε προειδοποιήσει τα παιδιά του ότι "ο κύριος (για μένα μιλούσε) ενοχλείται από τη φασαρία σας και θα φωνάξει την αστυνομία", δανείστηκε Πριν και Εποχή. Πιάσαμε κουβέντα. Δηλαδή όχι με μένα, αλλά με τον φίλο μου, τον μερακλή αγοραστή των εφημερίδων, εγώ φορούσα γυαλί ηλίου και το 'παιζα περίπου σνομπαρία. Στα νιάτα του, είπε, είχε περάσει από το χώρο της αριστεράς. Θυμόταν τον Γράψα και τον Μπανιά, είχε να πει το κατιτίς του για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες. Αμα, είπε, γίνει ενιαίο κόμμα, δεν θα κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά οι νεοεισελθόντες στο κόμμα πρώην πασόκοι εξαφανίζοντας την επιρροή των συνιστωσών; Εγώ άκουγα μόνο, δεν μιλούσα. Το 'χω υποσχεθεί, να μην ξαναμιλήσω για το ΣΥΡΙΖΑ. Μην κοιτάς που γράφω εδώ, εδώ δεν μ' ακούει κανείς.
Δίλημμα λοιπόν: να πάω, να μην πάω, τι ν' απαντήσω; Μήπως να την βγάλω σε πλειστηριασμό στο ebay; Δεν έχω εγώ μόνο δίλημμα. Εχει κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πρέπει να δώσει απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα που η δράση του καθημερινά εγείρει. Δεν θα τα επαναλάβω εδώ. Φοβάμαι ότι θα σκάσει μύτη κάνας συριζαίος και θα μου ζαλίσει τα σ'κώτια. 

Μια μικρή δόση μεγάλης ιστορίας στο βίντεο: 

Σε άγνωστα χωράφια

Αυτή τη φορά δεν βούτηξα πραγματικά στο αλκοόλ. 
Φταίνε η κρίση, 
οικονομική και ηλικιακή,
κι οι συμβουλές του γιατρού. 
Αυτή τη φορά βούτηξα στο αλκοόλ
μέσα από μια ποιητική συλλογή, 
εγώ που δεν γουστάρω ποίηση, 
διαβάζοντας στα κρυφά, 
ξυπνώντας το πρωί νωρίτερα από τους άλλους, μπαινοβγαίνοντας σε μπαρ και σε σκυλάδικα, "μισθοσυντήρητοι συντηρητικοί συντηρητές της ουτοπίας" σε ρετιρέ, 
βουτηχτάδες στο κενό χωρίς παπούτσια. 



Παραλειπόμενο των ημερών: