αυτός που τα έχει με την Εφη

Έπεφτα. Πόσο διαρκεί μια πτώση;
Έπαιζα άρπα, γνωστός κι κοσμοαγάπητος, θεωρητικός της ηθικής του κομπολογιού στη γνώση και στην πτώση.
Απ' όλες τις πτώσεις, η δοτική με αρέσει. Απ' όλες τις πτώσεις, μού 'τυχε η πιο απότομη. Της ζωής η αφαιρετική.

Έπεφτα, σκεφτόμουν τέτοιες βλακείες.

Προλαβαίνεις να σκεφτείς, να αστειευτείς και να βρεις κάποιον να τα πεις σαν πέφτεις;
Κάποιος με προσπέρασε, πέφτοντας με μεγάλη ταχύτητα. Κόψε μπρε λίγο να σου πω.

Δοκίμασε να κόψει, μόνο τ' αυτί του κατάφερε, μου το άφησε παρέα, και στη συνέχεια έκοψε λάσπη.
Κανένας δεν ανέβαινε. Ολοι πέφτανε. Βρε για δες, τα μονοδρομήσαν όλα οι καργιόληδες. Ακόμη και τα αδιέξοδα. Δεν μπορείς να κάνεις αναστροφή, να γυρίσεις προς τα πίσω.

Κάποιος μου σέρβιρε ντολμαδάκια. Τα πιο νόστιμα του κόσμου. Εφαγα.

Κοιταξα τον μάγειρα. Ενας νεκρός. Μαγειρεύουν οι νεκροί;

Έπεφτα. Είχα αρχίσει να βαριέμαι πέφτοντας. Έστριψα κι ένα τσιγάρο, δεν γαμείς, ούτως ή άλλως πέφτω, μάλλον πεθαίνω.

Κάποιος μου έστειλε μήνυμα. Χάρηκα πολύ. Καιρό είχα να μάθω νέα του.

Τα διάβαζα πέφτοντας στροβιλιζόμενος σταυροπόδι.

Εχουν νέα οι νεκροί;

Έπεφτα. Επιτάχυνα, να πέσω πιο γρήγορα. Ξύπνησα, το μόνο που κομματιάστηκε ήταν το όνειρο. Βιαστικά προσπάθησα να ξανακολλήσω τα κομμάτια του.

Μα φτιάχνει κάτι που είναι σπασμένο;

Ο,τι δεν με βόλευε το πέταξα, το υπόλοιπο νάτο γραμμένο.

Αλλά φοβήθηκα.

Να γράφω για νεκρούς, μην είναι γρουσουζιά;