Στην ταράτσα του
ιδρύματος χθες βράδυ στήθηκε πάρτυ
εθελούσιας αποχώρησης για όλα τα φρικιά. Ενας
ανεμιστήρας έκανε την επανάστασή του,
σταμάτησε να γυρνά, πήρε φόρα και πήδηξε
στο κενό νομίζοντας πως είναι ελικόπτερο,
μια σπανακοτυρόπιτα με τάσεις μεγαλείου
έβαλε το κεφάλι της στο φούρνο μικροκυμάτων
να γίνει πίτσα κι εγώ δεν αγόρασα κορδόνια
ανήμπορος ν' απαντήσω στο δίλημμα κόκκινα
ή μαύρα και φοβούμενος τη θηλειά που
θα μπορούσα να φτιάξω με αυτά. Όλοι μακάριζαν το σύνδρομο
του ανήσυχου ποδιού που μια μέρα δεν
άντεξε άλλο κι έσπασε, κατέρρευσε, τώρα
το βάλανε στο γύψο μπας και ησυχάσει
πια, και λίγο παραπέρα η ομάδα του OCD
είχε στήσει σκαλωσιά να
βάλει σε τάξη και στη σωστή σειρά τα
σύννεφα.
Την επόμενη μέρα,
στο συσσίτιο, όσοι είχαμε απομείνει, όσοι επιβιώσαμε από το πάρτι, κατηγορηθήκαμε που
αντέχαμε ακόμα και δεν είχαμε εξαθλιωθεί
σύμφωνα με τον σχεδιασμό. Για τιμωρία,
για το καλό μας, για την εξυγίανσή μας,
μας διαγράψανε από τη συλλογική μνήμη, μας στείλανε στη λήθη, στη χώρα του πουθενά, προτού μας φέρουν πίσω αγνώριστους, συμμορφωμένους, επιμορφωμένους, όμορφους και γοητευτικούς πολύ, ενοικιαζόμενους εθελοντές
– χειροκροτητές της εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου