Ανατροπή μέσω της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (και μόνον)

Το Γενάρη του 2007, όλα ήταν διαφορετικά. Η κοινωνία, ο γράφων. Ακόμη κι αυτό το ιστολόγιο, το οποίο τότε ήταν δεν ήταν τεσσάρων μηνών, είχε διαφορετική θεματολογία και αισθητική.

Να όμως που ήρθε η ώρα να θυμηθώ μια δημοσίευση εκείνης της εποχής: διαδηλωτές προς ενοικίαση, τότε, στη Γερμανία. Θέλεις να διαμαρτυρηθείς για κάτι, να διαδηλώσεις την αγανάκτησή σου, αλλά σου λείπει κόσμος; Χρειάζεσαι άτομα για μπούγιο; “Αλληλέγγυους” που λέμε; Μπορούσες, τότε, να απευθυνθείς σε ένα γραφείο ενοικιάσεων παντός είδους και να ενοικιάσεις και διαδηλωτές.

Στην Ελλάδα ο κλάδος του ενοικιαζόμενου διαδηλωτή δεν έχει ανθίσει ακόμη. Κακώς. Φταίει και η Αριστερά σε αυτό.

Και δεν κάνω πλάκα. Δεν προβοκάρω, ούτε σαρκάζω τη γνωστή αντιαριστερή καραμέλα για τις ευθύνες της αριστεράς επί παντός επιστητού.

Πραγματικά, για την ανυπαρξία ενοικιαζόμενων διαδηλωτών στην Ελλάδα ευθύνεται η αριστερά.

Η οποία σχεδόν εθελοντικά ανταποκρίνεται στα κελεύσματα όλων. Και λέω σχεδόν, γιατί συχνά πυκνά αναγκάζεται να εμφανιστεί ως διαμαρτυρόμενη και αλληλέγγυα σε κάθε πικραμένο με μηδενική μέχρι πρότινος συμμετοχή στα κοινά, απλώς και μόνον διότι αυτός ο νεοπικραμένος απαιτεί ξαφνικά τη συμπαράσταση της αριστεράς. “Πού είναι η αριστερά, να σταθεί στο πλευρό μου;”. Και τρέχει η αριστερά να πλευροσταθεί στον κάθε νεοπικραμένο, μην τυχόν και βγει κάνας εξυπνάκιας αντιαριστερός και της καταλογίσει επιλεκτική ευαισθησία.

Διότι κι αυτό συμβαίνει. Διαμαρτύρεται η αριστερά για την παραβίαση των δικαιωμάτων και βγαίνει κάποιος που το πρόβλημά του δεν είναι η παραβίαση των δικαιωμάτων αλλά ο τρόπος με τον οποίον διαμαρτύρεται (ή δεν διαμαρτύρεται) η Αριστερά και φωνάζει “μα τι κάνει η Αριστερά;”.

Λογική της ανάθεσης. Θέλω να διαμαρτυρηθώ; Πλήττομαι; Βλέπω κάπου να παραβιάζονται δικαιώματα; Ν' ασκείται αντιλαϊκή πολιτική; Εχω δύο επιλογές: να φωνάξω και να διαμαρτυρηθώ ο ίδιος ή να φωνάξω και να διαμαρτυρηθώ γιατί δεν με στηρίζει η Αριστερά. Μαντέψτε τι κάνει η πλειονότητα. Μπράβο, το δεύτερο.

Γι' αυτό το λόγο βλέπεις τους ίδιους και τους ίδιους σε όλες τις πρωτοβουλίες για οποιοδήποτε κοινωνικό ζήτημα: ρατσισμό, ανεργία, οι ίδιοι και οι ίδιοι. Τα πρόσωπα ίδια, αλλάζει μόνον το όνομα της πρωτοβουλίας. Αυτά βλέπουν οι γνωστοί εξυπνάκηδες και λένε “τι είδους αντιρατσιστική πρωτοβουλία είναι αυτή της Αριστεράς χωρίς άτομα που έχουν υποστεί ρατσισμό, χωρίς μετανάστες;” Ή, “τι είδους πρωτοβουλία στήριξης ανέργων είναι αυτή στην οποία συμμετέχουν δημόσιοι υπάλληλοι;”.

Εμ, χωρίς εσένα, που, παρότι υφίστασαι τα δεινά του καπιταλισμού, προτιμάς να μη συμμετέχεις και, αντιθέτως, σπεύδεις να στηλιτεύσεις τα κακώς κείμενα της Αριστεράς, τι περιμένεις να γίνει;

Βέβαια, για να τα λέμε όλα, υπάρχει ένα κομμάτι της Αριστεράς (λέγε με ΣΥΡΙΖΑ) που έχει θρέψει -ειδικά τώρα τελευταία- τη λογική της ανάθεσης. Στη χειρότερή της μορφή: “κάνε με κυβέρνηση να σου λύσω τα προβλήματα”.

Για να αλαφρύνω λίγο το -ο θεός να το κάνει- κείμενο, μια πρόταση για το τέλος: να πάψει η αριστερά να διαδηλώνει. Ετσι θα βοηθήσει τους ανέργους. Να ανοίξουν, τώρα με το διαφαινόμενο ξαφνικό θάνατο του ΟΑΕΔ, ιδιωτικά γραφεία ενοικίασης ανέργων προς διαδήλωση. Αντί όσοι πλήττονται να ζητούν συμπαράσταση από την Αριστερά, η οποία σπεύδει να διαδηλώσει εθελοντικά, για λόγους ιδεολογίας και αλληλεγγύης (τζίσας, τι τρεμπανάλ κουραφέξαλα), να σπεύδουν οι πληττόμενοι στην ιδιωτική πρωτοβουλία και να ενοικίαζουν όσους διαδηλωτές θέλουν. Άλλωστε περίπου ενάμισι εκατομμύριο άνεργους έχουμε. Αν τους νοικιάσουμε όλους για μια μεγάλη διαδήλωση έξω από τη Βουλή, πού ξες, μπορεί -το λιγότερο- να πέσει η κυβέρνηση. Και εξάλειψη της ανεργίας λοιπόν και... ανατροπή. Χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία, φυσικά.