Σουρεαλιστικός ιμπρεσιονισμός

Ξύπνησε, γαμωσταύρισε ως συνήθως το σύμπαν για τα μαύρα του τα χάλια, τα δικά του αλλά και του σύμπαντος, έβαλε τη μαύρη μπλούζα του, που είχε αγοράσει από τον Κινέζο πίσω από το Πομπιντού, αυτήν με τη μαύρη γάτα που από κάτω λανθασμένα γράφει Τουλούζ Λωτρέκ, ενώ το πόστερ ήταν στην πραγματικότητα δημιουργία του Θεόφιλου Αλέξανδρου Στάινλεν, και μπήκε στο μπουγατσατζίδικο (υπάρχει ένα μικρό παράλογο άλμα στην προηγούμενη πρόταση, δηλαδή δεν μπήκε στο μπουγατσατζίδικο αμέσως μετά που έβαλε την μπλούζα του, αλλά έβαλε και παντελόνι -μαύρο- και παπούτσια -μαύρα- άνοιξε την πόρτα -όχι μαύρη- και μπήκε στο ασανσέρ -όχι μαύρο- βγήκε έξω, ανηφόρισε, έστριψε δεξιά, πέρασε απέναντι τον δρόμο και μπήκε στο μπουγατσατίζικο το οποίο αξίζει να σημειωθεί πως ούτε κι αυτό ήταν μαύρο, αλλά ούτε και οι θαμώνες του).

Στο μπουγατσατζίδικο λοιπόν διεμήφθη ο εξής διάλογος

- Καλημέρα, είπε

- Καλώς τον, του είπανε. 

- Δύο κρέμες και μία τυρισπανάκι, μισό-μισό. 

- Οπαδός του ιμπρεσιονισμού;

- Πράγματι, είναι εντυπωσιακές οι μπουγάτσες σας.

Τον κοίταξαν λίγο περίεργα. Μπήκε στο ασανσέρ (κι εδώ υπάρχει ένα μικρό άλμα, καθότι προφανώς και δεν μπήκε στο ασανσέρ αμέσως μετά που τον κοίταξαν λίγο περίεργα, αλλά πρώτα πλήρωσε τις μπουγάτσες, βγήκε από το μπουγατσατζίδικο, πέρασε απέναντι το δρόμο κτλ κτλ) και στον καθρέφτη κοίταξε την μπλούζα που φορούσε με το ιμπρεσιονιστικό πόστερ: "κάνω εντύπωση ο πούστης", αναστέναξε.