Μόλις πριν από λίγο και ενώ ήδη είχα καθυστερήσει να κάνω μπάνιο για να ξεκινήσω να πάω εκεί όπου έχω καθυστερήσει να πάω, έγραψα ένα τουί, το οποίο ενδεχομένως ήταν λίγο άδικο, σχετικά με τον τίτλο αυτού του άρθρου στο left.gr το οποίο επισκέπτομαι συχνά για την καθημερινή, αριστερή μου ενημέρωση. Εξακολουθώ να θεωρώ ατυχή τον τίτλο, έως και παραπλανητικό, και όσον αφορά τη λέξη "όλοι", αλλά και όσον αφορά αυτό το "πλην συνταξιούχων", που κάτι σε γενίκευση μού κάνει, κάτι σε στοχοποίηση, κάτι σε "καλά να πάθουν οι συνταξιούχοι". Μετά διαπίστωσα ότι το εν λόγω άρθρο και ο επίμαχος τίτλος πρωτοδημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Αυγή, άρα αθώο σαν την... περιστέρα (κατά λάθος υπονοούμενο, ελπίζω να μην το πιάσει κανείς!) το left.gr. 

H Αυγή είναι μια εφημερίδα. Από εφημερίδες εγώ δεν ξέρω πολλά. Φαντάζομαι πως έχουν κάποιον, ας τον πούμε συντάκτη ύλης, υλατζή, ο οποίος σε συνεργασία με τον συντάκτη του κειμένου και τον αρχισυντάκτη (όλο συντακτοκάτι στις εφημερίδες, κάναν... ασύνταχτο τύπο δεν έχουν; εσωτερικής κατανάλωσης αστείο, μη δίνεις σημασία) καταλήγει σε έναν τίτλο ο οποίος αποτυπώνει πλήρως το πνεύμα του κειμένου. Εντάξει, λόγω πίεσης χρονικής αλλά και για λόγους εντυπωσιασμού ή και ευκολίας, πού ξες, μπορεί και λόγω απληρωσιάς, μπορεί καμιά φορά ο τίτλος να είναι πρόχειρος ή άστοχος. Λάθη γίνονται και ξεφεύγουν ακόμη και από τους καλύτερους διορθωτές, αν και απ' ό,τι μαθαίνω, όλο και λιγότεροι διορθωτές απασχολούνται πλέον στις εφημερίδες - γενικώς όλο και λιγότεροι άνθρωποι, για όλο και λιγότερα χρήματα, απασχολούνται στις εφημερίδες, ίσως γιατί όλο και λιγότεροι άνθρωποι βρίσκουν λόγους για να αγοράσουν μια εφημερίδα, ίσως γιατί τα σωματεία των δημοσιογράφων αντιστέκονται όλο και λιγότερο στις αυξανόμενες εργοδοτικές πιέσεις.

Εχω μια ριζοσπαστική (ωχ, και άλλη λέξη διφορούμενη, με υπονοούμενα) πρόταση: αντί να περικόπτουμε μισθούς, αντί να καταργούμε θέσεις εργασίας, αντί να προχωρούμε σε εύκολες κινήσεις εντυπωσιασμού, ας καταργήσουμε τους τίτλους, τα μότο, τους πλαγιότιτλους, τους υπέρτιτλους, τα καπέλα, τα bold, τα italics, όλα αυτά που δίνουν και διαφορετική ποιοτική και αξιολογική υπόσταση στις λέξεις. Να αφήσουμε τις λέξεις να μιλούν από μόνες τους, χωρίς διακρίσεις μεταξύ τους, χωρίς δικές μας, τεχνητές, παρεμβάσεις, που αλλού θα δίνουν έμφαση και αλλού όχι. Χωρίς τίτλους και αξιωμάτα. Ίσως έτσι, μέσα από την ισότητα των λέξεων, να μπορέσουμε να φτάσουμε στην αταξική κοινωνία (αστείο).

Αν και ήδη φαντάζομαι τον αντίλογο, στο πνεύμα της θεωρίας των άκρων, που θα με κατηγορεί για φασίζουσα ομοιομορφία στις λέξεις και κρυπτοφασισμό. 

Η αλήθεια είναι ότι έπρεπε να την έχω κάνει εδώ και καιρό (κι αυτό με πολλαπλές αναγνώσεις...)