Απ' τις στάχτες της (χτεσινής) αυτολογοκρισίας(ίδια υλικά, διαφορετικό το φαγητό)

Αραχτός πάνω στο i-χέσου, το επαναστατικό δοχείο νυχτός με ειδικά διαμορφωμένη θέση για την ηλεκτρονική ταμπλέτα, έπινα μια μπίρα για σκύλους και σερφάριζα στο ψιψινομπούκ. Σκεφτόμουν ότι όλο και περισσότερο φτιάχονται και σχεδιάζονται πράγματα πολύ παράξενα, όχι για τον αρχικό σκοπό κατασκευής, δημιουργίας, επινόησής τους. Θέλω να πω, όταν μπαίνεις σ' ένα ταξί αυτό που πρωταρχικά σ' ενδιαφέρει είναι να σε μεταφέρει στον προορισμό σου γρήγορα και με ασφάλεια, όχι να δεις ένα βίντεοκλίπ των Σίγκουρ Ρος. Ομοίως, η είδηση ότι "η γαλλική αριστερά ψάχνει τους εργάτες" δείχνει πόσο πολύ η (γαλλική και όχι μόνο) αριστερά έχει απομακρυνθεί από τις ρίζες της, από τον πρωταρχικό, αντικειμενικό της σκοπό. Παλιότερα, θυμάμαι, είχα διαβάσει ότι με τα σμαρτφόν του πολύ άμεσου μέλλοντος θα κάνεις τα πάντα και πολύ περισσότερα, εκτός από τηλεφωνήματα με την παραδοσιακή την έννοια. Στην όμορφη, λατρεμένη πατρίδα μας, κυριαρχεί η ίδια λογική, τα μπουκάλια μπίρας πλέον δεν αντιμετωπίζονται ως μπουκάλια, δηλαδή ως σκεύη αποθήκευσης υγρών, αλλά ως όπλα, η ενημέρωση έχει μετατραπεί σε προπαγάνδα και τρομοκράτηση (για να το θέσω ευγενικά), η ανάπτυξη βιώνεται μέσω των μαζικών λουκέτων στην αγορά και η εργασία ως χαρωπός εθελοντισμός. Αλλάζουν νόημα οι λέξεις, ρε φίλε, αλλάζει και ο Αλέξης, αυτό που δεν βλέπω σύντομα να αλλάζει είναι η κοινωνία προς το καλύτερο, δεν την βλέπω την ανατροπή, όχι την εκπομπή, την άλλην, αυτήν που ονειρευόμαστε, και μην ακούς όσα λέμε μεταξύ μας ("τελειώνουν!", "μας φοβούνται!", "θα νικήσουμε!", "εμπρός για την ανατροπή!") στα social media, στις μαζώξεις, στις συνελεύσεις μας. Σ' ένα άρθρο που αδυνατώ να ξαναβρώ, για να στο λινκάρω, διάβασα για τους οπαδούς του Μιτ Ρόμνι και μού θύμισαν σε μεγάλο βαθμό εμάς. Τι σχέση έχουμε εμείς (και ποιοι είμαστε εμείς;) με το κρέας τον Ρόμνι και τους οπαδούς του, εμείς είμαστε με τους εξεγερμένους ρε (ή κάπως έτσι), ως άλλος Αγγελάκας σε ακούω να σκέφτεσαι. Είχαν σοκαριστεί που λες από την ήττα οι οπαδοί του Ρόμνι, τόσο σίγουροι ήταν για τη νίκη. Και ξέρεις γιατί (οί ίδιο το λένε στο εν λόγω - δεν μπορώ  να το βρω - άρθρο): Γιατί μιλούσαν μόνο μεταξύ τους. Γιατί ήταν εσωστρεφείς. Γιατί δεν κοιτούσαν πέρα από τη μύτη τους. Γιατί ήταν τόσο σίγουροι για όλα. Γιατί πρόβαλαν και προσπαθούσαν να επιβαλουν τις επιθυμίες τους ως πραγματικότητα. Γιατί δεν άκουγαν και δεν ασχολούνταν με αυτούς που ούτε μαζί τους ήταν αλλά ούτε και με τους άλλους. Κι έτσι, όταν μας βρήκε κι εμάς η ήττα, πάθαμε σοκ. Και, για να το γυρίσω στο πρώτο ενικό, εγώ τουλάχιστον, ακόμη στη φάση του σοκ είμαι.  

υγ θα μπορούσα να είχα βάλει πολύ περισσότερα λινκ, αλλά βαριέμαι, έχω και μια πορεία να προλάβω - edit: για να καταλάβεις τα περί αυτολογοκρισίας, αρχικά αυτό το κείμενο μιλούσε για κορίτσια και πώς να κερδίσεις τον θαυμασμό τους) 

(