Βρωμίχλη και αναρχημεία

Είμαι δύσπιστος και παράλογος άνθρωπος, περισσότερο κατά παρά υπέρ της επιστήμης και του ορθού λόγου. Αντιμετωπίζω με καχυποψία τον ειδησεογραφικό πανικό των τελευταίων ημερών σχετικά το νέφος και τη ρύπανση από τα τζάκια και τις ξυλόσομπες. Είμαι ενενήντα εννιά τοις εκατό σίγουρος ότι πρόκειται για συνωμοσία της κυβέρνησης και των πετρελαιάδων, που βλέπουν ότι κανείς δεν αγοράζει πια το πανάκριβο προϊόν τους. 

Μου το είπε τις προάλλες ένας ταξιτζής. 

Εκτός από δύσπιστος, καχύποπτος και παράλογος, είμαι και βιβλιόφιλος αλλά και εθισμένος στο τουίτερ. Διαβάζω αυτές τις άγιες μέρες, παρότι είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος, με μεγάλη δυσκολία είναι αλήθεια, καθότι ο τίτλος του βιβλίου με απωθεί, τη Λέσχη των αθεράπευτα αισόδοξων. Παράλληλα, όταν με πνίγει σαν νέφος η πολλή αισιοδοξία, ρίχνω κλεφτές ματιές στο τουίτερ. Ετσι λοιπόν διάβασα χτες αυτήν την είδηση από τη βρετανική εφημερίδα Τέλεγκραφ σχετικά με τη μεγάλη ομίχλη του Λονδίνου, οφειλόμενη στις σομπες, και τους θανάτους (4.000!) που αυτή προκάλεσε. 

Πφ, σκέφτηκα, ως συνήθως οι εφημερίδες λένε ψέματα. Ολοφάνερη διαπλοκή της Τέλεγκραφ με την ελληνική κυβέρνηση και τους πετρελαιάδες για να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό. 

Λίγο μετά (αλήθεια λέω), έκπληκτος από τη σύμπτωση, διάβασα στη σελίδα 354 του αισόδοξου μυθιστορήματος: "...η αιθαλομίχλη του '52 ήταν η πιο φονική, με τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους που έχασαν τη χωή τους από το διοξείδιο του θείου που έβγαζαν οι εκατοντάδες χιλιάδες καρβουνόσομπες, τα αέρια των εξατμίσεων και τα βιομηχανικά απόβλητα...". 

Η λογοτεχνία λέει πάντα την αλήθεια. Αρχισα να βλέπω το πράγμα διαφορετικά. Λες τελικά ο συνωμοσιολόγος ταξιτζής να είχε άδικο; 

Ξαναδιάβασα πιο προσεχτικά το άρθρο της Τέλεγκραφ. Προς επίρρωση των ισχυρισμών της, υπήρχε μια αναφορά σ' εναν συγγραφέα φανταστικών (δηλ. αποκύημα της φαντασίας) ιστοριών του 19ου αιώνα με το φανταστικό (δηλ. καταπληκτικό) όνομα Μπαρ, Ρόμπερτ Μπαρ. Οπωσδήποτε ένας άνθρωπος που φέρει το όνομα Μπαρ, είναι αξιόπιστος. Και Μπαρ και λογοτέχνης; Διπλά αξιόπιστος!

Είχε συγγράψει ετούτος ο κύριος μια ιστορία, το the doom of London, το 1892, απολύτως προφητική,  για την αφανισμό του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού του Λονδίνου λόγω του νέφους. Το κλου της ιστορίας είναι ότι οι Λονδρέζοι της εποχής αποδείχθηκαν ανάξιοι των τεχνολογικών, καπιταλιστικών επιτευγμάτων της εποχής και για αυτό πεθάνανε από ασφυξία. Αν το καλοσκεφτείς,  και σήμερα οι Έλληνες, που καίνε στο φουλ τις ξυλόσομπες, αποδείχτηκαν ανάξιοι των οικονομικών καπιταλιστικών επιτευγμάτων της ευρωζώνης και για αυτό αργοπεθαίνουν ασφυκτιώντας οικονομικά. 

Σου λέω, η λογοτεχνία λέει την αλήθεια. 

****

Διάβασα κι άλλη μια ενδιαφέρουσα ιστορία του Ρόμπερτ Μπαρ, με τίτλο "Η χημεία της Αναρχίας". Επίσης αποκαλυπτική και προφητική. Κρατήστε τα εξής δύο σημεία μόνο: Α) Αποκαλύπτει τις αιτίες της μαχροχρόνιας κόντρας μεταξύ αναρχικών και δημοσιογράφων, αφού στην ιστορία αυτή ένας δημοσιογράφος έχει παρεισφρύσει στις τάξεις των αναρχικών του Λονδίνου για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Β) An Anarchist League has no need for funds and so long as there is money enough to buy beer the League is sure of continued existence (πώς εξηγείται αυτή η προσκόλληση των αναρχικών με την κατανάλωση μπίρας; ε; μήπως για να φτιάχνουν μολότοφ με τα άδεια μπουκάλια; ε; Και γιατί δεν χρειάζονται έσοδα; ε; μήπως γιατί έχουν κρυφή χρηματοδότηση από σκοτεινά παγκόσμια οικονομικά κέντρα που έχουν ανεβάσει τις τιμές του πετρελαίου στα ύψη και μας σκοτώνουν σιγά σιγά με την αιθαλομίχλη με την οποία μας ψεκάζουν. Ε;).

ΥΓ. Στον ύπνο μου έπαιζε αυτό το τραγούδι