Άκου πτώμα να μαθαίνεις*

 1987

Eίχε φουντώσει η κουβέντα στο μπαρμπέρικο: Η δολοφονία με γεμάτο στομάχι είναι εν βρασμώ, εν τηγανητώ, εν ψητώ ή μήπως είναι εν ψυχρώ;
Τον φάγανε τον Πάνω Κάππα, τα τσογλάνια, τα φρικιά, άρα ήταν πεινασμένα, ολοφάνερα πρόκειται για δολοφονία εν βρασμώ ψυχής, έλεγε ο ένας ακούρευτος
Η ψυχή, αγαπητέ μου, όσο κι αν τη βράσεις, δεν τρώγεται. Γίνεται να φας κάτι που δεν υπάρχει; διαφωνούσε ο άλλος ακούρευτος Αλλωστε τη νύχτα της δολοφονίας έκανε κρύο, σαν κι αυτό το αστείο, άρα μην το συζητάς, η δολοφονία ήταν εν ψυχρώ.
Τον κακό σου τον καιρό!
Ε, ναι, αυτό λέω, είχε κακοκαιρία.
Ηλίθιε!
Φύγανε εκνευρισμένοι ο ένας με τον άλλον. Τι τα θες; Εν ψυχρώ, εν θερμώ ή εν βρασμώ, τον φάγανε τα τσογλάνια τον ΠάνωΚάππα, είχε μέρες τώρα. Από την ημέρα της δολοφονίας, δεν λέγανε να ησυχάσουν οι δύο ακούραστοι ακούρευτοι θαμώνες του μπαρμπέρικου, οι οποίοι ακούρευτοι μπαίνανε μέσα κάθε μέρα, ακούρευτοι φεύγανε. Τους άρεζαν τα καθαρά ποτα που σερβίριζε το barμπέρικο, η χαμηλή μουσική, τα νεαρά κορίτσια, σαν τα κρύα τα νερά, που μπαινόβγαιναν. Για τον ίδιο λόγο και παρότι φαλακρός σύχναζε στο barμπέρικο κι ο ΠάνωςΚάππα, ο πολυμαλάκας, πολυχοντρός, πολυγνωστός στο πολυπανελλήνιο πολυϊστολόγος, ο οποίος πολυκαθιστός στη γωνία του "βύζαινε το ποτάκι του" (φράση καταφαντασίαν πολυμεγάλου, πολυγραφότατου, πολυσυνταξιούχου, πολυλαμόγιου πολυθεσσαλονικού συγγραφέα) συγγράφοντας ερωτικά ποιήματα σε κώδικα html τα οποία σκόπευε να εκδώσει από τον εκδοτικό οίκο της Μάικροσοφτ, να ξεπουληθεί δηλαδή στο σύστημα, αρκετά έμεινε στην απέξω.  
Δεν πρόλαβε να ξεπουληθεί ο δύστυχος. Το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ. Αλλά όλοι είχαν παρακολουθήσει τη δολοφονία του στο βίντεο που τα φρικιά, οι στυγνοί δολοφόνοι, ανήρτησαν στην ιστοσελίδα τους, μαζί με μια προκήρυξη με την οποία αναλάμβαναν την ευθύνη της δολοφονίας. Στην προκήρυξη μεταξύ άλλων ανέφεραν: "Θεωρούμε πως ευεργετούμε την ανθρωπότητα απαλλάσσοντάς την από την παρουσία και τα κείμενα ενός αιμοσταγούς δολοφόνου, του ΠάνουΚάππα, ο οποίος καθημερινά με περίσσειο θράσος και ανεπανάληπτη συχνότητα, με την ευκολία που κάποιοι τυχεροί, όπως και ο δολοφονηθείς, χέζουν, δολοφονούσε λέξεις. Εκτός από τις λέξεις, που καθημερινά δολοφονούσε, ο ΠάνωςΚάππα είναι ο δράστης πίσω από την προ ετών δολοφονία του Εδουάρδου Μπλουμ, ετέρου δολοφόνου λέξεων, ο οποίος πολυ παλιά είχε δολοφονήσει τον Περπινιάν, ο οποίος κανέναν δεν είχε στον κόσμο ποτέ πειράξει, απλώς ήτανε χαζούλης".
Λίγες μέρες πριν, λίγες μέρες μετά, τι σημασία έχει, στην πίσω αίθουσα του barμπέρικου, στο ημίφως, προφυλαγμένος από τα αδιάκριτα βλέμματα, ένας οχικετόσο χοντρός, οχικετόσο φαλακρός, οχικετόσο μαλάκας τύπος βύζαινε το τζέημσόν του κοιτώντας σκεφτικά και με κάποια δόση νοσταλγίας ένα μάτσο πλαστές ταυτότητες, περπινιάν, εδουάρδος μπλουμ, πάνωςκάππα - και μερικές ακόμα. Πάρ' τες, είπε του κινέζου (ου! ου! αποδοχή ρατσιστικών προτύπων!) παραχαράκτη, καιρό τώρα ψάχνω μια καινούργια, θέλω να βάλεις όλη την τέχνη σου αυτή τη φορά.

___________________________________________

Πρώτη απαραίτητη διευκρίνιση: σήμερα πρωτοσκέφτηκα αυτήν τη χαζομάρα και την ψιλοαφηγήθηκα σε μια φίλη (χαζομάρα μου, γιατί δεν είμαι και πολύ καλός στο λέγειν) που μου είπε να μην αναρτήσω αυτό το κείμενο, να με συγχωρεί για την απείθειά μου, αλλά είναι απλώς μια βλακώδης ιστορία, δεν σημαίνει τίποτε.
Δεύτερη όχι και τόσο απαραίτητη διευκρίνιση: ο καθείς γράφει για κάποιο λόγο, κι αν δεν έχεις την τεχνογνωσία να γράφεις ώστε να αρέσεις στα κορίτσια (ή και στα αγόρια), τότε, πλέον, στις δυσκολες αυτές ημέρες, ο μόνος αποδεκτός λόγος για να γράφεις είναι να γράφεις για την πολιτική κατάσταση με κάποιου είδους καταγγελτικό ή μεσσιανικό λόγο. Δεν χωράει η εποχή μας χαζομαρούλες, ούτε τις συγχωρεί. Για το λόγο αυτό σκεφτόμουν κάπου στην κουβέντα των δύο ακούρευτων (οι οποίοι είναι υπαρκτοί, συνταξιούχοι,που συχνάζουν σε ένα μπαρμπέρικο πραγματικό, στα πέριξ της Αγ.Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, και είναι αραχτοί όλη μέρα εκεί για κουβεντολόι, καφεδάκι και εφημερίδα, αλλά δεν τους έχω δει να κουρεύονται ποτέ) να βάλω διάφορα τσιτάτα πολιτικού ή φιλοσοφικού περιεχομένου, αλλά ειλικρινά βαρέθηκα, άλλωστε έχετε δει ποτέ πτώμα να κάνει πολιτική ανάλυση;

* Προφανώς, ο τίτλος είναι κλεμμένος από την υπέροχη ταινία του Νικολαϊδη, από μιαν εποχή που ακόμη άντεχα να βλέπω ταινίες χωρίς να με παίρνει ο ύπνος. Αν δεν την έχεις δει, δες την εδώ