(Προτού παιχτεί μαλακία, ο τίτλος της ανάρτησης ήταν "Δωμάτια 413, 205, 207, 217")
Αποχαιρέτισε του δύο καλούς ανθρώπους - συνεπιβάτες του, άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου, την έκλεισε, περπάτησε, κοίταξε ψηλά στον ουρανό, κοίταξε χαμηλά στη γη, φύσηξε, ξεφύσηξε, πήγε στον χασάπη, έφυγε από τον χασάπη, μπήκε στο σουπερμάρκετ, βγήκε από το σούπερμάρκετ, ξεκλείδωσε την πόρτα, την άνοιξε, την έκλεισε, την ξανακλείδωσε, πέταξε τα κλειδιά στο ράφι της βιβλιοθήκης, που 'χει αποκτήσει σημάδι από την καθημερινή προσγείωση των κλειδιών στο ίδιο πάντα σημείο, κάπου μεταξύ των βιβλίων του Λοτζ και του Ροθ, ακούμπησε τις σακούλες καταμεσής της κουζίνας, εβαλε στην κατάψυξη τις χοιρινές μπριζόλες (σπάλα), στο ψυγείο τη φέτα (ακριβή, δεν λέω μάρκα, η ανάρτηση δεν περιέχει τοποθέτηση προϊόντος), το γιαούρτι (2% λιπαρά), τα λεμόνια (κίτρινα), στο μπαλκόνι τα κρεμμύδια (άσπρα, ποτέ κόκκινα), τις καθαρές/γερές πλαστικές σακούλες στον ειδικό αποθηκευτικό χώρο, τις τρύπιες/βρόμικες στην ανακύκλωση, έβαλε μουσική να παίζει, έγραψε στο μυαλό του, για μελλοντική χρήση, "Βασίλη, να ξέρεις, έβαλα να παίζουν Τίντερστιξ", ρύθμισε την ένταση του μπάσου, ποτέ δεν του φαινόταν αρκετή, η μυρουδια του ταλκ κυριαρχουσε, ένας λόξυγκας, σκοτάδι, η παντοφλα αιωρηθηκε στον ουρανόου σαν γιουεφόου, ήταν ο Πανος η γραφομηχανή, ο σε προηγούμενη ανάρτηση δολοφονηθείς, ακόμη και στη μετενσάρκωσή του εκτός εποχής, ακόμη και στην κλοπή μιας ιδέας αποδεικνυόταν ντεφομέ, ντεμοντέ και αχρηστέ, τουλάχιστον ο θανών στο διήγημα του Παλαβού γυρνούσε ως κάτι διαχρονικό, ως συρραπτικο, πάντοτε χρήσιμο, αυτός ως μηχανή που γράφει, γραφομηχανή, τι χρησίμευε και σε ποιον;
(ΥΓ Είχα που λες σκοπό φτιάξω ένα μιξ δέκα-δώδεκα αγαπημένα μου τραγούδια των Τίντερστιξ, αλλά παίχτηκε μαλακία με το Οντάσιτι, δεν ξέρω τι σκατά έκανα και το πρώτο τραγούδι, αυτό που βλέπεις στο βίντεο, ακούγεται έτσι, σαν το πιο γκόθικ τραγούδι όλων των εποχών).
Να, άκου το κανονικό, υπέροχο τραγούδι:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου