Δεν έχω κάτι σημαντικό να πω, ειδικά μετά τον εορταστικό καταιγισμό αναρτήσεων. Σκόρπια πράγματα, χωρίς συνοχή. Αλλά να, έβαλα κάτι τραγουδάκια στη σειρά κι άμα τα αφήσω χωρίς λέξεις θα είναι σαν να τα περιφρονώ. Πάτα πλέη λοιπόν.
*** Ελεγα λοιπόν ότι δεν έχω κάτι σημαντικό να πω. Αυτό σκεφτόμουν τις προάλλες: τον καταναγκασμό που διαγιγνώσκω σε κάποιους ιστολόγους να είναι συγκλονιστικοί. Δεν μ' ενδιαφέρει να είμαι συγκλονιστικός (όσα δεν τα φτάνει η αλεπού), προτιμώ να με συγκλονίζουν, άρα πάλι καλά που κάποιοι, αντίθετα με μένα, επιδιώκουν και καταφέρνουν να είναι συγκλονιστικοί. Αλλοι έχουν τον καταναγκασμό της εξυπνάδας, άλλοι της τέλειας επιχειρηματολογίας. Τόσο μα τόσο περιοριστικό, να φοβάσαι να αποτύχεις, να τσαλακωθείς.
*** Το άλλο πράγμα που τελικά είναι πολύ περιοριστικό και σκοτώνει το ιστολογείν είναι όταν πέφτουν οι μάσκες και πλέον οι (δυο, τρεις) αναγνώστες ενός ιστολογίου ξέρουν ποιος είναι ο ιστολόγος. Πώς να βγάλω τα σώψυχά μου, ρε φίλε, ή να κάνω τις τρελές εξομολογήσεις, όταν ξέρω ότι σε κάνα δίωρο θα βρεθούμε και θα μου πεις "τι μαλακίες έγραφες πάλι ρε ΠάνωΚάτε"; Ή, ακόμη κι αυτό, πώς να χτίσω ένα μύθο, μια παραμύθα, μια καταπληκτική προσωπικότητα όταν εσύ ξέρεις ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;
*** Δεν ξέρω πώς ακριβώς λέγεται αυτό το είδος μυθιστορήματος, σαν τη Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων. Νομίζω "coming of age" ή κάπως έτσι. Δεν ξέρω επίσης αν τα "Μπλε καστόρινα παπούτσια" του Σκρουμπέλου έχουν σχέση με αυτό το είδος. Ετυχε όμως να τα διαβάσω το ένα πίσω από το άλλο και θεωρώ ότι ταιριάζουν κατά κάποιο τρόπο. Το ένα προβάλλει τη γαλλικότητά, το άλλο την ελληνικότητά του. Αγαπησιάρικα αμφότερα. Σαλιάρικα, που λέω, όταν πιάνουν οι στραβές μου, αν και η γλωσσα του Σκρουμπέλου, η μόρτικη της εποχής εκείνης, μόνο σαλιάρικη δεν είνα. Εφηβεία, 50s-60s, μπιστρό ή κωλόμπαρα, αριστεροί και δεξιοί, τα περιβόητα "πάθη της Αριστεράς" στο επίκεντρο, πολιτικό υπόβαθρο και πραγματικά ιστορικά γεγονότα στο φόντο. A, ναι, και ροκενρολ, φυσικά.
*** Στη λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων, που μ' εκανε να θυμηθώ τη γαλλική νουβέλ βαγκ, έχει ωραία κορίτσια. Δεν πολυμιλάμε για κορίτσια σε αυτό το ιστολόγιο, οπότε άσ' το καλύτερα. Αλλά στις γαλλικές ταινίες, στα γαλλικά βιβλία, έχει πολλά τσιγάρα και πολλά ωραία κορίτσια, θα το 'χεις προσέξει κι εσύ. Η εικονιζόμενη Τζιν Σίμπεργκ, πρωταγωνίστρια του γκονταρικού À bout de souffle, δεν είν' γαλλίς, φυσικά, αλλά στο βιβλίο του Γκενασιά υπήρχε μια γαλλιδούλα που της έμοιαζε.
*** Πού και πού, ψιλοδιαβάζω στο κινητό την ιστορία των Joy Division, γραμμένη από τον μπασίστα τους, τον Πίτερ Χουκ. Λέει που λες, αυτός ο σπουδαίος μουσικός, ολίγον τι γρόθος ωστόσο, ότι όταν πρωτάκουσε την τελική μίξη του σπουδαίου Atmosphere, αφού δηλαδή είχε βάλει το χεράκι του ο ιδιοφυής παραγωγός Μάρτιν Χάνετ, του φάνηκε πολύ χάλια, κι αυτουνού και του κιθαρίστα της μπάντας, γιατί, λέει, ακούγονται πολύ χαμηλά στο τελικό αποτέλεσμα το μπάσο και η κιθάρα. Τόσο άσχετος και όμως συνυπεύθυνος για αυτό το αριστούργημα...
8 σχόλια:
Πριν το διαβάσω όλο - κι επειδή μόλις συνέβη! - μόλις πάτησα πλέι και άρχισε να παίζει το Αρειανό Κορίτσι (αναφορά σε εμένα, να το ξέρεις!! :D ) ο γάτος καταχάρηκε και ήρθε και θρονιάστηκε ΕΠΑΝΩ στον υπολογιστή
Η μουσική που βάζεις αγγίζει όλα τα είδη ζωής στον πλανήτη (και πέρα από αυτόν!)
feed the cat, μπρε, not my ego.
:)
Θα το πιάσω από το τέλος (όπως θα περίμενε ποτέ κανείς): Θεωρώ ότι ο Χούκι απλά μπλέκει τον Σάμνερ στη βλακεία αυτή που έκανε για να μην του πέσουν τα μούτρα, γιατί αποκλείω ΔΥΟ από τους μουσικούς των Τζ.Ντ./Ν.Ο. να μην ξέρουν τι τους γίνεται, ε;;
Το ξέρω ότι κάτι άλλο έλεγες εσύ, πολύ πιο βαθυστόχαστο, αλλά ΚΑΤΩ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΤΡΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΝΑ ΚΟΨΟΥΝ ΤΑ ΜΑΛΛΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ!
Συγκλονίστηκα από το δεύτερο πόιντ σου... Δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω!
Εγώ συγκλονίζομαι και με όχι τόσο συγκλονιστικά ποστ (συγκλονίστηκα και με το δεύτερο πόιντ σου!). Having said that, ξεακολουθώ πάντα τα μπλογκ που είναι πολύ τέλεια και γράφουν σαν τον αλκίνοο ιωαννίδη. Αν είσαι too perfect με εκνευρίζεις και μου θυμίζεις έναν συμμαθητή μου, ποιος να είναι, ποιος να είναι...
πέρα για πέρα αλήθεια το πρώτο, ταϊσμένη είναι η γάτα και κάτσε να τη βγάλω φωτογραφία πού πήγε και έκατσε όταν την έδιωξα για να έχω αποδείξεις!
Μλκ, messed up όνομα και πράμα! :)
(τα πόιντς τα συζητάμε από κοντά)
ΥΓ. Υπεύθυνα δηλώνω ότι δεν υπήρξα ποτέ συμμαθητής σου.
ναι ναι, γι' αυτό δεν είσαι εσύ, θα σου πω το όνομά του, ή μάλλον δεν χρειάζεται, εκνευριστικός είπα, αν ζεις στη βόρεια ελλάδα θα τον καταλάβεις ποιος είναι :D
και blue room βρε ΠάνωΚ; σόρι για την οικειότητα αλλά είναι η πρώτη φορά, ever, που το ακούω οπουδήποτε αλλού εκτός από το cd μου. σχεδόν συγκινήθηκα.
suncoater, χαίρομαι απίστευτα που βρίσκω κάποιον που έχει στην κατοχή του αυτό το σιντί! σπουδαίο τραγούδι, σπουδαίο σιντί, το 'χα αγοράσει με τα τελυταία λεφτά που μου είχαν μείνει από τη εφταήμερη της γ' λυκείου, λίγο πριν από τις πανελλαδικές!
Δημοσίευση σχολίου