Συμβαίνει καμιά φορά, στο πλαίσιο κι εγώ δεν ξέρω ποιανού ιδεαλισμού και ποιανής καλής προαίρεσης, να έχεις απέναντί σου τον ταξικό εχθρό και, αντί να του κοπανάς την κεφαλή, να σπας τη δική σου για να βρεις τρόπους να αποδείξεις ότι όλοι μαζί είμαστε, ενωμένοι ενάντια σε κάποιον αόρατο, παντελώς αόριστο και ασαφή εχθρό, διότι υπάρχει κοινό καλό για όλους τους ανθρώπους και μετά φεύγεις απ' το μπαρ και σκέφτεσαι τι μαλακίες έλεγα Χριστέ μου.
8 σχόλια:
Έτσι που το γράφεις δεν αποσαφηνίζεται αν το "Χριστέ μου" το λες έτσι, από θεοκρατική γλωσσική παραφορά ή αν ήσασταν όντως μαζί εσείς οι δύο στο μπαρ και φύγατε μαζί. Η 2η περίπτωση νομίζω εξηγεί και τον συνασπισμό αγάπης.
Για όλα φταίει τελικά το κόμμα (που δεν έβαλα πριν από το "Χριστέ μου")
είχες απέναντι τον ταξικό εχθρό;;;
Της φαντασίας φανταστικοί εχθροί, ανεμόμυλοι του Δον Κιχώτη.
δεν είμαι τόσο σπουδαγμένη, μάστορα! :D
Θα στα πω από κοντά, βρε μαστόρισσα.
ο υβ λε μανακ στο βιβλίο του ο κήπος έχει ένα αντίστοιχο κείμενο όπου συναντάει τον ταξικό του εχθρό στο εστιατόριο... εξαιρετικό
"Ο κήπος: Η δικαιοσύνη, τα κορίτσια και η αιωνιότητα". Τέλειος τίτλος. Θα σπεύσω Πάκη, να το δανειστώ.
Δημοσίευση σχολίου