Ζεναριογράφος*

Καλοβαλμένος τύπος, σένιος, bobo και ουχί μπόμπος, στην παραλιακή λεωφόρο, με πολυτελές αυτοκίνητο, σταματημένος, αναμμένα τα alarm. Μιλά στο κινητό, χειρονομεί έντονα. Κατακόκκινος, οι φλέβες κοντεύουν να πεταχτούν απ’ το λαιμό. Τα παράθυρα, παρά τη ζέστη, ερμητικά κλειστά. Ολοφάνερα με κάποιον ή κάποιαν καβγαδίζει. Χρήμα ή έρωτας -ή και τα δύο- η αιτία. Κλείνει το τηλέφωνο, ανοίγει το ντουλαπάκι, βγάζει την μπιστόλα (σιγά μην ξέρω και τι μάρκα ήταν η μπιστόλα), τινάζει τα μυαλά του στον αέρα. Αυτοκτονία. Οι έρευνες του Χόμισάιντ όμως, που ξεκινούν από την τηλεφωνική συνδιάλεξη και τον εντοπισμό του τελευταίου συνομιλητή και μέσω σκοτεινών μπαρ και υπογείων sex shops φτάνουν μέχρι το ανώτερο σκαλί της κοινωνικοπολιτικής ιεραρχίας, φέρνουν στο φως και ξετυλίγουν ένα απίστευτο κουβάρι εκβιασμών, σκοτεινών συμφερόντων, σεξουαλικής διαστροφής και πολιτικής ίντριγκας.

«Κι αυτό, Μήτσο», είπα του φίλου μου, καθώς πίναμε τον πλαστικό εσπρέσο φρέντο σκέτο του ενός ευρώ, κοιτάζοντας ταυτόχρονα τον μπόμπο και ουχί bobo με το κινητό που είχε μόλις παρκάρει παράνομα μπροστά μας, «είναι ένα όχι πρωτότυπο αλλά επαρκές υλικό για μπεστ σέλερ».

Ήταν καλά τα μπλογκζ, αλλά πεθάνανε από υπερβολική δόση πραγματικότητας. 

* το μελλοντικό μου επάγγελμα: θα γράφω βουδιστικές άριες (εντρεπρενούρ και μαλακίες...)

(στην αρχή σκεφτόμουν να βάλω ως πιο ταιριαστό το άζμα "ζεν λες κουβέντα", αλλά προτιμήθηκε ετούτο)