Μετά έξι έτη –ή με πόσες λέξεις μπορείς να πεις «πήγα για μπάνιο».

Εξι χρόνια είναι πολλά, και πολλά μπορούν να συμβούν μέσα σε μια εξαετία. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα πρόλαβα να γίνω τριάντα χρονών, να βάλω είκοσι κιλά, να χάσω οκτώ, να βάλω πέντε, να χάσω έξι, να βάλω δώδεκα, να χάσω δεκαπέντε, να βάλω δεκατέσσερα, να χάσω εννιά, να βάλω οκτώ και να ξαναχάσω επτά (υποπτεύομαι πως μετά την πρόσφατη κάθοδό μου στο νότο έχω ανακτήσει τα πέντε εκ των επτά, αλλά παρά τις περί του αντιθέτου ενδείξεις και το χρόνο που έχω σπαταλήσει μέχρι στιγμής γράφοντας τις ως άνω ανοησίες, δεν είναι αυτό το θέμα μας –να προσθέσω μόνο ότι προστέθηκε κι άλλη μία υποψία μόλις, ότι η εν τη παρενθέσει πρόταση δεν βγάζει νόημα, ουπς, υποψία τρίτη, να δεις που η λέξη παρένθεση δεν κάνει δοτική με έψιλον γιώτα, γιώτα ζωή και κότα, κλείστην την ρημάδα!). Στην εξαετία αυτή πρόλαβα να πιω περίπου 8.760 καφέδες και 1.560 μπίρες (φίσερ οι περισσότερες), να φάω 1.248 πιτόγυρα και 936 σπανακοτυρόπιτες (κι όσοι απορείτε από πού διάλο μου κατέβηκε αυτή η ιδέα να μετρώ τη ζωή μου με ποσότητες προϊόντων που έχω καταναλώσει, διαβάστε το «Βιβλίο συμβάντων και αναφορών» του Γιώργου Ικαρου Μπαμπασάκη, από εκεί έχω κλέψει την ιδέα). Όπως καταλαβαίνετε, μέσα σε αυτήν την εξαετία η ζωή μου πέρασε από χίλια μύρια κύματα, τα πάνω ήρθαν κάτω, τα πόδια σηκώθηκαν να χτυπήσουν το κεφάλι…

Ωστόσο μέσα σε αυτή τη χρονική περίοδο δεν πήγα ούτε μια φορά στη θάλασσα για μπάνιο.

Το καλοκαίρι του 2002 ήταν μακρύ και καυτό, πράγμα καινοφανέστατο. Ειδικοί επί του θέματος, δηλαδή οι δημοσιογράφοι κυρίως καθώς και κάποιοι αστρολόγοι, διέβλεπαν το τέλος του κόσμου λόγω της καταστροφής του περιβάλλοντος, του ολοένα αυξανόμενου μεγέθους της τρύπας του όζοντος και της αύξησης της ηλιακής ακτινοβολίας. Εγώ αντιμετώπιζα τον κίνδυνο με μπίρες και πρόβες σε υπόγεια προβάδικα, γιατί εκείνη την περίοδο είχα πάρει, μαζί με τρεις άλλους κάγκουρες, πολύ σοβαρά την υπόθεση «θέλουμε να γίνουμε ροκ σταρ». Γα χάρη της καριέρας μου και μόνο αψήφησα τον κίνδυνο απ’ την έκθεση στον ήλιο και μετέβην μαζί με τους άλλους τρεις και καμιά πεντε-έξι αμφιβόλου γούστου και αισθητικής γκρούπις, σε κάποιο κάμπινγκ εις την Αμμουλιανή της Χαλκιδικής, όπου επρόκειτο να πραγματοποιήσουμε μια ζωντανή εμφάνιση, στο πλαίσιο της τελικής φάση ενός διαγωνισμού νέων μουσικών σχημάτων (ξέρετε, μουσικό τρίγωνο, τετράγωνο, τραπέζιο…).

Η Αμμουλιανή είναι πολύ όμορφη, να πάτε. Αλλά φροντίστε να μείνετε μακριά από μουσικά κάφρους: μπλακμετάλάδες, ποζεράδες, πανκιά, φρικιά και χαρντκουράδες (ειδικά απ’ αυτούς, καθότι είναι οι πλέον ικανοί και οι πιο… σκληροπυρηνικοί στην παραγωγή προβλημάτων που θα εκθέσω παρακάτω).

Καθόμασταν τέσσερα φλωράκια λοιπόν στη σκιά, με ένα κασετοφωνάκι που έπαιζε εναλλάξ κασέτες των Ξύλινων Σπαθιών και Πλασίμπο. Ωστόσο μόνο τις έπαιζε, γιατί εμείς ακούγαμε τον αχό της μάχης, την κλαγγή των όπλων, τις οπλές άσπρων ατιών να μας καταδιώκουν… Ημασταν περικυκλωμένοι από κάφρους. Απέναντι ένας πελώριος καραφλός με τρίχρωμο γενάκι έσκουζε κρατώντας ένα επίχρυσο μικρόφωνο με κάτι –ψεύτικες υποθέτω- πολύτιμες πέτρες σκαλισμένες απάνω. Όταν αργότερα τον είδα στη σκηνή, κατάλαβα ότι το σκούξιμο ήταν πρόβα για τα τραγούδια που θα έλεγε… Σιγά σιγά εξαπλώνονταν κι οι μυρουδιές: Ποδαρίλα, πορδές, απλυσιά, μπάφοι, ξερατά, χυμένες μπίρες, ξινισμένο κρασί, κρεμμυδορεψίματα… Προσπαθούσα να διαβάσω ένα βιβλίο του Σοπενάουερ, εις μάτην (ψέματα λέω, σιγά μη διάβαζα Σοπενάουερ, μάλλον κάναν Στίβεν Κινγκ θα διάβαζα). Σταδιακά οι προαναφερόμενες μυρωδιές υποχωρούσαν, τη θέση τους έπαιρνε μια απίστευτη σκατίλα. Το θυμάστε το τραγούδι του Beck που έλεγε Tonight the city is full of morgues and all the toilets are overflowing;



Ε, αυτό είχε συμβεί. Πήγα προς τις τουαλέτες του κάμπιγκ. Ειχαν βουλώσει και πλημμυρίσει σκατόνερο μέχρι τον αστράγαλο (προφανώς οι κουράδες των χαρντκουράδων είχαν τη χάρη της μουσικής τους). Και μέσα στον σκατοκατακλυσμό, ένας φρίκουλας, ξυπόλητος(!) βούρτσιζε σχολαστικά τα δόντια του.

Αυτό ήταν το τελευταίο κερασάκι που έσπασε την πλάτη του παγόβουνου…

Παίξαμε, κάτω από ένα ολόγιομο φεγγάρι. Την επομένη φύγαμε. Κι από τότε δεν ξαναπάτησα το πόδι μου στη θάλασσα.

Μέχρι την περασμένη βδομάδα. Που την έκανα τη βουτιά μου. Σε πιο κυριλέ κι ολίγον κιτς μέρη. Κάπου εδώ.

Δεν έμεινα βρε σε αυτήν την αθλιότητα, ούτε είναι του γούστου μου.
Απλώς τρύπωσα για να κάνω και μια βουτιά...