Και αφού έγραψα ετούτη την μπούρδα, θυμήθηκα το Ντέηζ οφ φιούτσερ πασντ των Μούντι Μπλουζ

Κάπως έτσι νύχτωσε στο Γάλο. Και μετά, ω της εκπλήξεως, ξημέρωσε. Εφτιαξα καφέ και πήρα στα χέρια μου το καινούργιο βιβλίο ενός ταλαντούχου μεν, στάσιμου δε έλληνος συγγραφέως, για το οποίο (βιβλίο) είχα ακούσει καλά λόγια. Πράγματι, ήταν μια βελτίωση από τσι μπούρδαι που μας είχε προσφέρει τελευταία. Ο Σαλαδίνος με διέκοψε...

- Μορφώνεσαι Ιμάντα; ρώτησε.

- Οχι μωρέ, είπα, σκέφτομαι κάτι.

- Μπα, κάνεις και τέτοια πράματα;

- Ναι, και κατέληξα πως ο πραγματικά μεγάλος λογοτέχνης είναι ανώτερος από κάθε αναγνώστη.

- Αν είναι να καταλήγεις σε τέτοιες μαλακίες, καλύτερα να μη σκέφτεσαι καθόλου, με έψεξε ο Σαλαδίνος, πάντα ταξικός και κατά των ανισοτήτων και διακρίσεων οποιασδήποτε μορφής.

- Οχι ρε, με παρεξήγησες... Να, ετούτος εδώ είναι ένας από εμάς, οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να γράψει αυτά που γράφει, που ομολογουμένως καλά είναι. Ομως διαβάζοντας τον λέμε "καλά τα λέει ο πούστης!", όπου στη λέξη πούστης δίδεται η έννοια της οικειότητας, η σημασία του "δικέ μου", του "πού είσαι ρε μαλάκα", του "θέλω να γυρίσω στα παλιά, θέλω την παλιά μου γειτονιά", του "θέλω τους φίλους μου να βρω, να πάμε βόλτα στην πλατεία" και ούτω καθεξής. Ενώ διαβάζοντας έναν πραγματικά μεγάλο συγγραφέα, για παράδειγμα τον Μπουλγκάκοφ, λέμε "μα τι γράφει ο πούστης!", όπου στη λέξη πούστης προσδίδεται η έννοια του υπερφυσικού, του υπερβολικά επιδέξιου σε κάτι, του γενικότερα αξιοθαύμαστου, του άπιαστου, αυτού που δεν το φτάνει η αλεπού και τα λοιπά και τα λοιπά...