Βρέθηκα πρόσφατα, πρώτη μου φορά στα 35 μου χρόνια, στη θέση του συνοδηγού ενός πολύ ακριβού αυτοκινήτου, μη με ρωτάς τι μάρκα ήταν, δεν έχω ιδέα από αυτά. Αρχικά δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση, στη συνέχεια, όμως, διπλοπαρκαρισμένος στην τσιμισκή περιμένοντας τον οδηγό-ιδιοκτήτη, που πετάχτηκε να πάρει τσιγάρα, ένιωσα περιεργα κάπως, όχι όσον αφορά την ταξική μας διαφορά, που εκφραζόταν στην εντέλεια από το πανάκριβο αυτοκίνητο, που σε όμοιό του δεν ειχα ξαναμπεί και το οποίο λέρωνα με τα λασπωμένα τρύπια αντίντας μου που ίσα που κάλυπταν τις τρύπιες μου κάλτσες, αλλά όσον αφορά τις διαφορές της ζωής δύο τριανταπεντάρηδων που ενδεχομένως είχαν κοινή αφετηρία αλλά ο ένας κατέληξε ιδιοχτήτης κούρσας κι ο άλλος ιδιοχτήτης μούτζας, κι όχι δεν ήταν ζήλια αυτό που ένιωσα, ήταν η δυσωδία ενός βάλτου, στον οποίο κολλημένος χαζεύω τους άλλους να με προσπερνούν και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να εύχομαι τα νερά του βάλτου τουλάχιστον να είναι στάσιμα και όχι κινούμενα.
2 σχόλια:
Για να δημιουργησω λιγο ανωση στο βουρκο σου (και ποιος με ρωταει εμενα;) προτιμω ενα δικο σου playlist με τα καλυτερα της χρονιας παρά μια βολτα με το αμαξι του διπλοπαρκαρισμενου.
Suncoater, να 'σαι καλά, ειλικρινά!
Δημοσίευση σχολίου