Γράφει ο Ρισάρντ Καπισίνσκι στο ολοένα και πιο ενδιαφέρον βιβλίο του "Εβενος, το χρώμα της Αφρικής":
"H κρίση ελονοσίας δεν είναι μόνο πόνος, αλλά, όπως κάθε πόνος, είναι επίσης και ένα μυστηριακό βίωμα. Μπαίνουμε σε έναν κόσμο για τον οποίο μια στιγμή νωρίτερα δεν γνωρίζαμε τίποτα, που ωστόσο αποδεικνύεται πως υπάρχει δίπλα μας και στο τέλος μας καταλαμβάνει, γινόμαστε μέρος του: ανακαλύπτουμε μέσα μας παγωμένους λάκκους, γκρεμούς, αβύσσους, η παρουσία των οποίων μας γεμίζει φόβο. Ομως η στιγμή της ανακάλυψης περνάει, τα πνεύματα μάς εγκαταλείπουν, αποχωρούν και εξαφανίζονται, και αυτό που μένει στη θέση τους, κάτω από το βουνό των σκεπασμάτων, είναι πράγματι άξιο για λύπηση.
Επειτα από μια δυνατή κρίση ελονοσίας ο άνθρωπος είναι ράκος. Κείτεται σε μια λίμνη ιδρώτα, συνεχίζει να έχει πυρετό, δεν μπορεί να κουνήσει ούτε τα χέρια του ούτε τα πόδια του, όλα τον πονάνε, έχει ζαλάδες και τάση για εμετό. Είναι εξαντλημένος, αδύναμος, αφυδατωμένος. Ενας τέτοιος άνθρωπος, όταν κάποιος τον κουβαλάει, δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει ούτε κόκαλα ούτε σάρκα. Και θα περάσουν πολλές μέρες για να σταθεί στα πόδια του".
ΥΓ. Εξυπνα παιδιά είστε, τις αντιστοιχίες με την οικονομική κρίση θα τις κάνετε μόνοι σας, όσο ακούτε το ασματάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου