Παραπάνω από ένας τρόποι για να τσακιστούν τα κόκαλα

Διακρίνω τις τελευταίες μέρες στα ίδια λίγο πολύ άτομα που καταδικάζουν τη βία απ' όπου και αν προέρχεται ή που τέλος πάντων δεν θεωρούσαν ιδιαιτέρως πολιτική κίνηση το σπάσιμο της κεφάλας ενός χρυσαυγίτη μια τάση που την περιγράφει πολύ καλά ο William Hazlitt στο (δεν ξέρω τι σκατά είναι ακριβώς, ας το πω) δοκίμιό του "Η ηδονή του μίσους". Ο συγγραφέας περιγράφει μια απολύτως σιχαμερή αράχνη που τη βλέπει να έρχεται προς το μέρος του, αλλά επειδή έχει ανθρωπιστικά συναισθήματα, δεν σηκώνει το πόδι του να τη λιώσει - αντίθετα, της κάνει χώρο και την αφήνει να περάσει. Με ανακούφιση τη βλέπει, να απομακρύνεται. Απαρνούμαστε, γράφει ο συγγραφέας την εξωτερίκευση της βίας, ωστόσο αυτή υπάρχει μέσα μας με τη μορφή της σιχασιάς που μας προκαλεί η θέα της αράχνης. Δεν ποδοπατούμε το "κακόμοιρο το πλασματάκι", αυτό θα ήταν βάρβαρο και απάνθρωπο, αλλά το κοιτούμε με αποστροφή βασιζόμενοι στην εμφάνισή του και όχι στο κατά πόσον κρύβει ή όχι δηλητήριο μέσα του. Αυτή η αράχνη θα μπορούσε να είναι η κόρη του Μιχαλολιάκου, που, ναι ξέρω, είναι μια αράχνη γεμάτη ναζιστικό δηλητήριο, ένα σκατόψυχο πλάσμα. Αλλά τι σχέση έχει αυτό με την εμφάνισή της; Και τι αποδεικνύουν τα σχετικά σχόλια (όχι μόνο τα σεξιστικά για την κόρη Μιχαλολιάκου αλλά και για τα ομοφοβικά για τους φυλακισμένους χρυσαυγίτες) για όσους τα κάνουν; Μέχρι κι ο φυσιογνωμισμός εμφανίστηκε στα "αστειάκια" αυτά, του στιλ "ε, με τέτοια φάτσα ο τάδε χρυσαυγίτης τι περίμενες να είναι; γιατρός; φυσικά και θα είναι μαστροπός". Ο,τι κάνουν δηλαδή οι φιλήσυχοι πολίτες με όσους έχουν "αποκλίνουσα" εμφάνιση. Κατά τ' άλλα ενοχλούνται κάποιοι απ' το "ξύλο στους φασίστες".