Φυσάει πολύ σήμερα στο κεφάλι μου

Διαβάζω την είδηση για τις (μαύρες και άραχλες) προβλέψεις του Ινστιτούτου Ερευνών της ΓΣΕΕ για την ανεργία. Στη συνέχεια διαβάζω σχόλια στα social media σχετικά με τις προβλέψεις του ΙΝΕ. Τα σχόλια στη συντριπτική τους πλειοψηφία καταλήγουν αγανακτισμένα στη φράση "μα πού σκατά είναι οι ένα εκατομμύριο τετρακόσιες χιλιάδες άνεργοι και γιατί δεν εξεγείρονται, γιατί δεν σηκώνονται επιτέλους από τους καναπέδες και τις καφετέριες; Δεν έχουν πια τίποτε να χάσουν". Λάθος προσέγγιση του ζητήματος, νομίζω. Αυτοί που είναι πιο εύκολο να ξεσηκωθούν, γιατί ακόμη δεν τους έχει τσακίσει τελείως το σύστημα, είναι αυτοί που έχουν ακόμη κάτι να χάσουν. Γιατί έχουν ακόμη κάτι χειροπιαστό να διεκδικήσουν. Να μην απολυθούν, για παράδειγμα. Να μη μειωθεί κι άλλο ο μισθός τους. Οι άνεργοι τι διεκδικούν; Να βρουν δουλειά; Σωστά, να βρουν δουλειά. Μόνο που -και νομίζω πως το έχω ξαναπεί- η εύρεση εργασίας δεν είναι συλλογική διαδικασία. Το αίτημα "δουλειά για όλους" είναι συλλογικό. Αλλά η πράξη αυτή καθαυτή αναζήτησης και εξεύρεσης εργασίας είναι μάλλον μοναχική. Και επιπλέον οι υπόλοιποι άνεργοι είναι συνδιεκδικητές μιας θέσης εργασίας, άρα (κακώς, πολύ κακώς, αλλά συμβαίνει) είναι ανταγωνιστές. Το ξέρω, κανονικά θα έπρεπε όλοι οι άνεργοι μαζί να παλέψουν για το δικαίωμα στην εργασία με ασφάλιση και ικανοποιητικούς μισθούς. Ναι, τα ξέρω αυτά. Ομως, η πολιτική ως πολιτική, η συλλογική διεκδίκηση επίσης, είναι κάτι που αφήνει αδιάφορο αυτόν που έχει απολυθεί. Ο απολυμένος μένει μόνος και μπαίνει στη χειρότερη φάση ιδιώτευσης. Αποκτά ανοσία στα προβλήματα των άλλων. Όλα του φαίνονται μικρότερα από τα δικά του: "Τι να μου πεις κι εσύ που σου κόβουν το μισθό, εδώ εγώ είμαι άνεργος". Αυτό σκέφτεται. Και ζορίζεται να νιώσει αλληλεγγύη. Αυτό που καίει τον άνεργο είναι να βρει μια δουλίτσα. Εστω (πια, δυστυχώς) και με 300 ευρώ. Μόνο έχοντας μια δουλίτσα θα μπορέσει στη συνέχεια να διεκδικήσει κάτι παραπάνω, συλλογικό. Γιατί, χάνοντας την εργασία σου, έτσι όπως κινούνται τα περισσότερα σωματεία, σημαίνει ότι παύει και η ύπαρξή σου ως διεκδικητικό υποκείμενο. Οι άνεργοι για τις περισσότερες επαγγελματικές ενώσεις είναι μια ενοχλητική πραγματικότητα που την κρύβουν κάτω από το χαλί. Άλλωστε, επειδή μιλάμε για "επαγγελματικές" ενώσεις, από τη στιγμή που παύεις να ασκείς το επάγγελμα λόγω ανεργίας, για ποιο λόγο να ασχολούμαστε μαζί σου; λένε κάποιοι φωστήρες των επαγγελματικών ενώσεων.
Ξέρω ότι πολιτικά αυτά που γράφω είναι εξοργιστικά. Ηττημένα. Συντηρητικά. Υπάρχουν σε κάθε γειτονιά πρωτοβουλίες ανέργων στις οποίες μπορεί να απευθυνθεί ο άνεργος ώστε να βγει από τη φάση της απόλυτης ιδιώτευσης και να μπει στη φάση της διεκδίκησης. Τα ξέρω όλα αυτά. Δεν δικαιολογώ κανέναν. Περιγράφω μπας και καταλάβουν όλοι όσοι απορούν γιατί δεν ξεσηκώνονται οι άνεργοι. Να ξεσηκωθούν για να διεκδικήσουν τι, πέρα από το "πουτάνα όλα";