Είδα στην κατσαρόλα το φαγητό που είχε περισσέψει από χθες και τα πήρα στο κρανίο. Δε μπορεί να γνωρίζω δυο τουλάχιστο ανθρώπους στη γειτονιά που να τρώνε από το συσσίτιο και εμείς να πετάμε φαγητό. Το μάζεψα σε ένα μπολ με σκοπό να το αφήσω σε ένα κάδο, αλλά σε σημείο που να φαίνεται ότι είναι καθαρό και έφυγα. Έξω όμως έβρεχε οπότε έτρεξα στο αμάξι και έφυγα. Το φαγητό έμμεινε στο κάθισμα. Τσαντίστηκα ακόμα περισσότερο γιατί ενώ πήρα το φαγητό μαζί μου για να το δώσω εν τέλει θα το πετούσα. Δε θα άντεχε μέχρι το απόγευμα που θα έφευγα από τη δουλειά (ναι!έχω ακόμα).
Στο τελευταίο φανάρι πριν τη δουλειά φάνηκε μια γνωστή φιγούρα που στα νεύρα μου ξέχασα. Άνοιξα το παράθυρο, ήρθε κοντά τρέχοντας και για λίγο σάστισε γιατί μάλλον δε περίμενε από το παράθυρο να τεντώσει ένα χέρι με ένα μπολ φαγητού.
Το πήρε και με τα δυο χέρια λες και κρατούσε κάτι πολύ βαρύ αλλά πάρα πολύ σημαντικό γούρλωσε τα μάτια και αφού καθάρισε το λαιμό του μου είπε:
"Καλημέρα"
Δε μπορώ να περιγράψω το βλέμμα του ανθρώπου. Για ένα μπολάκι χθεσινού φαγητού.
Είμαι και εγώ της άποψης ότι όταν κάνεις κάτι για να έχει αξία πρέπει να το κρατάς για τον εαυτό σου και να μη το διαφημίζεις. Αλλιώς μη το κάνεις καθόλου. Αλλά αυτήν την ιστορία ήθελα να τη μοιραστώ. Γιατί ξαφνικά ένιωσα ένα μύριο πράγματα από το βλέμμα αυτού του ανθρώπου.Λες και με διαπέρασε.
Στην αρχή ένιωσα ενοχή. Ναι ενοχή. Γιατί έλεγα ότι το έκανα γιατί κατά βάθος με αυτόν τον τρόπο θα νιώσω ότι εντάξει μωρέ υπάρχουν και κατώτεροι από εμένα άνθρωποι που είναι σε χειρότερη μοίρα ενώ κοίτα εμένα!
Μετά τσαντίλα γιατί ένιωσα ενοχή, ναι αυτό μπορούσα να κάνω αυτό έκανα έστω και για μια φορά γαμώ το φελέκι μου τι να κάνουμε τώρα;
Μετά απογοήτευση γιατί θα ήθελα να βοηθήσω κι άλλους αλλά δε μπορώ.
Εν τέλει τύψεις, ντροπή και αμηχανία. Περνάω κάθε μέρα από το σημείο. Θα μπορούσα να είχα φέρει κι άλλες φορές φαγητό με τον ίδιο τρόπο αλλά αντίθετα απλώς προσπέρασα. Αλλά τι να κάνω; Δε μπορώ εγώ να τον σώσω τον άνθρωπο. Και αύριο που θα περάσω και θα μου ζητήσει ξανά και εγώ δε θα έχω να του δώσω; Πως θα τον κοιτάξω;
Μπορείτε να με χαρακτηρίσετε όπως θέλετε. Απλώς είναι μια ιστορία που ήθελα να μοιραστώ.
Στο τελευταίο φανάρι πριν τη δουλειά φάνηκε μια γνωστή φιγούρα που στα νεύρα μου ξέχασα. Άνοιξα το παράθυρο, ήρθε κοντά τρέχοντας και για λίγο σάστισε γιατί μάλλον δε περίμενε από το παράθυρο να τεντώσει ένα χέρι με ένα μπολ φαγητού.
Το πήρε και με τα δυο χέρια λες και κρατούσε κάτι πολύ βαρύ αλλά πάρα πολύ σημαντικό γούρλωσε τα μάτια και αφού καθάρισε το λαιμό του μου είπε:
"Καλημέρα"
Δε μπορώ να περιγράψω το βλέμμα του ανθρώπου. Για ένα μπολάκι χθεσινού φαγητού.
Είμαι και εγώ της άποψης ότι όταν κάνεις κάτι για να έχει αξία πρέπει να το κρατάς για τον εαυτό σου και να μη το διαφημίζεις. Αλλιώς μη το κάνεις καθόλου. Αλλά αυτήν την ιστορία ήθελα να τη μοιραστώ. Γιατί ξαφνικά ένιωσα ένα μύριο πράγματα από το βλέμμα αυτού του ανθρώπου.Λες και με διαπέρασε.
Στην αρχή ένιωσα ενοχή. Ναι ενοχή. Γιατί έλεγα ότι το έκανα γιατί κατά βάθος με αυτόν τον τρόπο θα νιώσω ότι εντάξει μωρέ υπάρχουν και κατώτεροι από εμένα άνθρωποι που είναι σε χειρότερη μοίρα ενώ κοίτα εμένα!
Μετά τσαντίλα γιατί ένιωσα ενοχή, ναι αυτό μπορούσα να κάνω αυτό έκανα έστω και για μια φορά γαμώ το φελέκι μου τι να κάνουμε τώρα;
Μετά απογοήτευση γιατί θα ήθελα να βοηθήσω κι άλλους αλλά δε μπορώ.
Εν τέλει τύψεις, ντροπή και αμηχανία. Περνάω κάθε μέρα από το σημείο. Θα μπορούσα να είχα φέρει κι άλλες φορές φαγητό με τον ίδιο τρόπο αλλά αντίθετα απλώς προσπέρασα. Αλλά τι να κάνω; Δε μπορώ εγώ να τον σώσω τον άνθρωπο. Και αύριο που θα περάσω και θα μου ζητήσει ξανά και εγώ δε θα έχω να του δώσω; Πως θα τον κοιτάξω;
Μπορείτε να με χαρακτηρίσετε όπως θέλετε. Απλώς είναι μια ιστορία που ήθελα να μοιραστώ.
5 σχόλια:
Αν μία φορά βοηθήσεις κάποιον, είναι μια φορά παραπάνω από πριν.
Αν κάποιος, τώρα, παραδειγματιστεί από εσένα και την ιστορία σου και βοηθήσει κι εκείνος έναν άλλον, τότε κι αυτή είναι μια φορά παραπάνω από πριν, μαζί με τη δική σου δύο.
Αν, τώρα, κάποιος παραδειγματιστεί από εκείνον που παραδειγματίστηκε από εσένα και βοηθήσει κάποιον...
Βλέπεις πού το πάω, ε;
Κατάλαβα. Ιδεατό αλλά αξίζει να το πιστεύουμε ε;
Αύριο, ίσως βοηθήσει κάποιος άλλος.
Όπως και να ΄χει είναι καλύτερο από το καθόλου.
:)
Chapeau, monsieur. Σου βγάζω το καπέλο τόσο για την πράξη όσο και για το κείμενο (το πώς αναγνώρισες και περιέγραψες όλα τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς σου).
Σε ευχαριστώ ωρέ. Σημαίνει πολλά για εμένα αυτό το σχόλιο.
Δημοσίευση σχολίου