Δυο αρλούμπες δρόμος

Γνωστός τηλεπαρουσιαστής, περίπου πενηντάρης, δικηγόρος κατά του καπνίσματος στον κήπο με τα άγρια ζώα, καταμεσής του πεζοδρόμου, εκεί στα Ηλύσια, όχι τα πεδία, που τώρα είναι κάτι άλλο, φένα θαρρώ, μας εξιστορούσε βροντόφωνα τα δεινά της δημοφιλίας στη μέση ηλικία: «Μού την πέφτουνε όλες! Εξαιτίας της τηλεόρασης! Όλες ανεξαιρέτως οι πενηντάρες, εξηντάρες, εβδομηντάρες, ακόμη κι οι ογδοντάρες! Μια σαραντάρα ή τριαντάρα ούτε για δείγμα! Να, αυτή η νόστιμη σαραντάρα, που τώρα περνά, ούτε να με κοιτάξει, είμαι σε απόγνωση!», τα δε γέλια μας κι η προκληθείσα αισχύνη από το αποδοκιμαστικό βλέμμα της νόστιμης σαραντάρας, που εντέλει εδέησε να κοιτάξει τον τηλεπαρουσιαστή και το κοινό του, καλύφθηκαν από το μαρσάρισμα και τα καυσαέρια της μοτοσικλέτας, εξεπιτούτου χαμηλής, ώστε να φτάνουν τα κοντά κανιά του καβαλάρη νεοτσέ του σιναφιού μας, ο οποίος με το βλέμμα στραμμένο στην επανάσταση μάς εχέκλασε διά της εξατμίσεώς του.

Ως φοιτητής θυμούμαι δημοφιλίας έχαιραν οι Πυξ Λαξ, το «Ακου ανθρωπάκο» του Ράιχ και το Υπόγειο του Δοστογιέφσκυ, συχνά από τους ίδιους κύκλους. Αφήνοντας τους Πυξ Λαξ στην άκρη, ποτέ δεν εχώνεψα τον Ράιχ, που παραλίγο να τον πετάξω στη φωτιά μια βραδιά που ετοιμαζόμασταν για την εξεταστική σε κάποια παραλία, όσο δε για το Υπόγειο, χίλιες φορές καλύτερα οι Κατσιμίχα.

Μια μέρα θα επιστρέψω στο υπόγειο, είχα πει αφήνοντάς το εις την άκρη. Μέχρι που έπεσα πάνω στον Ομπλόμοφ. Όχι απευθείας δηλαδή, αλλά εμμέσως, σαν το ποδοσφαιρικό λάκτισμα, το έμμεσο το φάουλ που λέμε. Πάσα που μου ΄κανε ο Αντολφο Μπιου Κασαρες, μέγας μπαλαδόρος της λογοτεχνίας, με λατινοαμερικάνικη φινέτσα και βιρτουοζιτέ, γράφοντας j’avais calé mon Oblomov!

Ποιος είναι πάλι αυτός ο μαλάκας;

Μαλάκας ίσως όχι, μαλθακός σίγουρα. Πρόκειται για τον ήρωα του ομώνυμου μυθιστορήματος του Γκοντσαρόφ ο οποίος είναι νωθρός, απαθής, ανίκανος ν' αναλάβει κάθε πρωτοβουλία, άβουλος και ανίκανος για δράση. Κι αν τους Στέρεο Νόβα η λέξη αγάπη του θυμίζει γυμνάσιο, εμένα η λέξη δράση μού θυμίζει κυρίως και κατεξοχήν τον Μάνο και το φιλελευθερισμό. Υποσυνείδητα βγήκε στην επιφάνεια και η φράση «άνθρωπος της δράσης». Κάπου κάποτε κάτι σχετικό έχω διαβάσει αλλά τι; Το υπόγειο; αναρωτήθηκα. Επειδή βαριέμαι να προσπαθήσω να το ξαναδιαβάσω κοίταξα τη ράχη του Υπογείου, όπου βρήκα τρελή μπηχτή προς τη Δράση, ανοιχτή αμφισβήτηση του φιλελευθερισμού της, «ο άνθρωπος της δράσης είναι πάντα μέτριος και δράση δεν θα πει τίποτε άλλο παρά περιορισμός της ελευθερίας. Εκείνος που δεν μπορεί ή που δεν θέλει να σκέφτεται, να μελετά, εκείνος μόνο δρα». 

Είναι Κυριακή και πρέπει κάποια στιγμή να κάνω κάτι. Δεν μπορώ και δεν θέλω να σκέφτομαι. Άλλο.