Νιουτόηζ

Δεν είχε ξαναβρεθεί σε τμήμα αλληλοαυτοβοήθειας με χαρακτήρα κοινωνικής εργασίας και ομαδικής θεραπείας εν είδει εναλλακτικής ποινής με μανδύα επιμορφωτικού think tank πολιτικοστρατηγικής ανάλυσης. Ξέρεις, αυτό που υποχρεωτικά είσαι παρών κάθε μέρα σωματικά – το πνεύμα σου δεν ενδιαφέρει κανέναν.

Πρώτα η επίθεση. Ολοι μαζί. Ο καθένας κάτι είχε να πει. Ομοβροντία. Σοκ και δεοντολογία. 

Ανοιξε τον φάκελο που είχε γραμμένο το όνομά του. Ένα ωραίο στυλό και κάμποσα διαφημιστικά έντυπα. Διαμεσολάβηση και αβάν γκαρντ. Θα μάθει πώς να γίνει αφεντικό. Η πραγματικότης ονείρων πετσοκόφτης. Η πραγματικότης σκληρή μα γοητευτική θεότης.

Έβαλε τα γέλια. Ασυγκράτητα, αναίτια. Είχε αναψοκοκκινίσει. Ρώτησε την καλή κοπέλα: «Ποιος από μας θα πέσει πρώτος στα ναρκωτικά;».

Εσύ, η απάντηση.

Αναπόδραστη ιστορική αναγκαιότητα.

(Επιστροφή με τα πόδια. Συζήτηση για το πόσα τραγούδια της Ελένης Τσαλιγοπούλου αντέχουν να ακούσουν μαζεμένα. Οσα και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου: ένα. Μια τριπλέτα γιαούρτι δύο τοις εκατό και τέσσερα κρουασάν σοκολάτας ευρώ έξι κόμμα δέκα λεπτά). 

ΥΓ Κανονικά ταιριάζει το I like drugs των Simpletons. 

Αλλά βάλε αυτό, καλύτερα, που το τραγουδούσε παράφωνα από μέσα του όλη μέρα, και για κάνα δίλεπτο ακόμη πιο παράφωνα απέξω του, ίσα για να κάνει τον Μήτσο να γελάσει.