Μύρισε τιρινίνη για το λαϊκό κίνημα;

Σύμφωνα με την παροιμία, η καμήλα δεν βλέπει την καμπούρα της, άρα όποιος δεν κοιτά τη δική του την καμπούρα έχει πολλές πιθανότητες να είναι καμήλα. Ο παδικολογοτεχνικός ήρωας του Ρομπέρ Εσκαρπίτ, ο Ρουλταμπός, ήτανε καμπούρης (αλλά όχι καμήλα, ούτε αργύρης) και δημοσιογράφος, δηλαδή κάποιος που πηγαίνει και βλέπει το καθετί που συμβαίνει, όχι μόνο την καμπούρα τη δική του αλλά και τις καμπούρες των άλλων, χώνει τη μύτη του παντού, κάνει ερωτήσεις σε όλον τον κόσμο και ενδεχομένως γράφει σε μια εφημερίδα, γιατί αν τα έγραφε αλλού δεν θα τον διάβαζε κανένας, βέβαια από εκείνη την εποχή (1980;) τα πραγματα έχουν αλλάξει, τώρα πια πολύ περισσότεροι σε διαβάζουν αν γράφεις στον τοίχο της τουαλέτας της Τούμπας ή του Χαριλάου παρά σε κάποια εφημερίδα, αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.
Roule ta bosse πάει να πει "κύλα την καμπούρα σου", κι έτσι κύλησε ο συμπαθής ΑΡΔ μέχρι τη Σοβιετική Ενωση. Η ιστορία ουσιαστικά σατιρίζει τη σοβιετική γραφειοκρατία, αλλά με μιαν αιρετική ανάγνωση προσφέρει και μια λύση διά τη χώρα μας που τη μαστίζει η κρίση, και όχι μη βιαστείτε να συμπεράνετε πως ασπάζομαι την νεοπάσχεια άποψη περί σοβιετικού τύπου ελληνικής οικονομίας, άλλο θέλω να πω, εξηγώ ευθύς αμέσως.
Ηταν στο κολχόζ κάτι κότες. Που τις ταΐζαν στάρι. Ηρθε και μια πολυσέλιδη εγκύκλιος, σε 50 αντίτυπα, που έξηγούσε επισταμένως ότι οι κότες δεν πρέπει να τρώνε στάρι. Δεν έλεγε όμως τι. Οι κολχοζέοι άρχισαν να ταΐζουν στα συμπαθή πτηνά τους βρώμη. Νέα πολυσελιδέστερη εγκύκλιος σε 100 τόμους εξηγούσε τους κινδύνους για τις όρνιθες από τη διατροφή με βρώμη, αλλά δεν πρότεινε λύση για την κοτίσια διατροφή. Ακολουθήσε το κριθάρι και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας, μέχρι και χαβιάρι. Κάθε νέα διατροφή απορρίπτονταν από νέα πολυ-πολυσελιδέστατη σε διπλασιέστερη ποσότητα τόμων εγκύκλιο, που απαγόρευε μεν, δεν πρότεινε δε. Και μείνανε αι όρνιθαι νηστικαί. Και πέφτανε αι κόται χάμαι ωσάν τα κοτόπουλα. Και ψοφούσαν ωσάν τα ποντίκια. Ολες οι κόται παρεκτός μίας, η οποία παρέμενε ζωηρή, σττρουμπουλή, παραγωγικότατη ως προς τα αυγά της, παρά την πείνα. Διατί; Μα διότι είχε βρει τη λύση. Οταν ο κόμπος του πεινασμένου στομαχιού της όρνιθος έφτασε στο χτένι, ανέλαβε δραστική δράση τρώγοντας τις εγκυκλίους αυτάς καθαυτάς που λόγω του τεραστίου αριθμού των είχαν αρχειοθετηθεί σε παρακείμενους σταύλους.
Ετσι κι εμείς, συνέλληνες. Τόσα μνημόνια, τόσοι εφαρμοστικοί νόμοι, τόσες διευκρινιστικές εγκύκλιοι, τόσες απόρρητες μελέτες, τόσες αναλύσεις τυπωμένες σε χαρτί της εφημερίδος Καθημερινή, τροφή τάχα μου για σκέψη; Οχι! Τροφή για νηστικά στομάχια. Κι αμα δεν σε αρέσει τούτη η τροφή που σου προσφέρουν οι τροϊκανοί, οι μνημονιακοί, τα αφεντικά κι οι υπηρέτες, έχεις και μία λύση ακραία, φοβούμαι ωστόσο μοιραία: να φας τα αφεντικά, τους μπάτλερ και τους μποντιγκάρ τους.