Πραγματική μη(θ)ιστορία

Ψηλός, πολύ ψηλός, ετών 65 συν, λεπτός, πολύ λεπτός, ομοιάζει τον κύριο Γουργούρη, τον ειρηνιστή φαρμακοποιό του Παντελή Καλιότσου στα "ξύλινα σπαθιά", θα μπορούσε να είναι φαρμακοποιός, ή και γιατρός, δεν ξέρω τι ήτανε ο άνθρωπος ούτε το παρελθόν του, πάντως όσο καιρό ζω εδώ τριγύρω, μάλλον συνταξιούχος σκέτο είναι. Στη διάσταυρωση δεν λέμε ποτέ μας καλημέρα, σαν το ύψος του να τον βαραίνει περπατεί σκυφτός, κρατεί κάτω απ' τη μάσχαλη θες βιβλίο, θες εφημερίδα, πάντα ντυμένος σπορ, νεανικά, ακόμη και τα στρόγγυλα γυαλιά του τζονλενίζουν επικίνδυνα, φοράει απλά τισέρτ, μονόχρωμα, και τζήν παντελόνια, που λόγω σωματοδομής μοιάζουν με σωλήνα, φάση γεροπανκιό, το αποκορύφωμα δε είναι τα παπούτσια, πολύ φαντεζί μποτάκια, σπορτέξ, που λέγαμε παλιά, υπερβολικά χοντροκαμωμένα για τα λεπτά μπατζάκια και τα λεπτά κανιά του, θα μπορούσες να τον φανταστείς και με αρβύλα, ντοκ μάρτενζ και μαλλί μοχόκ. Συχνάζουμε στο ίδιο μπαρ, κάθεται μονάχος και ρουφάει κάτι εσπρέσους, σταυροπόδι, σκυφτός, σκεφτικός, συχνα με το 'να χέρι κρατάει το κεφάλι, διαβάζει συνήθως δυστυχώς την εφημερίδα Εστία, συμπαθητική συντηρητική γραφικότητα το θεωρώ, αλλά ποιος ξέρει, μπορεί να 'ναι γεροφασίστας, γερολαδάς, γερομπισμπίκης, γεροξούρας, πάντως μια φορά που στο διπλα απ' αυτόν τραπέζι έβριζα στον Clopy τους δεξιούρες γείτονές μου, είδα τα γέρικα, εκπαιδευμένα αυτιά του να στρέφονται σε μένα, να μού ρουφούν τα λόγια, είδα τη  μαγνητοταινία να γυρνά στον εγκέφαλό του, και αργότερα φορώντας δερμάτινη καμπαρντίνα έδωσε αναφορα, "πού να στα λέω, κυρα-σπιτονοικοκυρά του Πάνου, κομμούνια κι αυτός κι η συζυγός του".