Ματαιοδοξία ντεμοντέ βαθμού

Της διάβαζα ποίηματα του Μανούσου Φάσση

κι αυτή με παίνευε, μη χάσει

πως αυτουνού είναι κουτά 

ενώ τα δικα μου εκπληκτικά

Μού 'κανε περιποίηση στο μαλλί,

της έλεγα για τη λογοκρισία στην τιβί

τον Λιάτσο, τον Δένδια,

την πολιτική μας ένδεια

Οση κι αν βάζεις πάντως αλοιφή

οι τρίχες, της κεφαλής τα τιμαλφή,

θα πέφτουν ανεπιστρεπτί

μέχρι φαλακρό να σε χώσουνε στη γη

Ευχαριστώ τον Pakiboy που μού υπέδειξε το εξαιρετικό ανάγνωσμα του Μανόλη Αναγνωστάκη "Ο ποιητής Μανούσος Φάσσης, η ζωή και το έργο του".

Είκοσι πέντε λεπτά από τον χρόνο σου

Χρόνο για να γράφω άσκοπες αρλούμπες διαθέτω. Οπως και για να διαβάζω βιβλία μάλλον εκνευριστικά, όπως τις "Βιβλιοθήκες γεμάτες φαντάσματα" του Ζακ Μπονέ, που δίνουν μια άλλη διάσταση στον όρο εμμονή. Εντάξει, κύριε Μπονέ, κι εμείς αγαπήσαμε (τα βιβλία) αλλά δεν κάναμε κι έτσι. Τέλος πάντων. Σε αυτήν την παραληρηματική και μάλλον ναρκισσιστική παράθεση ονομάτων, συγγραφέων, τίτλων, ανεκδότων σχετικά με τις βιβλιοθήκες, τους τρόπους συλλογής, συντήρησης και συνύπαρξης με έναν τεράστιο αριθμό βιβλίων υπάρχει και μια αναφορά στο παρακάτω βίντεο, ένα πολύ παλιό επεισόδιο του twilight zone, το time enough at last, στο οποίο ένας τραπεζοϋπάλληλος, βιβλιόφιλος, καταπιέζεται γιατί η γυναίκα του στο σπίτι και το αφεντικό του στη δουλειά τού απαγορεύουν να διαβάζει. Μια μέρα, στο διαλειμμά του, κρυφά, χώνεται στο υπόγειο της τράπεζας όπου είναι τα χρηματοκιβώτια, για να διαβάσει με την ησυχία του. Γίνεται μια έκρηξη, κάτι σαν πυρηνική καταστροφή. Είναι ο μοναδικός επιζών μέσα στα ερείπια. Τον πιάνει πανικός, μέχρι που ανακαλύπτει τα βιβλία της γκρεμισμένης δημόσιας βιβλιοθήκης. Η χαρά του, ανεπανάληπτη. Εχει όλο το χρόνο στη διάθεσή του, απολύτως ελεύθερος από υποχρεώσεις, να διαβάσει ό,τι και όσο θέλει. Κι αυτό ακριβώς σκοπεύει να κάνει. Μόνο που... Ε, τα υπόλοιπα, αν δεν έχεις τίποτε να κάνεις τα επόμενα 25 λεπτά, δες τα στο βίντεο και στη συνέχεια διάβασε την ανάλυση που ο ίδιος ο Μπονέ κάνει. 

Twilight Zone S01E08 - Time Enough at Last from Butch DeLoria on Vimeo.

Γράφει λοιπόν ο Μπονέ: "μπορεί  να το δει κανείς ως μεταφορά της βιβλιομανίας: ο άνθρωπος που αρχίζει να καταπολεμά τη μελαγχολία του και το υπαρξιακό του πρόβλημα με το διάβασμα, μόλις επιτέλους αποκτήσει όλα τα βιβλία του κόσμου, γίνεται ο ίδιος... κομμάτια. Η βιβλιοθήκη προστατεύει από την έξωθεν εχθρότητα, φιλτράρει τους θορύβους του κόσμου, μετριάζει το κρύο που βασιλεύει στην ατμόσφαιρα, ενώ σου δίνει ταυτόχρονα μια αίσθηση παντοδυναμίας. Γιατί η βιβλιοθήκη αμβλύνει το πεπερασμένο των ανθρώπινων δυνατοτήτων: αντιπροσωπεύει τη συμπύκνωση του χρόνου και του χώρου. Αθροίζει στα ράφια της όλα τα γεωλογικά στρώματα του παρελθόντος. Εκεί ξαναβρίσκονται οι προηγούμενοι αιώνες...".

ΥΓ. Που λες, είναι κάτι ειδήμονες που περιδιαβαίνουν στα μπλογκ με ύφος περισπούδαστο και κουνάνε το δάχτυλο αν αυτό που γράφεις δεν είναι αρκούντως βαθοστόχαστο, αρκούντως πρωτότυπο και ιδιαιτερως θεωρητικά καταρτισμένο. Θα τους παρακαλούσα να μην κάνουν τον κόπο να ξανάρθουν απεδώ, δεν θα βρουν αυτό που ζητάνε.

Αθνική αορτή

Ω γαλανόλευκη πώς κυματίζεις
(τα μέτρα κλειδώσαν, λεν στις ειδήσεις)
στο μπετόν, στο τσιμέντο,
στο μπαλκόνι του ανέργου
και στου νεαρού στη γωνία
που παραλίγο προχτές στο κενό να πηδήξει

Του Στρατου Καβλομενου, απ' τη συλλογή "Αντίο για πάντα, ωραία Νέα Σάντα", εκδόσεις "τα κόκκινα μπερέ"

Η Δεξιά της Μουσικής και η Τέχνη της Υποταγής

Αποκάλυψα ως άλλος Ιωάννης (ή και Βαξεβάνης) στην προπροηγούμενη ασυνάρτησή μου τη συνήθεια που έχω ν' ακούω μουσική φορώντας ακουστικά, ένα για την ακρίβεια, στο δεξί αυτί, φυσική επιλογή τρόπον τινά (άσχετο, αλλά είναι σύμπτωση ότι τώρα στην τηλεόραση παίζει τον Γιώργο τον Αυτιά;), επιβληθείσα από τη χωροταξική διαρρύθμιση στην πάλαι ποτέ εργασία, κατά την οποία το δεξιό μου το ους αντικριστά στον τοίχο (που κι αυτοί με τη σειρά τους έχουν αυτιά) απορροφούσε της μουσικής τον ήχο, ενώ το αριστερό το ους, πειθήνιο όργανο, (υπ)άκουε τις εντολές των εργοδοτών. 

Καταλαβαίνεις πως υπάρχει μια πολιτική διάσταση στο θέμα η οποία πολύ με ενοχλεί, καθότι αδιανόητο οτιδήποτε αριστερό να είναι τσιράκι των αφεντικών, ομοίως αφύσικο δε καθετί  το δεξί, ακόμη και αυτί, ανυπότακτο, να κάνει του κεφαλιού του. Ευτυχώς όλα τα εξηγούν το γκουγκλ και η γουικιπίντια. Χιαστί, λέει, λειτουργεί ο εγκέφαλος. Δηλαδή τ' αριστερό ημισφαίριο, υπεύθυνο μεταξύ άλλων για την επεξεργασία των ακουστικών ερεθισμάτων, ελέγχει το δεξί ήμισυ του σώματος. Για αυτό ακούω μουσική εκ δεξιών. Το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου ελέγχει το αριστερό ήμισυ του σώματος και είναι υπεύθυνο για την καλλιτεχνική έκφραση. Δύο πράγματα στη ζωή μου έχω κάνει με τ' αριστερό ήμισυ του σώματός μου, κλωτσούσα την μπάλα κι άκουγα τις εντολές των ανωτέρων, κι εφόσον στην μπάλα δεν με λες και καλλιτέχνη, είναι φανερό πως είμαι καλλιτέχνης στην υποταγή. 

(θα μπει καμιά φορά τυχαία κάνας επιστήμονας εδώ μέσα και θα φρίξει με τις μαλακίες που γράφω)

Ένα τζέιμσον με λίγο πάγο

Συμβαίνει καμιά φορά, στο πλαίσιο κι εγώ δεν ξέρω ποιανού ιδεαλισμού και ποιανής καλής προαίρεσης,  να έχεις απέναντί σου τον ταξικό εχθρό και, αντί να του κοπανάς την κεφαλή, να σπας τη δική σου για να βρεις τρόπους να αποδείξεις ότι όλοι μαζί είμαστε, ενωμένοι ενάντια σε κάποιον αόρατο, παντελώς αόριστο και ασαφή εχθρό, διότι υπάρχει κοινό καλό για όλους τους ανθρώπους και μετά φεύγεις απ' το μπαρ και σκέφτεσαι τι μαλακίες έλεγα Χριστέ μου. 

ΑΡΔ Γκρντν ΝΓρκΤμς

Πόση ώρα χρειάζεσαι για να γράψεις ένα τουίτ; Κι όμως, επί ένα δεκάλεπτο μάταια προσπαθούσα να γράψω το πρώτο τουίτ της ημέρας, που συνήθως επιδιώκω να είναι κάτι πολύ βαθυστόχαστο, του τύπου "καλημέρα!", "σκατά", "χέζω". Αλλά πριν το τιτιβίσω, το έσβηνα κι έγραφα άλλο, απαντώντας στο προηγούμενο τουίτ εμού του ιδίου, και το ξανάσβηνα για να ξανααπαντήσω στον εαυτό μου. Το πάντα ανατριχιαστικό μες τη σιωπή του αριστερού αυτιού (το δεξί ακούει μοτοράμα, αυτό δεν είναι άλλη μια ιδιοτροπία μου, αλλά κατάλοιπο από την εποχή της εργασίας όταν έτεινα εύκοον ους προς τους συναδέλφους και προϊσταμένους που μ' έβλεπαν από τα αριστερά, ενώ τη δεξιά μου μεριά την είχα γυρισμένη προς τον τοίχο και ανάμεσα στον τοίχο και τ' αυτί μου είχα πάντα πολύτιμο στολίδι ένα ακουστικό συνδεδεμένο με τον υπολογιστή που έπαιζε μουσική, μπορείς να με πεις δηλαδή και παλιομοδίτη, μονοφωνικό, τώρα βγες από την παρένθεση, πήγαινε προς τα πίσω, πριν απ' αυτήν, και ξεκίνα να διαβάζεις την πρόταση χωρίς την παρένθεση γιατί ειδάλλως θα χάσεις το νόημα) σύρσιμο του διαφημιστικού φυλλαδίου κάτω από την πόρτα με συνέφερε απότομα, αλλά δεν απάντησε στο ερώτημα: Είναι ΑΡΔ (αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι ντε) στον Γκάρντιαν και τους Νιουγιορκτάιμς; Τι είναι όλα αυτά τα αντιμνημονιακά και αντιμπατσικά τους δημοσιευματα; Ολη αυτή η ενασχόληση με το πραγματικό πρόσωπο της χρυσής αυγής; Μήπως είναι εχθροί του έθνους μας; Μήπως θέλουν το κακό της πατρίδος μας; Μήπως θέλουν να αποτύχει το μνημόνιο και χρεοκοπήσει η χώρα; Μήπως ανήκουν στο λόμπι της δραχμής; Μήπως θέλουν να χτυπήσουν τον ελληνικό τουρισμό; Απ' την άλλη δεν έχει κάτι ειρωνικό που εμείς της εναλλακτικής ενημέρωσης, οι της δημοσιογραφίας των πολιτών, οι δύσπιστοι προς την κυρίαρχη κουλτούρα, προς τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, οι φερέλπιδες γκρεμοτσακιστές των μιντιακών κολοσσών που δεν είναι τίποτε άλλο από πολυεθνικές, όργανα του κεφαλαίου,  διεθνούς και εγχώριου, διότι το κεφάλαιο όπως κι οι προλετάριοι δεν έχει πατρίδα, αν και αυτό σηκώνει πολλή συζήτηση, στην οποία ειλικρινά δεν συμμετέχω διότι δεν έχω θέση, τι είμαι κάνας αυστηρός θεωρητικός, όλοι εμείς λοιπόν της παλαβής αριστεράς και της τρομοκρατικής αναρχίας επικαλούμαστε αυτά τα δημοσιεύματα; Αλλά το συγκεκριμένο επιχείρημα πάσχει επειδή πασχίζει να θυμίζει Πάσχο. Φαντάζομαι διάφορες ειρωνείες: τα ξένα ΜΜΕ είναι καλά, τα εγχώρια είναι κακά, όταν γράφουν κάτι που μας συμφέρει το υιοθετούμε ως αλήθεια, όταν γράφουν κάτι που δεν μας συμφέρει το ονομάζουμε ψέμα, αστική προπαγάνδα, εξωνημένη λοβιτούρα κονδυλοφόρων υπαλληλίσκων του κεφαλαίου (διεθνούς, εγχώριου ή παγκοσμιοποιημένου τέλος πάντων).

Δεν ξέρω πόση ώρα θέλει τελικά να γράψεις ένα τουίτ. Για να γράψεις ένα τέτοιο βλακώδες ποστ θέλει περίπου δέκα λεπτά, μαζί με τον περιστασιακό αυτοθαυμασμό πωρεπουστημουτιγράφωπάλι στάσουναμεφιλήσωλίγο. Ομως δεν θα το ολοκληρώσω διότι έχω να πάω να βρω τον Μήτσο σε ακριβώς 15 λεπτά. Γεια. 

Η διαβάθμιση της ματαιοδοξίας

Στο δεύτερο κεφάλαιο του μυθιστορήματός του Broom of the system ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας γράφει για έναν τύπο που λέει μια ιστορία για έναν τύπο που πάσχει από second order vanity, ας μου επιτραπεί να το μεταφράσω "ματαιοδοξία δευτέρου βαθμού", ενδεχομένως υπάρχει και καλύτερη, ακριβέστερη, ορθότερη μετάφραση, βαριέμαι να ψάχνω τώρα. Ο πάσχων από ματαιοδοξία δευτέρου βαθμού είναι ένας ματαιόδοξος τύπος, ο οποίος (νομίζει ότι) είναι έξυπνος ή όμορφος ή ταλαντούχος ή κάτι τέτοιο και θέλει να τον αναγνωρίζουν ως τέτοιον κι όλοι οι υπόλοιποι, ωστόσο, παρότι ματαιόδοξος, ανησυχεί τρομερά μήπως όλοι οι υπόλοιποι τον περάσουν για ματαιόδοξο και επισταμένως παρουσιάζει μια παντελώς μη ματαιόδοξη εικόνα του εαυτού του προς τα έξω. 

Βρήκα ένα αποθηκευμένο προσχέδιο μιας ανάρτησης που ποτέ δεν τελείωσα. Αυτό:

Καμάρι, νάζι, με θαυμασμό με κάνω χάζι: Λίγο πριν αυτό το ιστολόγιο κλείσει τον κύκλο του, επιστρέφει αναπόφευκτα στις ρίζες του, στις πολύ πρώτες του αναρτήσεις, διότι τα πάντα έχουν γραφτεί -άσχετα που δεν έχουν διαβαστεί- εδώ. Οταν τον Φλεβάρη του 2007 (πολύ ερωτική χρονιά, τα κρασιά εκπληκτικά και στις τσέπες μας ακόμη υπήρχανε λεφτά) εσείς γιορτάζετε τον Αγιο Βαλεντίνο, εγώ έγραφα ποστ για το Δαρβίνο.
Οι αγανακτισμένοι γέννησαν την Χρυσή Αυγή κι ο Δαρβίνος τον Χίτλερ, τον Στάλιν, τον Πολ Ποτ: Αυτό λίγο πολύ διάβασα προ ολίγου σε

Η αρχική μου σκέψη διαβάζοντας το ατυχές ποστ, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, ήταν ότι πάσχω κι εγώ από ματαιοδοξία δευτέρου βαθμού. Αλλά, όχι, δεν θα το καταδεχόμουν ποτέ αυτό. Νομίζω πως πάσχω από ματαιοδοξία τρίτου βαθμού (third order vanity), που αφορά τον ψευδώς κατά φαντασίαν ματαιόδοξο, αυτόν που επιδιώκει να γνωρίζουν όλοι πως ανησυχεί τρομερά μήπως όλοι αντιληφθούν τη ματαιοδοξία του σχετικά με ιδιότητες που εντέλει δεν διαθέτει (και τη ματαιοδοξία και τις ιδιότητες).
Δηλαδή ένας μπλόγκερ. Δηλαδή ένας γραφιάς τρίτης κατηγορίας, τρίτου βαθμού.


ΥΓ - φοβερός ο νέος δίσκος των μοτοράμα

Τόση δράση από τον Μάνο είχαμε να δούμε

Μεγάλο, μαύρο και μοβόρικο. Πολύ χοντρός, πολύ αργός, για να το κυνηγήσω. Χάθηκε στις δίπλες της γυμνής κοιλιάς μου. Δεν πόνεσα, μια βαθιά ανάσα, ένα μικρό τσίμπημα. Μεγάλο, μαύρο, μοβόρικο, χορτάτο, πήγε για χώνεψη, κάλυψη - απόκρυψη στο μεγάλο, μαύρο και σιωπηλό ηχείο. Μια στάλα αίμα, κόκκινο πάνω σε μαύρο, παντιέρα επαναστατική, γυάλισε σαν μελλοντική ελπίδα. Άραγε τα μεγάλα, μαύρα και μοβόρικα κουνούπια ακούνε μουσική; Και τι είδους μουσική προτιμούν; Πάτησα play, η εισαγαγωγή του ενακτήριου Soft Mistake (συγκρότημα Lamb, δίσκος Fear of fours), ύπουλη, ατμόσφαιρα εχθρική και μπάσα υπνωτικά. Το κοιτούσα κατάματα, ήμουν σίγουρος με κοιτούσε κι αυτό. Στο δίλεπτο περίπου πάνω, μπήκε και το drum beat, μαστουρωμένο, νωχελικό. Ενοχλημένο, μαστουρωμένο και αργοκίνητο, το κουνούπι έκανε να αντεπιτεθεί. Τα χέρια μου, μέγγενη σωστή, χτυπήσαν παλαμάκια στο ρυθμό. Μισό κουνούπι στην αριστερή, μισό στη δεξιά παλάμη. Ο άνθρωπος θριαμβευτής, θηριοδαμαστής, κυρίαρχος της φύσης. Εγώ. Που για μένα έγραψε ο Νίτσε τον Σούπερμαν. Συμπέρασμα:  πες όχι σε όλα τα ναρκωτικά, θα μας κάνουν όλους σαν κουνούπια νωχελικά. 

Ο Μισέλ Φέιμπερ στη συλλογή διηγημάτων του το Μήλο, στο ομώνυμο διήγημα, γράφει: "Το διάβασμα από τη φύση του είναι μια ομολογία ήττας, μια πράξη αυτοταπείνωσης· δείχνει ότι θεωρείς άλλες ζωές πιο ενδιαφέρουσες από τη δική σου". Για αυτό κι εγώ, αποφασισμένος να ζησω μια ζωή συναρπαστική, στο μάξιμουμ, παράτησα το διάβασμα κι έγινα εξολοθρευτής κουνουπιών. Επόμενη στάση, μυγοχάφτης. 

Αυτό με την πέτρα είναι ρατσιστικό;

Εσύ που θέλεις να φύγεις απ' αυτόν τον τόπο
και να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου,
κάν' το.
Θερμή παράκληση:
Πριν φύγεις,
μια τελευταία χάρη,
διάλεξε την πέτρα σου προσεχτικά,
ζύγιασέ τηνα στο χέρι σου καλά,
φρόντισε να βρεις τον στόχο
και κυρίως
να είναι ίδιος με τον δικό μας
που θα ξεμείνουμε πίσω.

Του Πέτρου Πετρίδη, Πετριάρχη Αγίας Πετρούπολης,
ποιητική συλλογή 
"Παίρνουν μέτρα, πάρε πέτρα, πάρε και καδρόνι, μπατσοι γουρούνια δολοφόνοι"

Κύριος Καίριος Τογκακοσουτογκαιρό

Βαριόμουν σήμερα στα γαλλικά, δηλαδή j'ai été ennuyé (ή μήπως, ορθότερο, j'étais ennuyé;), δεν είχα καν όρεξη να κάνω τ' αγαπημένο μου λογοπαίγνιο, αντί για κελ ντομάζ να λέω κελ σομάζ, αλλά μάθαμε μιαν ωραίαν λέξη, που δεν είμαι καν σίγουρος αν είναι γαλλική ή αγγλική, ή αν τεσπά συγκράτησα μόνον τον αγγλικό τύπο, βαριέμαι να πάω ν' ανοίξω το τετράδιό μου, η λέξη ήταν locavore, "τοπικοβόρος", ψιθύρισα στον διπλανό μου, αν και το τοπικοφάγος ακούγεται μάλλον καλύτερο, μεγάλη ιστορία η ακριβής σημασία της λέξεως, ας πούμε οτι τοπικοφάγοι είναι όσοι τρώνε μόνον τοπικά προϊόντα, τα οποία δεν διανύουν μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση, το οποίο αν το καλοσκεφτείς έχει και μια αμυδρή, ενδεχομένως τραβηγμένη σχέση με το "στηρίζουμε την εγχώρια παραγωγή - προτιμούμε τα ελληνικά προϊόντα", ξέρω, οι αφετηρίες είναι διαφορετικές, όσο για τον τερματισμό, ουφ βαριέμαι να τ' αναλύσω.
Αργότερα, πίνοντας στα όρθια -για την ακρίβεια στηρίζοντας τα παχουλά οπίσθιά μου σε καγκελάκι κεντρικής εμπορικής οδού- έναν πλαστικό εσπρέσο φρέντο σκέτο κερασμένο από καλο παλιοσυνάδελφο, έμαθα για κάτι μαγαζάτορες εκεί τριγύρω οι οποίοι προσπαθούν να συγκεντρώσουν υπογραφές για ένα κείμενο διαμαρτυρίας προς το δήμαρχο της πόλης μας εναντίον του gay parade. "Δεν έχουμε πρόβλημα με τη σεξουαλική τους επιλογή", μού είπαν σε σχετική μου ερώτηση, "ούτε είμαστε ρατσιστές. Απλώς, η πόλη έχει τόσα προβλήματα, γιατί πρέπει να της προσθέσουμε ένα ακόμα με τη διενέργεια του gay parade;"

Le malheur a été mon dieu. 

Η απόγνωση ήταν ο θεός μου, που λέει και ο Ράμπο, ψέματα, ο Ρεμπό.

Αργότερα ανορεχτούσα κατ' οίκον σκεπτόμενος ότι οι όμορφες στιγμές κατά τη διάρκεια μιας μέρας δεν επαρκούν για να γιατρέψουν αυτό το χάλι. Ευτυχώς, η Κ. μού εξιστόρησε μιαν ιστορία πραγματική, που συνεβή το πολύ πριν από μια ώρα και που σου δίνει μια σταλιά ελπίδα: Μπαμπας, μαμά και παιδάκι, έξω απ' του Χατζή, κάνει μια στάση η μάνα να πάρει ένα χανούμ μπουρέκ, τη βλέπει ο σύζυγος, κάνει βροντόφωνο ντου στο μαγαζί και άγλυκοι φεύγουνε μαζί, "μα δεν έχουμε πει, ούτε δραχμή στο Blé και στο Χατζή;".

(αν απορείς με τα λόγια του συζύγου, κάνε κλικ εδώ κι εδώ)

ΥΓ. Λίγο μετά τη δημοσίευση της ανάρτησης αυτής, διάβασα αυτό (κι εδώ). Απελπισία.

Ζεναριογράφος*

Καλοβαλμένος τύπος, σένιος, bobo και ουχί μπόμπος, στην παραλιακή λεωφόρο, με πολυτελές αυτοκίνητο, σταματημένος, αναμμένα τα alarm. Μιλά στο κινητό, χειρονομεί έντονα. Κατακόκκινος, οι φλέβες κοντεύουν να πεταχτούν απ’ το λαιμό. Τα παράθυρα, παρά τη ζέστη, ερμητικά κλειστά. Ολοφάνερα με κάποιον ή κάποιαν καβγαδίζει. Χρήμα ή έρωτας -ή και τα δύο- η αιτία. Κλείνει το τηλέφωνο, ανοίγει το ντουλαπάκι, βγάζει την μπιστόλα (σιγά μην ξέρω και τι μάρκα ήταν η μπιστόλα), τινάζει τα μυαλά του στον αέρα. Αυτοκτονία. Οι έρευνες του Χόμισάιντ όμως, που ξεκινούν από την τηλεφωνική συνδιάλεξη και τον εντοπισμό του τελευταίου συνομιλητή και μέσω σκοτεινών μπαρ και υπογείων sex shops φτάνουν μέχρι το ανώτερο σκαλί της κοινωνικοπολιτικής ιεραρχίας, φέρνουν στο φως και ξετυλίγουν ένα απίστευτο κουβάρι εκβιασμών, σκοτεινών συμφερόντων, σεξουαλικής διαστροφής και πολιτικής ίντριγκας.

«Κι αυτό, Μήτσο», είπα του φίλου μου, καθώς πίναμε τον πλαστικό εσπρέσο φρέντο σκέτο του ενός ευρώ, κοιτάζοντας ταυτόχρονα τον μπόμπο και ουχί bobo με το κινητό που είχε μόλις παρκάρει παράνομα μπροστά μας, «είναι ένα όχι πρωτότυπο αλλά επαρκές υλικό για μπεστ σέλερ».

Ήταν καλά τα μπλογκζ, αλλά πεθάνανε από υπερβολική δόση πραγματικότητας. 

* το μελλοντικό μου επάγγελμα: θα γράφω βουδιστικές άριες (εντρεπρενούρ και μαλακίες...)

(στην αρχή σκεφτόμουν να βάλω ως πιο ταιριαστό το άζμα "ζεν λες κουβέντα", αλλά προτιμήθηκε ετούτο)

Μι εντ μάη μάνκι

"Ουδείς εκών κακός", είπε ο ένας φίλος κρατώντας τον Σωκράτη από το χέρι, "μα είναι δυνατόν να προσπαθούν να αντικρούσουν τη θεωρία της εξέλιξης λέγοντας πως τα τελευταία διακόσια χρόνια κανείς πίθηκος δεν έχει μεταμορφωθεί σε άνθρωπο;" αναρωτήθηκε ο άλλος φίλος με το ουίσκι στο χέρι, κι εγώ κρεμασμένος απ' τον Κενώ με του κενού τα γαλάζια άνθη ανά χείρας παπαγάλιζα τη φράση "οι ευτυχισμένοι λαοί δεν έχουν ιστορία, δηλαδή happy people have no stories, δηλάδή les gens heureux n'ont pas d'histoire", άλατις, λέω, άκουγες και Therapy?, βρε Ρεϊμόν, μάλλον αυτοί σε διαβάζαν δηλαδή, όπως και οι Porcupine Τree, που είπανε τον δίσκο τους On a Sunday of life, Le dimanche de la vie, όπως εκείνο το ρομάν σου (και ουχί ρουμάντσου), ξάφνου πετάχτηκε ο μάη μάνκις και διάβασε φωναχτά το εξής χωρίο απ' το βιβλίο του Φρανς ντε Βάαλ "Ο Πίθηκος Μέσα Μας": "Στην πάλη των χιμπατζήδων για εξουσία, ελιγμοί του τύπου 'δύο εναντίον ενός' προσδίδουν ποικιλία όσο και επικινδυνότητα. Βασικό ρόλο παίζουν επίσης οι συνασπισμοί. Κανένα αρσενικό δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνο του, τουλάχιστον όχι για πολύ, επειδή η ομάδα ως σύνολο μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε. Οι χιμπαντζήδες είναι τόσο επιτήδειοι στη δημιουργία συνασπισμών ώστε για να ενισχύσει ο αρχηγός τη θέση του χρειάζεται συμμάχους αλλά και την ευρύτερη δυνατή αποδοχή της κοινότητας. Η παραμονή στην κορυφή είναι μια πράξη ισορροπίας μεταξύ της βίαιης επιβεβαίωσης της κυριαρχίας και της ικανότητας να κρατήσει τους υποστηρικτές ευτυχείς ώστε να αποφευχθεί μια μαζική επανάσταση". 

Ο μάη μάνκις πήρε βαθιάν ανάσα, άφησε κάτω το βιβλίο και μου είπε "κανονικά αυτήν την τελευταία πρόταση έπρεπε να την έχεις μπολντάρει, αλλά ξέρω ότι μισείς τα μπολντ, γιατί πιστεύεις στην ισότητα των λέξεων".

(Τόσα τραγούδια σ' αυτήν την ανάρτηση, μέχρι και Ρόμπι Γουίλιαμς, εντούτοις εγώ θα επιμείνω στο κόλλημα των ημερων κι ας μην έχουν καμιά σχέση με τα παραπάνω). 

 

Ανέκδοτος αγών

Διάβασα σήμερα στα κλεφτά ένα ωραίο ποίημα, όμως δεν το συγκράτησα, μπορώ να σου πω την περίληψη, αυτό δεν είναι σωστό, είναι σαν να μην ξες να πεις ανέκδοτο, μάλλον για αυτό δεν με αρέσει η ποίηση, ούτε τ' ανέκδοτα: δεν μπορείς να τα πεις με τα δικά σου λόγια, ήταν του Σωτήρη Παστάκα, κι έλεγε πως άνοιξε μια κονσέρβα τόνο να φάει και άνοιξε και μια κονσέρβα του σκύλου του να φάει, τα σημερινά κονσερβοκούτια δεν κάνουν για να κόβεις λαιμουδάκια, ή κάπως έτσι, κι ύστερα αγόρασα δύο Τάιμπο μεταχειρισμένους, και μια τυρόπιτα κουρού από του Λάμπρου, όχι μεταχειρισμένη, λίγο στεγνή, φτηνή, χορταστική, και σαν μεσημέριασε στην αγορά αγόρευαν ασκόπως άγρια αγόρια (αγριεμένοι αγροίκοι;) και ουδείς (άπαντες;) αγρόν αγόραζε, τα τηλέφωνά μου, έχω δύο, στο 'χω ξαναπεί; πήραν φωτιά, κι ανυπομονούσα κι ήρθα σπίτι τρέχοντας, έλεγα να πάρω σουβλάκια, αδυνάτισες, μου είπανε, ακύρωσα τα σουβλάκια, έβρασα δυο αυγά, έκοψα σαλάτα, κι όπως έπινα λευκό κρασί κατευθείαν απ' το μπουκάλι σκεφτόμουν ότι θα δείχνω μεγάλο χάλι, μπήκα να διαβάσω λίγο γκόσιπ, τραγική ενημέρωση, πρόχειρη, αλλάξανε φύλο στη μεγάλη σταρ, που 'χε πρεμιέρα, εκπομπής έλεγε ο τίτλος, ταινίας το κείμενο, ποιον να πιστέψεις, τόσα λάθη σε δέκα σειρές, τόσοι άνεργοι διορθωτές. 

Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας εν μέσω κρίσης

Τα προβλήματά μου δεν πολυδιαφέρουν από τα προβλήματα των άλλων, από τα προβλήματα της κοινωνίας, της χώρας, της Ευρώπης, του κόσμου όλου: ανεργία, παχυσαρκία, ενεργειακό πρόβλημα, περιβαλλοντικό. Πιστεύω ακράδαντα στις συνολικές λύσεις. Μία, ενιαία λύση για όλα τα προβλήματα. Και τη βρήκα, διότι αυτό το ιστολόγιο δεν αρκείται στον ανώφελο αρνητισμό, στην αδιέξοδη κριτική, αντίθετα έχει πολλές προτάσεις, εφαρμόσιμες, ρεαλιστικές και πρακτικές, να καταθέσει: χαμστεροποίηση όλων των ανέργων παχύσαρκων σε μεγάλες μονάδες παραγωγής ενέργειας. Μιλάμε για υπερσύγχρονα κλουβιά πολυτελείας, εξοπλισμένα με τηλεοπτικές οθόνες που θα προβάλλουν μια ποικιλία προγραμμάτων (γκόσιπ, αμερικάνικες σαπουνόπερες, τούρκικα σίριαλ, ειδήσεις, ΣΚΑΪ infotainment, τοκ σόου, άπαντα τα σίριαλ με Παρτσαλάκη) προκειμένου να καταδειχθεί η τηλεοπτική επιρροή και η διαβάθμισή της στην παραγωγικότητα. Στο e-δανικό (επιτέλους, αφενός θα έχουν ψηφιοποιηθεί όλες οι υπηρεσίες, αφετέρου θα έχουμε γίνει Δανία) αυτό περιβάλλον ο χαμστεροποιημένος (πρώην) παχύσαρκος (πρώην) άνεργος, καλά αμειβόμενος, βάσει Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, θα επιδίδεται επί ένα οκτάωρο, πέντε ημέρες τη βδομάδα, στο καθήκον του, στο λειτούργημά του, δηλαδή στην παραγωγή ενέργειας. Τρεις βάρδιες στο 24ωρο φυσικά και εννοείται ότι τα νυκτερινά και οι αργίες πληρώνονται αναλόγως. Ετσι θα σώσουμε το περιβάλλον από τη μόλυνση και θα λυθεί και το πρόβλημα της παχυσαρκίας και το πρόβλημα της ανεργίας και το πρόβλημα της ενεργείας. Και να μην ακούσω καμιά διαμαρτυρία για γαλέρες και δούλους από τίποτε αριστερούληδες. Εδώ μιλάμε για αναλώσιμες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας από χάμστερ σε κλουβιά (αυτό είναι που λέμε η εργασία ΑΠΕλευθερώνει) με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, περισσότερα απ' αυτά που προσφέρει σήμερα η τροϊκανή, μνημονιακή υπεύθυνη συγκυβέρνηση.

(το κείμενο αυτό αποτελεί προσχέδιο της συνολικής πρότασής μου για τις αναλώσιμες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας που θα παρουσιαστεί στο προσεχές TEDDYboy-thess).

(αν η μαλακία ήταν δουλειά, θα ήμουνα πολυθεσίτης) 

Τραγουδάκι, το αναμενόμενο:

 

Τι σκέφτηκα όταν πληροφορήθηκα τον θάνατο του Χομπσμπάουμ*

Στο συνήθως ήσυχο καφέ-εστιατόριο εκείνη την ημέρα γινόταν χαλασμός. Ενα τεράστιο "Π" τραπεζιών φιλοξενούσε πολλές (πάνω από 50) αγριοφωνάρες, χυδαίους γέλωτες, φουσκωμένες κοιλιές. "Τι είναι όλοι αυτοί καλέ;" ρώτησα την άνεργη παρέα μου. "Μα δεν τους ξέρεις;" με ρώτησαν. "Οχι, θα 'πρεπε; Αυτοί με ξέρουν;" είπα τη κλισεδιά μου. "Μα κοίτα τους λίγο καλύτερα", επέμειναν οι φίλοι. Δεν φορούσα τα γυαλιά μου, ένα συνήθειο που 'χω αποκτήσει τελευταία, σε μια απεγνωσμένη προσπάθειά μου να βλέπω τον κόσμο ομορφότερο, αλλά και για να μη με αναγνωρίζουν και να μην αναγνωρίζω τους/τις θαυμαστές/θαυμάστριές μου. Τα φόρεσα. Τους είδα. Τους γνώρισα. Ολη η συνδικαλιστική πρωτοπορία της χώρας βρισκόταν άλλωστε στη Θεσ/νίκη εκείνες τις μέρες ενόψει της πατροπαράδοτης, εθιμοτυπικής πορείας μ' αφορμή τα εγκαίνια της ΔΕΘ. ΠΑΣΚΕ οι περισσότεροι. Σου μιλάω για πολύ τρανταχτά ονόματα. Ναι, κι αυτός. Ναι, κι εκείνος ο άλλος. Συζητήσαμε γελώντας την προοπτική του πεσίματος, καλώς ή κακώς (κακώς) την απορρίψαμε. Ενας φίλος, λίγο πιο μαγκίτης, σηκώθηκε και κάτι πήγε και ψιθύρισε στου ενός τ' αυτί. Ο συνδικάλας συγκατάνευσε. Ο φίλος γύρισε ευχαριστημένος. "Τι έγινε ρε μαλάκα;" - "Τίποτε, πάρτε ό,τι θέλετε, παιδιά, κερνάει η συνδικαλιστική ηγεσία". 

Με έναν μονό τούρκικο τη βγάλαμε, μη νομίζεις. Ούτε καν μια ουισκιά δεν παραγγείλαμε, ή καμιά γαρδούμπα. Τελεώνοντας, ένας απ' αυτούς, ο πλέον εξέχων όλων, ήρθε να μας πιάσει κουβέντα, το επάγγελμα βλέπεις τα 'χει αυτά, ακόμη κι όταν είσαι άνεργος, καταλαβαίνεις...

Τον πήραμε με το μαλακό, τέτοιοι φλωρούμπες. Συζήτηση. Δεν πάει άλλο, του λέγαμε. Οχι άλλες 24ωρες τουφεκιές. Βγάλε τα σωματεία έξω. Απεργία διαρκείας τώρα. Πουτάνα όλα, δεν πάει άλλο. Αυτός, έμπειρος ων, ήξερε να ελίσσεται και να ξεγλιστρά - σαν χέλι; σαν φίδι; σαν κάτι γλοιώδες πάντως. Ηθελε να καθίσει κι άλλο μαζί μας, αλλά είχε κι άλλες υποχρεώσεις, είπε. Έκανε να φύγει. Κοντοστάθηκε. Γύρισε κάτι να μας πει. Δίσταζε. "Και να διαβάζετε όλοι Χομπσμπάουμ. Αντίο σας" - και χάθηκε στη σκόνη μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.

* Με αφορμή το θάνατο του ιστορικού Ερικ Χομπσμπάουμ, σήμερα 1η του Οχτώβρη.

YΓ Αυτή τη στιγμή απ' τα ηχεία ακούγεται αυτό