Αυτό το μπλογκ είναι -υποτίθεται- ομαδικό. Καλώς ή κακώς, λόγω παντελώς υποκειμενικών ή αντικειμενικών συνθηκών, οι περισσότερες -απ' τις ούτως ή άλλως παντελώς άχρηστες και ανάξιες λόγου- δημοσιεύσεις φέρουν την υπογραφή μου. Ωστόσο, επειδή με αρέσει οτιδήποτε ομαδικό (χεχεχε), γινόμαστε περισσότεροι. Ημασταν πέντε, γίναμε έξι, επτά πριν από κάνα μήνα με τον GT και σήμερα γινόμαστε οκτώ, με την προσθήκη του μεγάλου ιμπρεσιονιστή ζωγράφου και φίλου Κλοντ Μονέ. Τώρα βέβαια το πιο πιθανό είναι να μη γράψει κι αυτός ποτέ του τίποτε ή να γράφει μια στη χάση μια στη φέξη, αλλά δεν πειράζει. Οσο οι αγαπητοί μου συνιστολόγοι δεν γράφουν, εγώ θα συνεχίζω να αυτοσπαμάρομαι ανεβάζοντας αγαπημένα μου τραγουδάκια, σαν κι αυτό εδώ κάτω:
| 01 DFM-a red light... |
4 σχόλια:
Σε διαψεύδω πανηγυρικά με τα δυο τελευταία πονήματα μου. Που θα πεις ότι δε προσφέρομαι εμείς επι του συνόλου...Ακίς εκεί πράγματα...Ναι ρε φίλος. Στη χάση και τη φέξη. Πότε δηλαδή μεσημεριάτικω;;;;
Πότε με καρότο, πότε με καμτσίκι, πού θα με πάτε, θα σας στρώσω όλους εγώ...
γιά δοκίμασε και το σκορδοστούμπι.
Δεν μας αφήνεις στην ησυχία μας λέω 'γω. Μη με προκαλείς γιατί θα σου γεμίσω το blog με US power metal που θα σου φυγει το καφάσι (ποιός είμαι ο Γαρδέλης;). Όταν έχω κάτι καλό θα ανεβάσω.....
Δημοσίευση σχολίου