Κάνε ξάδερφο να δεις χαΐρι...

Κι όλο έλεγα, ποιον μου θυμίζει, ποιον μου θυμίζει... (ο Καραμανλής). Κι επίσης έλεγα, τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει (το σκηνικό με τον Λιάπη και τις αποκαλύψεις -με εισαγωγικά ή χωρίς- για εμπλοκή του -με εισαγωγικά ή χωρίς- στο σκάνδαλο -χωρίς εισαγωγικά, σίγουρα- της Siemens).

Σήμερα, κατάλαβα ποιον και τι μου θυμίζουν, βλέποντας σε ντιβιντί το φινάλε της πέμπτης σεζόν των Σοπράνος, στην οποία έχει σκάσει μύτη, άρτι αποφυλακισθείς, ένας ξάδερφος του αρχιμαφιόζου Τόνι Σοπράνο, ο Τόνι Μπλουντέτο (στο ρόλο του ξαδέρφου ο θεός Στιβ Μπουσέμι), απέναντι στον οποίο ο Σοπράνο νιώθει ότι έχει μια παλιά υποχρεώση. Ετσι όταν ο Μπλουντέτο κάνει μια πολύ αδέξια κίνηση όσον αφορά τις... μπίζνες και όλοι ζητούν το κεφάλι του επί πίνακι, ο Σοπράνο αρχικά καλύπτει τον ξάδερφό του, παρά τη γενική δυσφορία. Ομως σύντομα αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να τον καλύπτει εσαεί.

Κι αν ακόμη δεν έχετε αντιληφθεί την αντιστοιχία, ρίξτε μια ματιά εδώ. Μένει να δούμε μόνο μέχρι ποιου σημείου θα αντιγράφει η ζωή την τέχνη.

Για την ιστορία να πούμε, ότι στην τέχνη ο ξάδερφος που "μας έβαλε σε μπλεξίματα" κατέληξε κάπως έτσι:

Το αντίστοιχο στην σημερινή πολιτική - δημοσιογραφική ορολογία θα ήταν ο "αποκεφαλισμός του υπουργού" ή η "καρατόμηση όσων εμπλέκονται με τα μαύρα ταμεία"...