Αχ και να βαρκέλωνα!

Εκανα μπούκα, σπάζοντας τη βιτρίνα, σε ένα φαρμακείο να βρω τα μπλε χάπια της ευτυχίας.
- Now, that wasn't necessary, μου είπε ο φαρμακοποιός. Είμαστε ανοιχτά.
- Speak γκρίγκλις or die μαδερφάκα, τον απείλησα. Γρήγορα. Τα χάπια της ευτυχίας, coño (κόνιο), να τα πιω σε κώνειο, του λέω.
- Δεν την ξέρω την Ευτυχία, αγρίεψε αυτός. Και τα μπλε τα έχει απαγορέψει ο ΕΟΦ, μου λέει. Να πας στους μπάτσους, αυτοί τα πουλάνε. Αμα θες όμως, ήρθε νέα παραλαβή πρέζας.

Στάθηκα με το χασαπομάχαιρο στη μέση του φαρμακείου και έβαλα τα κλάματα.

- Πώς κάνεις έτσι λεβέντη μου; Γιατί τόση στεναχώρια; (απευθυνόμενος στη γυναίκα του) Τι να του δώσουμε του παιδιού ρε συ Ρούλα;
- Δεν είμαι σειρούλα σου! έσκουξα.
- Αχ, βάσανα που έχει ο κόσμος, μονολόγησε αυτός. Να πάρε, λεβέντη μου, αυτή την κρεμούλα, να τη βάζεις στο πρόσωπο για την ακμή.
- Δεν έχω ακμή, ούχο ντε πούτα και όχος ντε μπρούχο, του λέω. Παρακμή έχω, δεν με βλέπεις;
- Μη στεναχωριέσαι, μην τους κάνεις τη χάρη να είσαι έτσι σκασμένος. Λίγο θα βάζεις κάθε βράδυ και να δεις μετά πώς θα βαρκελώνεις, είπε.
- Με αυτά σου τα λόγια έκλεισες των δακρύων μου τη βάνα, μπάρμπα, του είπα διακετεχόμενος από έναν αναπάντεχο ποιητικό οίστρο. Την ξέρεις κι εσύ τη Δέσποινα; τον ρώτησα.
- Ποιαν; Αυτή που σήμερα στο τσατ σε ρώτησε για τη "μουσική σκηνή της Βαρκελώνεις" μετατρέποντας την πόλη σε ρήμα δυναμικό, πολυνοηματικό, ανεξάρτητο από λεξικά και ορθογραφίες; Αυτήν που ανέδειξε από το πουθενά το ρήμα "βαρκελώνω" το οποίο έχει τη μαγική ιδιότητα να αποκτά τη σημασία που του δίνει αυτός που το χρησιμοποιεί ανάλογα με την εμπειρία και τη γνώση, άμεση ή έμμεση, που έχει απ' την πρωτεύουσα της Καταλωνίας;
- Ναι, δικέ μου, αυτή ήταν. Την ξέρεις;
- Όχι, μου είπε. Τα τρία μισά κοτόπουλα να τα τυλίξω ή θα τα πάρεις στο χέρι;