Η μέρα που ξυρίστηκε ο κόσμος

Ξυριζόμουν και τραγουδούσα hey hey I saved the world today και μου φάνηκε πολύ αστείο, χαχαχα, ακούς εκεί ξύρισα τον κόσμο σήμερα, ή και μπορεί να μην έγινε έτσι, μπορεί απλώς να σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ αστείο, χαχαχα, να ξυριζόμουν τραγουδώντας το hey hey I saved the world today και πόσο πιο αστείο θα ήταν αν το τραγουδούσε όχι η Ανι Λένοξ αλλά ένας μπαρμπέρης κι ο μπαρμπέρης αυτός να είναι ο σουπερ-μπάρμπερ, που όχι μόνο ξυρίζει αλλά και σώζει τον κόσμο από τους κακούς – ή τέλος πάντων μπορεί να μην έγινε ούτε έτσι, αλλά όπως κι αν έχει εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο από το να με πιστέψεις, να μου δείξεις εμπιστοσύνη, όπως το κορίτσι εμπιστεύτηκε σε κείνη την ταινία του Χαλ Χαρτλεϊ τον Μάρτιν Ντόνοβαν κι έπεσε στο κενό σίγουρη ότι θα την πιάσει στην αγκαλια του, ότι κάπου μέσα σε όλα όσα σου λέω κρύβεται η αλήθεια ή έστω ένα ψήγμα αυτής.

Αυτό που θέλω να σου πω, ασχέτως αν ξύρισα τον εαυτό μου ή τον κόσμο (όχι), ασχέτως αν έσωσα τον εαυτό μου ή τον κόσμο (ούτε), είναι ότι οι πέντε αισθήσεις μας δεν επαρκούν για να μάθουμε την αλήθεια. Κι όχι μη φοβάσαι, δεν εννοώ τίποτε υπερφυσικό, το ξες πόσο χυδαία υλιστής είμαι. Απλώς η πραγματικότητα είναι ένα συνονθύλευμα από ψέματα που τα καταπίνουμε ολόκληρα και μισές αλήθειες που τις αγνοούμε και λέγονται ψιθυριστά σε διαδρόμους και σε σκοτεινές αίθουσες και κυρίως ενα παζλ από κομμάτια τηλεφωνικών συνομιλιών που αν τα ενώσεις προσεχτικά ίσως κάτι να καταλάβεις, όπως κι αν έχει η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που μαθαίνεις επισήμως, δεν είναι οι επίσημες ανακοινώσεις, δεν είναι οι επίσημες αποφάσεις, δεν είναι αυτό που λέγεται δημοσίως. Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που ξέρουμε, αυτή που μαθαίνουμε, αυτή για την οποία μας πληροφορούν.

Γι' αυτό, όταν σου λέω ότι σήμερα με ξύρισε ο σούπερ μπαρμπέρης λίγο προτού σώσει τον κόσμο από βέβαιη καταστροφή, εσύ πρέπει να με πιστέψεις. Ακόμη κι αν το βράδυ με δεις με πλούσια γενιάδα. Οι τρίχες, με τις οποίες ασχολούμαστε, μεγαλώνουν γρήγορα άλλωστε.