Η ζωή είναι κάπου αλλού

Την ημέρα που αφενός εντυπωσιασμένος από το εναρκτήριο εύρημα του Ενρίκε Βίλα Μάτας, στο «Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ», όπου ο συγγραφέας επιμένει αδικαιολόγητα ότι μοιάζει φυσιογνωμικά με το λογοτεχνικό του είδωλο, τον Ερνεστ Χέμινγουέη, συμμετέχοντας μάλιστα και αποτυγχάνοντας παταγωδώς σε διαγωνισμό για σωσίες του, αφετέρου απογοητευμένος από την προηγούμενη ανάρτηση, η οποία ήταν κάπως βεβιασμένη συναισθηματικά, και με την ελπίδα ότι η ζωή η ίδια μπορεί εντέλει να είναι κάπως πιο συναρπαστική, βγήκα στο δρόμο να γίνω καλλιτέχνης, μόνο που η ΔΕΗ είχε διαφορετική γνώμη, και βρέθηκα να σουλατσάρω μαζί με άλλους αργόσχολους, άνεργους και εισοδηματίες, τεμπέληδες και συνταξιούχους στην παραλία θεσσαλονίκης αναλογιζόμενος αν όντως η παραλία θεσσαλονίκης αποτελεί αυτή στιγμή την πιο γνήσια λαϊκή, διαταξική δωρεάν διασκέδαση για τους πολίτες, στη δε συνέχεια κατέληξα πως οι εις μάτην ερωτευμένοι θα έπρεπε να αποκαλούνται φευρωτευμένοι και βρέθηκα έξω από κείνο το δισκοπωλείο όπου πριν από κάνα μήνα μου ΄χε πει ο κολλητός «Να μπούμε να χαζέψουμε ρε Ιμάντα;», να μπούμε, συμφώνησα, ο υπάλληλος, λίγο μυστήριος, γεμάτος ο χώρος με βινύλια, «γεια, να χαζέψουμε λίγο θέλουμε», είπε ο κολλητός και ο μυστήριος στραβωμένος μας την είπε «καλά, προσέξτε μόνο μη χαζέψετε παντελώς» και είπαμε μέσα μας «ψυχάκι ο τύπος», όμως είχε απ’ όλα τα καλά τα βινύλια και αυθεντικές αντάρτικές ηχογραφήσεις, μόνο το ντεμπούτο των χειμερινών κολυμβητών δεν είχε πρόχειρο σε βινύλιο, «έλα την ερχόμενη εβδόμαδα», είχε πει του κολλητού, κι έχει περάσει ένας μήνας και δεν περάσαμε ούτε ο κολλητός ούτε κι εγώ, μόνον σήμερα κατά λάθος τα βήματά μου με φέραν εκεί, και δίπλα ακριβώς απ’ αυτό το δισκοπωλείο πετάχτηκε ξάφνου ένας φίλος παιδικός, που ΄χει γίνει μπάτσος, όπα ρε φίλε, λες να τον έχει βάλει ο ψυχάκιας να μας κυνηγάει επειδή δεν ξαναπήγαμε να πάρουμε τους χειμερινούς κολυμβητές; και αφού με αγκάλιασε και τον ρώτησα για την υγεία του, δόξα τω θεω, παναγιώτη, αυτός ούτε ιμάντα, όπως με φωνάζουν οι παλιοί οι φίλοι, ούτε και κρατήρα, που με φωνάζουν κάποιοι καινούργιοι, «καλά, παρότι είμαστε σε κατοχή, το ξέρω, θα διαφωνείς», μου είπε απολύτως σοβαρά, «κατοχή; οικονομική ναι», αντέτεινα, «κατοχή, κατοχή σου λέω, έρχεται η μέρα που θα είναι και στρατιωτική» επέμεινε ο παλιόφιλος ο πολισμάνος, δεν επέμεινα, τον αποχαιρέτισα εγκαρδίως και τότε αυτός υψώνοντας τη γροθιά στον αέρα μού φώναξε «αντίσταση στο μνημόνιο, αντίσταση!».

Τελικά η ζωή η ίδια μού έδωσε την απάντηση.