Κάτι που ίσως συνέβη χτες

Οι παλιοί εργάτες, αυτοί που σήμερα είναι πια συνταξιούχοι, αξιολογούσαν -σε αντίθεση με το πάθος για την τεμπελιά της δικής μας γενιάς, μερίδα της οποίας αποκηρύσσει τον σταχανοφισμό προβάλλοντας, καλώς ή κακώς, την τεμπελιά ως υψηλό ιδανικό- πολυ θετικά την εργατικότητα κάποιου. Καλό παιδί ο τάδε, δουλευταράς, λέγαν. Αντίθετα, ο κακός εργάτης ή -ακόμη χειρότερα- ο τεμπέλης,  ήταν σχεδόν παλιάνθρωπος.
Κάποιοι απ' αυτούς τους γέροντες, μην έχοντας κάτι άλλο να κάνουν, περνούν από το εργοστάσιο στο οποίο -ορισμένοι εξ αυτών- δούλεψαν σκληρα επί 25 και 30 χρόνια, έτσι, για να πουν μια καλημέρα. Κι ας εχουν συνταξιοδοτηθεί ή απολυθεί οι περισσότεροι παλαιοί συνάδελφοι. Κι ας παρακμάζει το εργοστάσιο, το πάλαι ποτέ κραταιό, με σχεδόν μηδενική παραγωγή σήμερα. Και μπορεί, ένας απ' αυτους να συνάντησε χτές παρασκευή έναν άντρα που κάτι του θύμιζε  αλλά που αν δεν του μιλούσε ο κατά πολύ νεότερός του άντρας, ο γέροντας δεν θα είχε αναγνωρίσει τον Αντώνη, που πριν από 20 χρόνια, 15 χρονών τότε, ορφανός από πατέρα, είχε παρατήσει το σχολείο για να δουλέψει στο εργοστάσιο, για να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν οι δυο αδερφές του.
Και μην εξανίστασαι και μη λες ότι αυτά δεν συνέβαιναν στην ευημερεύουσα ελλάδα των 90ς. Συνέβαιναν. Συμβαίνουν. Θα συμβαίνουν.
Χάρηκε ο γέροντας που είδε τον παλιό νεαρό συνάδελφό του. Καλό παιδί δουλευταράς. Θα πρόκοβε σίγουρα.
Τι κάνεις σήμερα; τον ρώτησε.
Άνεργος ο Αντώνης. Κι αυτός και οι δυο αδελφές του που από τα 15 του δούλευε για να τις σπουδάσει.