Ο Νίκος θυμάται επίσης ξεκάθαρα όλα τα στάδια του εθισμού του, εθισμού ανομολόγητου βέβαια, αλλά επανερχόμενου με ολοένα μεγαλύτερη ένταση παρά τις περί του αντιθέτου ειλικρινείς προσπάθειές του. Ντρέπεται τόσο πολύ για αυτό, που ενώ κατά βάση θέλει να καταγράψει και να αφηγηθεί τον εθισμό του, δεν το το κάνει, τρομοκρατημένος στη σκέψη ότι μια μέρα η ιστορία αυτή θα διαβαστεί, εννοείται όχι από φίλους, γνωστούς ή οικογένεια -θεός φυλάξοι- αλλά από τον ίδιον.
1 σχόλιο:
το γλυκόπικρο παράδειγμα του Νίκου είναι μετρίως ενδεικτικό, κατά κάποιον τρόπο, περί του πόσο δίκιο είχε ο Στάινερ για την κεντρικά ελεγχόμενη διακίνηση της σκέψης εν γένει, πράγμα που ίσως θα γλύτωνε τον Νίκο από κάποιες εμπάρασιγκ αβελτηρίες
Δημοσίευση σχολίου