ξαναγυρνάν σε μας

Η σκέψη, λέει ο Στάινερ, είναι φορέας μιας κληροδοτημένης ενοχής. Στον απαραβίαστο πυρήνα της σκέψης υπάρχουν η αμφιβολία και η απογοήτευση, λέει και παλι ο Στάινερ. Παραπέρα, λέει (ο Στάινερ ντε) ότι η συνηθισμένη σκέψη είναι μια ακατάστατη, παντελώς ερασιτεχνική υπόθεση. Η αληθινή πρωτοτυπία της σκέψης, η σκέψη μιας σκέψης για πρώτη φορά είναι εξαιρετικά σπάνια, η λεκτική μορφή δίνει την εντύπωση του καινούργιου και όχι το περιέχομενο. Η σκέψη είναι η πιο κοινή, η πιο φθαρμένη, η πιο επαναλαμβανόμενη πράξη μας. Η σκέψη είναι απίστευτα σπάταλη. Η χειρότερη μορφή επιδεικτικής κατανάλωσης. Κι αν ο Στάινερ στέκεται στο πρότυπο της επιστημονικής φαντασίας, για μια κοινωνία όπου η σκέψη καθορίζεται με δελτίο, όπου επιτρέπεται μόνο ορισμένες ώρες ή μέρες η σκέψη και τα δελτία μοιράζονται σύμφωνα με τις πνευματικές ικανότητες του κάθε ατόμου, και σε αυτήν την κοινωνία η σπατάλη της σκέψης είναι βανδαλισμός, εγώ θέλω να καταθέσω μια καινοτόμα και -αντίθετα με τα προηγουμένως ρηθέντα- διόλου ερασιτεχνική σκέψη, για μια επιχειρηματική δράση που μπορεί να αναπτυχθεί ασφαλώς από ανέργους, που έχουν χρόνο για να σκεφτούν πολύ: μετατροπή της σκέψης σε εμπορευματικό αγαθό, συλλογή και αποθήκευση της σκέψης που σπαταλιέται και επαναπροώθησή της στους σπάταλους σκέφτες εναντι υψηλής αμοιβής. Έκθεση των ωραιότερων σκέψεων στη βιτρίνα, όπου οι ενδιαφερόμενοι θα πλειοδοτούν για να τις αποκτήσουν, ακόμη και αν δεν ήταν αρχικά δικές τους, ενώ οι πρόστυχες, απόκρυφες, βδελυρές, ποταπές σκέψεις θα αποθηκεύονται σε σκοτεινά, δροσερά θησαυροφυλάκεια. Όσοι τολμήσουν να επαναδιεκδικήσουν αυτόν τον οχετό, πέρα από το ξεμπρόστιασμα (α, ώστε ποδολάγνος, Κωστάκη ε;), θα πρέπει να πληρώσουν ακριβά για την εχεμύθεια της εταιρίας μας. Σε περίπτωση που κάποιες απ' αυτές τις πρόστυχες, βέβηλες, ντροπιαστικές σκέψεις παραμένουν στα αζήτητα, αναγκαστικά θα ειδοποιείται ο κάτοχός τους να έρθει να τις παραλάβει, πληρώνοντας ακόμη πιο αυξημένο αντίτιμο, ειδεμή θα τις δώσουμε στη δημοσιότητα... 

Ο Μπόρχες, στην εισαγωγή των Χρονικών του Αρη, του Ρέι Μπράντμπουρι, γράφει για κάποιον Λουδοβίκο Αριόστο, ο οποίος στις αρχές του 16ου αιώνα φαντάστηκε έναν ιππότη που ανακάλυψε πάνω στη σελήνη όλα όσα χάνονται στη γη (από τα λογικα μου, που τα 'χω καιρό χαμένα, μέχρι τη δουλειά μου, τα απραγματοποίητα σχέδια, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, τις σπαταλημένες σκέψεις). Δεν μας λέει, όμως, τι έκανε με όλα αυτά τα πολύτιμα αγαθά. Δεν βρέθηκε ούτε ένας εμπορικός αντιπρόσωπος στη Σελήνη να τα επαναπροωθήσει στους νόμιμους κατόχους. Μισές δουλειές ρε Μπόρχες ή ρε Αριόστο ή ρε ιππότη. 

Τα λεν καλύτερα απ' όλους οι Τρύπες: "δεν υπάρχει χαμένος καιρός, δεν υπάρχει..." και τα λοιπά και τα λοιπά.