Ενα (μπορεί και κανένα)

Στον ελεύθερό του χρόνο, ο Νϊκος, ένας ευσυνείδητος δημόσιος υπάλληλος, έγραφε. Κρυφά απ' όλους. Κι έβγαζε εκεί έναν άλλον εαυτόν. Μέχρι που μια μέρα, μην στα πολυλογώ με τα πώς και τα γιατί, εκδόθηκε. Απρόσμενα ήρθε η επιτυχία. Ο Νίκος, άνθρωπος φιλήσυχος, οικογενειάρχης, ευχαριστημένος από τη ζωή του, διαχειρίστηκε καλά την επιτυχία στην προσωπική του ζωή. Ήταν όλοι περήφανοι για αυτόν, αυτός χαρούμενος με την περηφάνεια των άλλων. Η δουλειά του και η οικογενειακή του ζωή συνέχισαν να κυλούν αρμονικά. Αυτό που δεν μπόρεσε με τίποτε να διαχειριστεί ήταν η επιτυχία στη συγγραφική του ζωή. Αδυνατούσε πια να γράψει οτιδήποτε. Οχι ότι δεν κατέβαζε ιδέες. Κατέβαζε και μάλιστα πολλές, καλές, καλύτερες από τις προηγούμενες. Ιστορίες ανατρεπτικές, τολμηρές, πρωτότυπες. Αδυνατούσε να τις καταγράψει. Του φαινόταν αδιανόητο να διαβάζουν τα γραπτά του οι γνωστοί του, οι φίλοι του, η οικογένειά του. Φοβόταν μήπως στις σκοτενές του ιστορίες οι γνωστοί του εντοπίσουν αυτοβιογραφικά στοιχεία και διαγνώσουν κατάθλιψη, μήπως οι φίλοι του πάρουν προσωπικά τα δηλητηριώδη βέλη στα μισάνθρωπα διηγήματά του, μήπως η οικογένειά του δει με στραβό μάτι τις ερωτικές ιστορίες που σκαρφιζόταν και τον περάσουν για άπιστο, ανώμαλο, διεφθαρμένο. Κι έτσι, για πολύ καιρό, σταμάτησε να γράφει. 

(συνεχίζεται ίσως - εξαρτάται από τον Νίκο)