Κουβέντες...

- Ωστε απ' τη Θεσσαλονίκη ε;
- Μάλιστα...
- Πολύ ωραία η Θεσσαλονίκη, θυμάμαι στα νιάτα μου τι βόλτες είχα κάνει...
- Ξέρετε, τώρα πια δεν είναι όπως παλιά, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο, υπάρχουν προβλήματα...
- Σοβαρά; Οι ξένοι ε;
- Ορίστε;
- Λέω, έχετε και στη Θεσσαλονίκη πολλούς ξένους.
- Οχι, δεν είναι αυτό το πρόβλημα, άλλωστε η Θεσσαλονίκη ανέκαθεν ήταν πολυπολιτισμική πόλη. Οι μετανάστες αφομοιώνονται σιγά - σιγά.
- Α, γιατί εμείς εδώ έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Πήγα τις προάλλες να βρω εργάτες για το κτήμα και εννιά στους δέκα ήταν Αφγανοί. Δεν θέλουν να δουλεύουνε αυτοί. Ολο καπνίζουνε. Εϊναι και νηστικοί, δεν φτουράνε στη δουλειά. Παλιά έπαιρνα Αλβανούς. Αυτοί, ναι, ήταν δουλευταράδες, αλλά δεν τους εμπιστευόμουνα. Τώρα έχουν γίνει αφεντικά κι αυτοί. Παίρνουν τις εργολαβίες. Κι όσο για την αφομοίωση που λέτε, σιγά την αφομοίωση. Οι πιο έξυπνοι απ' τους Αλβανούς κοιτάξανε και παντρευτήκανε ελληνίδες, κάτι γεροντοκόρες, κακάσχημες που είχανε μείνει στο ράφι, γενικότερα έλληνες της κατώτατης κοινωνικής στάθμης...
- Ωραίος καιρός σήμερα, ε;

Σαρκα Λευκη Αιμα Νωπο

Βλέπω απ το πρωί σε όλα τα κανάλια βγαίνει και μιλάει ο τσιρωνης
Ο πρόεδρος τω κρεοπωλών της Βαρβακείου αγοράς
Συνεχώς το ίδιο βιολί ,το ίδιο λυπημένο ύφος και το ίδιο τσιτάτο
…... η απεργία στα μέσα μεταφοράς πλήττει την Βαρβάκειο
- οι απεργοί βέβαια έχουν δίκιο… αλλα
…ο κόσμος δεν ψωνίζει…
εκεί που ήταν να πάρει 5 κιλά κρέας παίρνει 3
τα τρία μου δηλαδή
κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα το ίδιο βιολί
η επάρκεια της αγοράς
οι ελληνοποιησεις των αμνοεριφίων τα οποία μπαίνουν στην Ελλάδα
σλομπονταν και καταλήγουν Λευτέρης…όπως έκαναν με τον σουμποτιτς
και αναρωτιέμαι αν ενδιαφέρουν κανέναν
αυτές οι ειδήσεις
είναι πραγματικά θλιβερό
έκανα μια βόλτα σημερα και συνεχώς βλέπω άστεγους, πρεζόνια ,διαφορους φτωχούς να παρακαλάνε για 1 ευρω και τα κανάλια ασχολούνται
με αμνοερίφια και γαλοπούλες...
βεβαια υπαρχει και ο αγωνας της κερατεας που ουσιαστικα
δεν ακουγεται σε κανενα μεσο ενημερωσης
αν ρωτησω την μανα μου αν εχει ακουσει τιποτα για εκει
,θα μου πει κατι σκορπια για εναν σκουπιδοτοπο
και καποιες αντιδρασεις των κατοικων.
για μεσα καταστολης,πλαστικες σφαιρες,υπερακτιες εταιριες που ειναι μπλεγμενες
τονους δακρυγονων κλπ δεν εχει ακουστει κατι
...έχουν πέσει όλοι πάνω τους αλλά αυτοί κρατάνε
χωρίς πολιτικούς νταβατζήδες
απλά μια μάχη της τοπικής κοινωνίας
δεν βλέπω όμως κανέναν από αυτούς τους τοπικούς ήρωες να παρελαύνουν
από τις εκπομπές του πρετεντερη(σήμερα έχει στην εκπομπη τους συντελεστές του master chef)
αλλά δεν νομίζω να έχουν πρωταγωνιστήσει και σε κάποια εκπομπή του
κοινωνικά ευαίσθητου σταυρού Θεοδωράκη η του τσίμα βρε αδελφέ
βαλτέ λοιπόν τον κ τσιρωνη να μας κάνει μια ανάλυση
του πως επιλέγουμε το αρνί(Το αρνi το διαλέγεις όπως ένα τριαντάφυλλο…
Θα αγόραζες ποτέ ένα μαραμένο λουλούδι; Αυτό να σκέπτεσαι όταν θα γυρίζεις τα τσιγκέλια του κρεοπωλείου για να διαλέξεις το καλύτερο αρνάκι ή κατσικάκι. Η σάρκα του πρέπει να είναι λευκή, το αίμα νωπό, ζεστό, φρέσκο, το μάτι ζωηρό. )
Και αφήστε τους κάτοικους της Κερατέας ήσυχους
Όπως φαίνεται τα καταφέρνουν και μόνοι τους
Δεν έχουν την ανάγκη σας
Μόνο αφήστε τους τις σάρκες να παλέψουν…
γιατι εχω ακουσει οτι πεφτει πολυ ξυλο...

τα μάτια τους παντως είναι ακομα ζωηρα
παρόλο τους τόνους δακρυγόνων που έχουν εισπνεύσει
..το εξαιρετικο stencil via politicalzoostencils.blogspot.com

Η μαγειρική της κρίσης

Θυμάστε αυτό;
Όχι;
Καλά διαβάστε το και μετά επιστρέψτε εδώ.
Επιστρέψατε;
Ωραία.
Την επόμενη μέρα, πρωί πρωί, έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και έπεσε το μάτι μου στον ανοικτό Γαστρονόμο που είχε αφήσει η Άφρο πάνω στο έπιπλο της κουζίνας. Και έγραφε αυτό:

"+ 1 συμβουλή: Αναμειγνύοντας μοσχαρίσιο με χοιρινό κιμά, μειώνουμε το κόστος κερδίζοντας σε νοστιμιά."

Πιο κόστος ρε τι είναι αυτά που λένε σκέφτηκα και διάβασα παρακάτω:

"Το πιο φθηνό μέρος είναι οι φτερούγες, που θα τις βρείτε και σε δισκάκια στα σούπερ μάρκετ, και κοστίζουν κατά μέσον όρο γύρω στα 3,5 €. Είναι ό,τι πρέπει για ζωμούς, αλλά γίνονται πολύ νόστιμες και στο φούρνο, αν τις μαρινάρουμε πρώτα σε ένα μείγμα σάλτσας σόγιας, μελιού, ελαιολάδου και χυμού πορτοκαλιού."

Περίεργος γι' αυτό που διαβάζω γυρίζω στο εξώφυλλο. Και διαβάζω το θεϊκό:
"Η κουζίνα της κρίσης. Ταπεινά υλικά, Δημιουργική μαγερική"
Γύρισα στο Editorial. Ολόκληρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ
αλλά αν βαριέστε (κάντε ένα κόπο όμως είναι κρίμα να χάσετε το πρελούδιο της κρεμμυδόπιτας) έχω εδώ την πρόταση που θα σας αρέσει:

"Ίσως είναι μια ευκαιρία, λοιπόν, η βαθιά κρίση στην οποία ρίξαμε την πατρίδα..."

Ρίξαμε; Την πατρίδα; Αλλά έτσι είναι. Η πατρίδα είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται όπως χρησιμοποιούνταν η λέξη Αλβανός παλαιότερα. Αν είχε κλέψει ήταν Αλβανός. Αν είχε βρει ένα πορτοφόλι και το επέστρεφε ήταν Βορειοηπειρώτης.
Εδώ μου δημιουργήθησαν δύο απορίες.
Απορία Νο 1
Είμαι άνεργος. Και στο σπίτι με επισκέπτεται ένας φίλος επίσης άνεργος. Καθόμαστε συζητάμε για το πως θα ζήσουμε σε μια χώρ απου δεν έχει δουλειά για εμάς. Μιλάμε για το πως θα βρούμε λεφτά για να ζήσουμε. Και ξαφνικά σηκώνομαι και του λέω:
"Έλα κάτσε να φας μαζί μου. Βρήκα φτερούγες σε δισκάκια στο σούπερ μάρκετ μόλις 3,5 €!Τις έχω στο φούρνο, μαριναρισμένες πρώτα σε ένα μείγμα σάλτσας σόγιας, μελιού, ελαιολάδου και χυμού πορτοκαλιού.ΤΕΛΕΙΑ;;;;Μου έμμεινε και το δισκάκι!!"
Απορία Νο 2
έχουν καταλάβει σε αυτό το μαγαζί, που δε μπορεί ή τους ψεκάζουν ή τα κείμενα τα γράφει όλα ο ίδιος άνθρωπος, ότι για να μπορέσει κάποιος να διαβάσει στο Γαστρονόμο ότι μπορεί να αγοράσει από ΣΜ δισκάκι φτερούγες με 3,5 ευρώ θα πρέπει να δώσει 4 ευρώ για να πάρει την εφημερίδα με το περιοδικό; Δηλαδή έχει 4 ευρώ να πάρει Καθημερινή αλλά δεν έχει να πάρει κρέας άρα θα πάρει φτερούγες; Και γιατί παρακαλώ η Καθημερινή είναι ακριβότερη από ένα δισκάκι φτερούγες;
Εκεί που σκέφτομαι όλα αυτά μέσα στην ησυχία του πρωινού, βλέπω σε πιο μήνα ανήκει το τεύχος. Και εκεί έπαθα κοκομπλόκο:

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010

Μάλιστα Απρίλιος του 2010. Πριν την υπογραφή του Μνημονίου. Δηλαδή τι πρέπει να γράφουν τώρα;
Κείμενα από το τεύχος μπορείτε να βρείτε εδώ

ΥΓ Σήμερα ο μπλογκσπότης μου έσπασε τα νεύρα. Με άφησε να γράψω όλο το κείμενο αλλά αυτός είχε κρατήσει μόνο το πρώτο γράμμα. Μετά κόλλησε. Το κείμενο χάθηκε και μαζί η ψυχραιμία. Ομολογώ ότι το κείμενο που χάθηκε ήταν καλύτερο...

Κατσαβίδια και ραπτομηχανές θα μας σώσουν

Το πόσο προφητικός θα έβγαινε ο Πάνως Κ. με αυτό το κείμενο το περίμενα. Το πόσο γρήγορα θα γινόταν προφητικός δε το περίμενα. Μέχρι που είδα αυτό στην Κυριακάτικη έκδοση της Καθημερινής. Το βρήκα και διαδικτυακά και σας το προσφέρω.

(εδώ θα πρέπει να κάνουμε μια παρένθεση και να πούμε ότι: Το ότι ο Πάνως Κ στο προηγούμενο πόστ λέει για ένα εξαιρετικό κείμενο δικό μου και εγώ μετά ακριβώς τον αποκαλώ προφητικό και τέτοια έγινε τυχαία. Τα λεφτά που δίνουμε ο ένας τον άλλο το ρυθμίζουν αυτό. Συνήθως δεν ευλογούμε τα γένια μας τζάμπα.)

Βασικά ας όψεται ο Γαστρονόμος που θέλει η Άφρο για να κάνει μαγικά φαγητά. Αλλιώς δε μπορώ να τη διαβάσω την εφημερίδα πια. Με εκνευρίζει. Κατάλαβα ότι δεν απευθύνεται σε εμένα και την παράτησα. Αλλά είπαμε, ας όψεται ο Γαστρονόμος. Έπεσε λοιπόν το συγκεκριμένο κείμενο στα χέρια μου. Στο διαδικτυακή έκδοση λείπει η πραγματικά πολύ καλή φωτογραφία με ένα κοριτσάκι λίγο μετά τον πόλεμο του 40 να κοιτά με θαυμασμό τα καινούργια του,κατάμαυρα, παπούτσια. Και μόνο η φώτο σε κάνει να σκεφτείς μίζερα. Γιατί είναι ωραία φωτογραφία. Και θα σου έφερνε στο νου ωραίες σκέψεις αν ήξερες ότι έχουν μείνει πίσω ανεπιστρεπτί αυτές οι εικόνες. Αλλά ουχί.
Ο συντάκτης του κειμένου Ηλίας Μαγκλίνης θέλω να πιστεύω ότι ξεκίνησε να δώσει μια αισιόδοξη άποψη για ότι γίνεται στην καθημερινότητα μας.
Θέλω να πιστεύω.
Γιατί τα έκανε σκατά.
Αυτό που είχε καταδείξει τότε ο ΠάνωςΚ είναι ότι σιγά σιγά θέλουν να περάσουν σε όλους την άποψη ότι εντάξει μωρέ δεν είναι και τόσο άσχημα πια, να θα επιστρέψουμε στις παρέες μας και θα περνάμε καλά. Και άλλες τέτοιες παπαριές. Πάμε να το δουμε βήμα βήμα;
Πάμε.

"Είναι βέβαια νωρίς ακόμα για να εξαγάγει κανείς ασφαλή συμπεράσματα, μια πρώτη όμως αναγνωριστική ματιά γύρω μας, μάς αφήνει υπόνοιες ότι επιχειρήσεις όπως συνοικιακά σουβλατζίδικα, πιτσαρίες κ. ο. κ. δεν κάνουν βέβαια χρυσές δουλειές, αλλά, δεδομένου ότι οικογένειες και παρέες κλείνονται πιο συχνά σπίτι πλέον, οι παραγγελίες σε delivery συνηθίζονται πολύ - τουλάχιστον σε ό, τι αφορά τις επιχειρήσεις εκείνες που έχουν κερδίσει έναν κάποιο σεβασμό του κοινού"

Δε μπορούμε να εξαγάγουμε συμπεράσματα, πρώτη αναγνωριστική ματιά, υπόνοιες, συνοικιακά σουβλατζίδικα όχι βέβαια χρυσές δουλειές αλλά επειδή κλείνονται σπίτι οι παραγγελίες συνηθίζονται αλλά όχι και σε όλες αλλά σε αυτές που έχουν κερδίσει κάποιο σεβασμό. Και έρχομαι εγώ και λέω:
ΟΡΙΣΤΕ;;;;;;;;;
Είναι νωρίς αλλά ρίξτε μια προσεκτική ματιά στα σουβλατζίδικα που συνήθως έχουν παραγγελίες αλλά όχι όλα αλλά αυτά που έχουν ΚΑΠΟΙΟ σεβασμό; Τι λέει ρε;
Πάμε παρακάτω;
Πάμε.

"Κάπως ανάλογα, επειδή οι βραδινές επισκέψεις σε φιλικά σπίτια έχουν αυξηθεί (σε αυτό έχει παίξει σημαντικό ρόλο, εκτός από την κρίση, και η απαγόρευση του καπνίσματος σε μπαρ και εστιατόρια), για να μην «πάμε με άδεια χέρια», μια στάση σε κάβα και κυρίως σε κάποιο ζαχαροπλαστείο επιβάλλεται".

Τι πάει να πει κάπως ανάλογα ρε φίλε; Δηλαδή έχουμε κλειστεί μέσα αλλά να, κάνουν δουλειές τα σουβλατζίδικα και οι κάβες. Μάλιστα. Δηλαδή λεφτά να βγούμε δεν έχουμε αλλά μια τσίπα την έχουμε και για να μη πάμε με άδεια χέρια αγοράζουμε μια πάστα ή ένα ουισκάκι;
Πιο κάτω πάμε.

"Πολλοί υπέθεσαν ότι ορισμένα επαγγέλματα ξεχασμένα από τον χρόνο (μεταποιήσεις ενδυμάτων, μοδίστρες, τσαγκάρηδες κ. ά.) θα ωφεληθούν από την κρίση: όπως το κοριτσάκι του 1945 στη φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου, για το οποίο τα καινούργια παπούτσια ήταν κάτι μοναδικό, για τον σημερινό Ελληνα της δεκαετίας του 2010 ίσως παύσει σιγά σιγά να είναι τόσο αυτονόητο το «χαλάει κάτι - αγοράζω ένα καινούργιο», που κυριάρχησε στην εποχή της επίπλαστης ευμάρειας. Ωστόσο, δεν υπάρχουν πια οι φθηνοί τσαγκάρηδες και οι μοδίστρες του '50 και του '60. Το να ράψεις ένα ρούχο ή να επιδιορθώσεις ένα παπούτσι συνεχίζει να μην είναι μία και τόσο συμφέρουσα επιλογή, ειδικά όταν έχεις αλυσίδες καταστημάτων μαζικής και φθηνής ένδυσης. Ίσως χρειάζεται πολύς χρόνος για να περάσει στον μέσο Ελληνα και τη μέση Ελληνίδα η νοοτροπία της μη αντικατάστασης ενός προϊόντος, αλλά η επιδιόρθωση του".

Ζητώ συγνώμη αλλά δε καταλαβαίνω.
1ον) Δηλαδή το κοριτσάκι του 1945 είναι σε καλύτερη μοίρα από εμένα σήμερα;
2ον) Θα περάσει χρόνος μέχρι να επιστρέψω στο τσαγκάρη;Γιατί να πρέπει να επιστρέψω στο τσαγκάρη;
3ον) Από πότε το να μπορείς να αγοράσεις καινούργια παπούτσια είναι επίπλαστη ευμάρεια;

Πιο κάτω το κείμενο κάνει την φανταστική επισήμανση ότι "τους πρώτους μήνες του 2010, όταν φούντωσαν οι συζητήσεις περί κρίσης και ένα πρώτο κύμα πανικού και κατάθλιψης σάρωσε πολλά σπίτια, ακούστηκε ευρέως ότι οι ψυχίατροι - ψυχαναλυτές, οι ψυχολόγοι κ.λπ. αύξησαν τα έσοδά τους".
Ακούστηκε ευρέως;;;

Να συλληφθεί λοιπόν αυτός ο Εβραίος.

Πλάκα κάνει κάποιος δεν γίνεται. Είναι ρε παιδιά ανάλυση αυτή; Είναι νωρίς αλλά δείτε να, οι σουβλατζήδες αλλά ε, όχι και όλοι οι κάβες επειδή οι άλλοι ντρέπονται και ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΕΥΡΕΩΣ ότι ανέβηκε ο τζίρος των...ψυχολόγων λόγω κρίσης. Αλλά να ράψεις ένα ρούχο δε μπορείς να ξες. Αν αυτό σε στεναχωρεί τρέχα στο ψυχολόγο.
Παραδέχεται ωστόσο ότι για τους ψυχολόγους..."Υπάρχει μια υπερβολή εδώ· εξάλλου, όσοι κατέφυγαν σε ψυχαναλυτικά ντιβάνια και ηρεμιστικά με συνταγή ήταν απλώς μια σπασμωδική κίνηση που δεν είχε συνέχεια. Η ψυχανάλυση έχει διάρκεια και, φυσικά, κοστίζει πολύ".

Ε έτσι εξηγείται ρε!Δεν είχε διάρκεια ρε. Κοστίζει γι' αυτό. Ούτε γι' αυτό λοιπόν θα έχεις λεφτά. Και πάμε στο συμπέρασμα:

"Μπορεί λοιπόν ζαχαροπλάστες, ντελιβεράδες ή ψυχολόγοι να είδαν μια κάπως πιο θετική πλευρά της κατάστασης, μένει όμως να δούμε τι βάθος και πόση διάρκεια θα έχει αυτό, ειδικά μέσα στο κρίσιμο 2011. Σε μια δύσκολη περίοδο σαν τη σημερινή, αναπόφευκτα επιχειρηματίες και καταναλωτές θα στραφούν σε εναλλακτικές λύσεις. Για παράδειγμα, ορισμένες επιχειρήσεις που λειτουργούν αποκλειστικά διαδικτυακά, με δεδομένο ότι έχουν λιγότερα λειτουργικά έξοδα, ενοίκια κ. λπ., έχουν σημαντικό πλεονέκτημα απέναντι σε καταστήματα με «φυσική παρουσία» αλλά κατεβασμένα τα στόρια και το «ενοικιάζεται» κολλημένο πάνω τους".

Τελικά όλοι αυτοί είδαν μια ΚΑΠΩΣ ΠΙΟ ΘΕΤΙΚΗ (κάπως...πιο θετική παναγία μου...) αλλά μένει να δουμε τι θα γίνει στο 11. Γι αυτούς; Μόνο; Αλλά δεν είναι όλοι να ξέρετε. Είναι κάποιοι. Οι ψυχολόγοι τελικά δε ξέρω αν πήραν τα πάνω τους. Γιατί είπαμε σπασμωδική κίνηση. Και πάμε για την αποθέωση:

"Οι εξαιρετικά φθηνές λύσεις σε μια ευρεία κλίμακα με είδη σπιτιού -τα οποία προωθούνται και με ένα πνεύμα do-it-yourself- προσδίδουν επίσης ένα καλό αβαντάζ. Για την ακρίβεια, το do-it-yourself πνεύμα δείχνει να αναβιώνει και να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Ανδρες αγοράζουν εργαλεία και δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους ως μάστορες και γυναίκες επιστρέφουν δειλά δειλά σε ραπτομηχανές. Αν μη τι άλλο, ξεδίνεις, ο χρόνος κυλάει, ενώ αισθάνεσαι και πιο δημιουργικός σε μια εποχή που σε θέλει παγωμένο από τον φόβο και την αγωνία. Και αυτό δεν είναι λίγο."

Α!Έτσι ε;ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ!Ξεδίνεις λέει. Με τα εργαλεία. Και με τη ραπτομηχανή. Και αισθάνεσαι πιο δημιουργικός στην εποχή του φόβου και της αγωνίας.
Θεε μου.
Κλαίω.
(Στη φώτο ευτυχισμένος άνδρας με τα εργαλεία παραμάσχαλα ξεπαγωμένος πλέον από το φόβο και την αγωνία. Δείτε το χαμόγελο του, το πάθος του. Αχ!Τι κι αν είναι φτωχός!Έχει τα εργαλεία του και ξεδίνει. Και αυτό δεν είναι λίγο)

Αν θέλεις να είσαι δημιουργικός τη σήμερον πιάσε μια ραπτομηχανή. Εκτός κι αν είσαι σουβλατζής ή κάβα ή ζαχαροπλάστης. Εκεί, όχι όλοι, αλλά κάποιοι και δηλαδή δεν έχει καταγραφεί εμπεριστατωμένα αλλά έτσι φαίνεται ότι θα έχεις μια κάποια άνοδο. Άρα έχεις δουλειά. Και είσαι δημιουργικός. Αλλά αν είσαι ψυχολόγος δε ξέρω τι γίνεται. Είχες μια άνοδο αλλά πρόσκαιρη. Αλλά θα σε βάλω τελικά πιο κάτω στο κείμενο στην άνοδο. Ακούστηκε ευρέως άλλωστε...

Στο twitter γεννιούνται συνειδήσεις; Twitter is the new road?

Για το τουίτερ έχει γράψει εξαιρετικά σε αυτό το ιστολόγιο ο αδερφός Σκορδοπούτσογλου.
Πρωτοχρησιμοποίησα το τουίτερ με αφορμή τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008.
Αποδείχθηκε μια απ' τις πιο αξιόπιστες και άμεσες πηγές ενημέρωσης.
Αργότερα, έγινε μια καθημερινή συνήθεια στα όρια του εθισμού.
Εχει πολλές πτυχές το τουίτερ, που δεν είναι της παρούσης.
Αλλο έχω στο μυαλό μου κανά δυο μέρες τώρα.
Είπαμε, το τουίτερ μεταξύ άλλων είναι μια άμεση, πρωτογενής, εν δυνάμει αδιαμεσολάβητη πηγή ενημέρωσης.
Ομως τι προϋποθέτει η ενημέρωση; Την παρουσία αυτού που ενημερώνει στα γεγονότα (πρόσφατο παράδειγμα οι πορείες της 6.12).
Ξαφνικά λοιπόν διαπιστώνω το εξής: ότι ασυναίσθητα κάποιοι συν-τιτιβιστές κάνουν αναμετάδοση των γεγονότων όχι ζώντας τα γεγονότα αλλά παρατηρώντας τα ως θεατές, αρα μετατρέποντας τα γεγονότα σε θέαμα, μέσω live streaming ή κάποιας κάμερας που 'χει βάλει ο Τριανταφυλλόπουλος, ή ακόμη χειρότερα αναμεταδίδοντας τα γεγονότα μέσα απ' τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου συν-τιτιβίστρια η οποία αναμετάδιδε λες και βρισκόταν σε πορεία της περασμένης άνοιξης στην Αθήνα, ευρισκόμενη στην πραγματικότητα στο πισί του σπιτιού της στη Θεσσαλονίκη, παρακολουθώντας τα γεγονότα, βγάζοντας και πολιτικά συμπεράσματα, μέσα απ' την κάμερα του Μάκη του Ταρζάν.
Ακολούθως, μετά τα γεγονότα, μαζευόμαστε όλοι στο τουίτερ και συζητάμε για όσα έγιναν. Απίστευτη οργή εκδηλώνουμε εκεί πέρα, πχ για την αστυνομικη αυθαιρεσία, τόση που δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι αν την εκδηλώναμε στο δρόμο μπορεί να ρίχναμε και την κυβέρνηση.
Εννοείται πως ο καθείς κάνει ό,τι θέλει, ο καθείς εκφράζεται όπως θέλει όπου θέλει και στην τελική ποιος είμαι εγώ που θα τολμήσω να επιβάλλω κάποιον συμπεριφορικό κώδικα, κάποιους κανόνες χρήσης του τουίτερ, από τη στιγμή που ειμαι απ' τους πρώτους που θα σπάσουν αυτούς τους κανόνες; Εννοείται επίσης πως αδικώ κάποιους συν-τιτιβιστές μου. Αλλά βαρέθηκα να διαβάζω την οργή. Θέλω να δω την οργή μετουσιωμένη σε πράξεις.

ΥΓ. Τελευταίο: έτσι όπως πάμε, σε λίγο καιρό οι γύρω-γύρω φωτογραφίζοντες - απαθανατίζοντες τις πορείες θα είναι περισσότεροι απ' τους πορευομένους - διαμαρτυρόμενους. Φτάνει ρε παιδιά, δεν είμαστε όλοι φωτογράφοι. Μεγάλο όπλο η κάμερα και η φωτογραφική μηχανή. Εχει αποδειχθεί πολύ χρήσιμη. Δεν εχω πρόβλημα να τραβάμε όλοι όλους φωτογραφίες. Απλώς ενίοτε έχω την εντύπωση πως κάποιοι δεν συμμετέχουν στην πορεία, απλώς ασκούν το χόμπι τους. Και μη μυγιάζεσαι χωρίς λόγο, δεν έχεις εσύ τη μύγα, άλλοι την έχουν.

Η φαντασία στην εξουσία

Άντε να βρούμε την άκρη.
Συμφωνούμε όλοι ότι, ειδικά τελευταία, τα νεύρα μας δεν είναι καλά. Δε ξέρω για εσάς αλλά εγώ τις τελευταίες ημέρες έχω ένα περίεργο συναίσθημα όλη μέρα. Νιώθω το εξής πράγμα: Όπως όταν νομίζεις ότι κάποιος σε παρακολουθεί αλλά συνδυασμένο με το συναίσθημα του τι θα απογίνω μαζί όμως με το όλοι με θέλουν για το κορμί μου αλλά δε με ανταμείβουν.

Αυτό μέχρι να γυρίσω στο σπίτι.
Εκεί, η φαντασία είναι στην εξουσία. Πραγματικά. Δε μπορείς να το ονομάσεις διαφορετικά ρε παιδί μου αυτό.
Προσέξτε:
Τις προάλλες μπήκα στο σπίτι και ο Θωρ είχε πάρει δυο σκαμπό τα είχε βάλει κολλητά και από πάνω είχε τα μαξιλάρια του καναπέ.
"Τι κάνεις ψηλέ εδώ;" ρώτησα. Προσέξτε απάντηση από παιδί που δεν έχει κλείσει τα 3 ακόμα.
"Αυτό μπαμπά είναι ένα μηχάνημα νογκόστ"
"Τι πράγμα είναι;"
"Μηχάνημα νογκόστ μπαμπά. Από εδώ βάζεις τα σκουπίδια περνάνε από αυτήν εδώ τη κουρτίνα και πάνε στον έλικα. Όταν περνάνε από εκεί γίνονται μπανάνες και βγαίνουν από την άλλη".
Έμεινα παγωτό. Πήρα τη φάτσα του μπαμπά στη διαφήμιση που έλεγε στην κόρη του "στη μάνα σου το πες;".
Πάντως ο mankapan προτείνει να κατοχυρώσω τα δικαιώματα της μηχανής και να βγάλουμε κάνα φράγκο. Για το λόγο αυτό η nandiafair προχώρησε ένα βήμα παραπάνω και έφτιαξε ένα ωραιότατο logo ιδού:
Αυτό βέβαια είναι ένα από τα κορυφαία που έχει πει το στόμα αυτού του παιδιού. Έχει πει κι άλλα θεϊκά όπως: "Το γιο γιο μου μπαμπά δεν έχει καζανάκι. Θα μου φτιάξεις ένα εσύ που είσαι μάστορας;". Παίζουμε στο δωμάτιο του και το κρεβάτι είναι ένα βουνό και "ωχ!μπαμπά πρόσεξε θα πέσουμε στο γκρεμό", ένα μαξιλάρι στο κρεβάτι μας είναι μια βάρκα ή όπως λέει ο ίδιος "ψαροκάιο" και το...μπουρνούζι μου η φαλκονέρα. Γιατί τώρα είναι το μπουρνούζι μου η φαλκονέρα και γιατί η φαλκονέρα συγκεκριμένα και όχι κάτι άλλο άντε τώρα κατάλαβε. Ο τοίχος πίσω από τον καναπέ είναι το δέντρο και ανεβαίνει πάνω για να πετάξει μπανάνες να φάμε...Τώρα που το σκέφτομαι το κορυφαίο είναι το εξής. Του είπε η Άφρο να πάει από το σαλόνι να πάρει το μπουκαλάκι με το νερό του. Ο Θωρ ξεκίνησε αλλά γύρισε πίσω αμέσως. Όταν τον ρώτησε η μάνα του τι έχει είπε ότι δε θέλει να πάει μόνος στο σαλόνι γιατί είναι εκεί εκείνη η κυρία. Τον ρώτησα εγώ ποια κυρία είναι στο σαλόνι μας. Η απάντηση εκτός του ότι με κούφανε με τρόμαξε κιόλας:
"Αυτή που περνάει μέσα από το τοίχο και έρχεται".
Η πραγματικότητα όταν παίζω με τον Θωρ αλλάζει μέσα σε δευτερόλεπτα. Αυτή η αλλαγή πραγματικότητας είναι που με συνεφέρει και με καλμάρει κάθε μέρα. Το έχω ξαναπεί ότι έχω σκεφτεί κάποια φορά πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τα παιδιά μου και έχω καταλήξει ότι θα ήμουν ένας μίζερος και μισός.
Απλώς ρε παιδιά εξηγήστε μου το εξής. Ο Θωρ είναι μεγαλομένος-δυστυχώς-σε ένα διαμέρισμα και είναι κάθε μέρα σχεδόν όλη μέρα εδώ. Τηλεόραση δε βλέπει, αφού δε βλέπουμε και εμείς. Βλέπει παιδικά αλλά οι ιδέες για τα παιχνίδια που παίζουμε δεν είναι μόνο μέσα από αυτά. Ρε πως γίνεται και έχουν τόση φαντασία τα άτιμα;
Σκέφτομαι τι θα γίνεται στο σπίτι όταν και ο Πάμπλο (κουτσοπερπατάει ο μπαγάσας!9 μηνών ρε θα μας τρελάνει) θα είναι σε θέση να λέει κάνα τέτοιο. Τσίρκο!
Γι αυτό σας λέω!Η φαντασία στην εξουσία...

Υ.Γ. Ζητείται Μηχανολόγος Μηχανικός που να μπορεί να φτιάξει μια μηχανή που να κάνει τα σκουπίδια μπανάνες. Πληροφορίες εντός.

Ξέρετε κάναν ασήμαντο που να 'χει γράψει τίποτε τιποτένιο;

Το ξες αυτό που λεν "πρόλογο μην τρως"; Ή αλλιώς: "βαρέθηκα τον πρόλογο"; Τα λόγια τα μεγάλα, όχι απαραίτητα ψεύτικα, που λένε οι διάφοροι ειδικοί για τους διάφορους λογοτέχνες όταν προλογίζουν (ή παρουσιάζουν) τα βιβλία τους; Έχει καθιερωθεί να χρησιμοποιούνται αβάδιστα και αβασάνιστα κάποιες φράσεις οι οποίες, αν τις καλοσκεφτείς, γεννούν νέους λαβυρίνθους για τον ανθρώπινο στοχασμό. Δώσμου το χέρι σου (μες στη ζωή χωρίς αγάπη ποιος μπορεί να κρατηθεί;) και θα σ' οδηγήσω σ' αυτές τι μαγευτικές ατραπούς της ανθρώπινης νόησης και ούλτρα διανόησης.

(Και μετά απ' αυτόν τον πρόλογο, τον οποίο ελπίζω να μη τον κατάπιατε αμάσητο, στο ψητό ή αλλέως προκείμενο το οποίο εντούτοις και ολωσπεριέργως και ωτησεκπλήξεως δεν προηγείται του κειμένου, αλλά είναι αυτό καθαυτό το κείμενο -και μάλιστα αντιγραμμένα κομμάτια απ' άλλα κείμενα).

Αυτή η λογοτεχνική ισότητα που όλους τούς θέλει κορυφαίους και εκτωνσημαντικοτέρους συγγραφείς πολύ με τη σπάει: ολοι οι συγγραφείς είναι εκτωνσπουδαιοτέροι, αλλά κάποιοι πιο εκτωνσπουδαιοτέροι απ' τους άλλους. Πόσες κορυφές να χωρέσει η δύσμοιρη βιβλιοθήκη μου και πόσα υψηλά νοήματα να αντέξει ο πεπερασμένων δυνατοτήτων νους μου;

Διάβασα στον πρόλογο του "Μια ζωή μέσα στη φωτιά" ότι η συγγραφέας "Μαρίνα Τσβετάγιεβα συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα". Δεν τη γνώριζα την κυρία, δεκτό, δεν γνωρίζω άλλωστε όλους τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, οκέι, πάσο, μη σε πω και respect, λέξη πολύ της μοδός μέχρι και πέρσι, αν και πλέον έχω την εντύπωση που ούτε στη Λάιφο ούτε καν στους ατενίστας δεν τη χρησιμοποιούν...

Διάβασα στον πρόλογο του "Η σκέψη και ο κυβερνήτης", στοπ, παρένθεση, μιλάμε για πολύ #fail τίτλο βιβλίου, διότι είμαι σίγουρος πως οι δύο από τους τρεις αναγνώστες αυτού του ιστολογίου διαβάζοντας αυτόν τον τίτλο θα νομίζουν πως πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, νουβέλα, φαγητό κατσαρόλας, κάτι τέλος πάντων σχετικό με τις σκέψεις ενός κυβερνητη, ότι γιαναμημπολυλογώ αυτή η σκέψη και αυτός ο κυβερνήτης με κάποιον τρόπο συνδέονται. Σωστά; Ε λοιπόν όχι. Αλλο πράγμα η Σκεψη, άλλο πράγμα ο Κυβερνήτης (και πράγματι, αν βάλουμε δίπλα-δίπλα τον πρωθυπουργό μας τον Γιωργάκη και τη Σκέψη, θα διαπιστώσουμε ότι δεν συνδέονται επ' ουδενί τρόπω). Πρόκειται για δύο διαφορετικές νουβέλες που μας τις σερβίρουνε μαζί, υπό τον κοινό τίτλο Η σκέψη και ο κυβερνήτης. Τον νιώσατε τον συγκλονισμό; Λοιπόν, διαβάζω στον κοινό πρόλογο και για τη σκέψη και για τον κυβερνήτη αλλά και για το συγγραφέα Λεονίντ Αντρέγιεφ, πως πρόκειται για έναν απ' τους πιο πρωτότυπους και αμφιλεγόμενους συγγραφείς, για τον μεγάλο λησμονημένο της ρωσικής λογοτεχνίας, πραγμα που σημαίνει ότι προφανώς υπάρχουν πολλοί λησμονημένοι στη ρωσική λογοτεχνία, τους θυμήθηκε κάποιος (άρα πάψανε να είναι λησμονημένοι) τούς μέτρησε με τη μεζούρα και βρήκε ότι πιο μεγάλος είναι ο φίλος μας ο Λεονίντ. Τρεζολής Παμάλης.

Διάβασα στον "Λαβύρινθο" της Ρουθ Ρέντελ, τον οποίον υπέγραψε ως Μπάρμπαρα Βάιν, κλάιν μάιν: "Η Ρουθ Ρέντελ θεωρείται η σπουδαιότερη εν ζωή βρετανίδα συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων". Αχά, εδώ έχουμε πολύ-πολύ συγκεκριμένα πράγματα: ο κύκλος των πιθανών ανταγωνιστών για τον τίτλο είναι πάρα πολύ μικρός, διότι ψάχνουμε γυναίκα συγγραφέα, εκ της Γηραιάς Αλβιόνος, που να γράφει βιβλία αστυνομικά και να είναι και εν ζωή! Ε, εντάξει, δικαιωματικά της ανήκει ο τίτλος: βγαίνει πρώτη ανάμεσα σε... πόσες; Δύο; Τρεις; Βέβαια, θα ήθελα να επισημάνω το εξαιρετικά εφήμερο του τίτλου που δίδεται στην κυρία Ρέντελ, διότι χτύπα ξύλο, αλλά είναι αναπόφευκτο, κάποια στιγμή θα φύγει κι αυτή απ' τη ζωή, οπότε; Ποια θα κληρονομήσει τον τίτλο της μεγαλύτερης εν ζωή βρετανίδας συγγραφέως αστυνομικών μυθιστορημάτων; Και ποιον τίτλο θα διεκδικήσει η θανούσα και από ποιον/ποιαν;

Διάβασα στον πρόλογο του "Τ' αερικά του παρά" ότι ο Μουρατχάν Μουνγκάν είναι "αναμφισβήτητα" ένας από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες της σύγχρονης Τουρκίας, ότι ο συγγραφέας "ανήκει στην σπάνια αυτή κατηγορία των ανθρώπων που ακόμα κι αν χάνονται οι ευγενείς αξίες, οι παντόφλες μένουν". Ενθουσιάστηκα! Επιτέλους! Αυτός ναι, αυτός είναι ένας καταπληκτικός χαρακτηρισμός! Διαβάζοντας προσεχτικότερα παρατήρησα ότι δυστυχώς πήδηξα σελίδα, απ' τη σελ. 9 στη 12, και ότι στην πραγματικότητα το πέρασμα απ' τη σελ. 9 στη 10 λέει: "ανήκει στην σπάνια αυτή κατηγορία των ανθρώπων που απ' την πιο τρυφερή τους ηλικία νιώθουν να τους στοιχειώνουν τα αερικά των λέξεων". Ξενερουά δικέ μου.

Κουράστηκα με τους σημαντικούς και τους κορυφαίους, δεν αντέχω, δεν θέλω άλλο πια. Παρακαλώ, στα σχόλια, αν θέλετε, προτείνετέ μου κάναν ασήμαντο να πάω να αγοράσω το τιποτένιο του βιβλίο.

Ιδεοπωλείο, τρία συν ένα πουλάκια κάθονται

Την ιστορία αυτή μου αφηγήθηκε ένας φίλος, o οποίος όποτε θέλει μέσω των σχολίων μπορεί να διεκδικήσει την πατρότητά της. Τον προειδοποίησα ότι είναι πολύ πιθανό να του την κλέψω. Την παρουσιάζω ελαφρώς παραλλαγμένη και παντελώς φανταστική. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.

Μετά την τεράστια επιτυχία των ιδεοπωλείων (που ακόμη δεν έχουν γραφτεί) ο «Μαλακομαγνήτης» και ο «Μαλακοδιώχτης», το Everything you know is wrong, το ιστολόγιο των μεγάλων αποκαλύψεων και των μεγάλων προσφορών, παρουσιάζει, κατόπιν παλλαϊκής απαιτήσεως, τον «Μαλακοσπότη» (εκδόσεις «Το καβλί»), μια ακόμη ιδέα για μυθιστόρημα που κάποιος πρέπει να αναλάβει να γράψει και στη συνέχεια κάποιος να αναλάβει να διασκευάσει για τη βιοτεχνία του θεάματος, τηλεόραση, κινηματογράφο ή και πορνό, δεν κάνουμε διακρίσεις, θέλουμε διακρίσεις κατά προτίμηση χρηματικές αλλά λίγη δόξα ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, κάθε άλλο, τον δοξασμένο πολλοί εμίσησαν, την δόξαν ουδείς ούτε και το δράμα, πολλώ δε μάλλον τη Δόξα Δράμας.

Ο μαλακοσπότης

Ενας έφηβος, ένα χόμπι: μαλακοσπότιγκ, ήτοι εντοπισμός μαλάκων. Περιεργαζόταν τον κόσμο με τις ώρες, σιωπηλός, χανόταν μέσα στο πλήθος, γινόταν ένα με αυτό, ίδιος χαμαιλέων, αλλά μόλις τον εντόπιζε δεν άντεχε να μην πληροφορήσει σύμπασα την πλαση: «α, να κι ο Τάδε, ο μαλάκας!»
Καλοκαίρι 1990, location η κοσμοπολίτικη Υδρα.
Ο εφοπλιστής, «καπετάνιο» τον φωνάζουνε οι φίλοι και οι κωλογλείφτες του, έκανε τσάρκα στην προκυμαία με τους φουσκωτούς του. Απ’ τη νιρβάνα του τον έβγαλε μια φωνή: «α, να κι ο Γοργογιάννης, ο μαλάκας!».
Αραχτός σ’ ένα παγκάκι, με το μπουκάλι τσίπουρο στο χέρι, ο μαλακοσπότης έδειχνε τον καπετάνιο με το δάχτυλο κι είχε ξεραθεί στα γέλια.
Αμέσως οι φουσκωτοί τσουβάλιασαν τον θρασύτατο νεαρό και σηκωτό τον φέρανε στα πόδια του εφοπλιστή Γοργογιάννη. «Αφήστε τον, αφήστε τον, δεν τον βλέπετε; Είναι μεθυσμένος, δεν ξέρει τι του γίνεται», είπε πλούσιος σε κατανόηση και λοιπά ευγενή αισθήματα ο εφοπλιστής.
Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας, ο εφοπλιστής με το κότερο και τους φουσκωτούς του ήταν έτοιμοι για αναχώρηση, αλλά θέλανε κάποιον για να λύσει τους κάβους. Λίγο πιο κει, λιώμα, κοιμόταν το αλάνι, ο μαλακοσπότης. Μες στο σκοτάδι δεν καλοείδαν ποιος ήταν: - Ε, φιλαρακο, φιλαράκο, λυνεις λίγο τον κάβο;
Ο δικός μας ξύπνησε στραβωμένος «Όχι ρε πούστη, δεν τον λύνω».
Τότε οι μπράβοι κατάλαβαν με ποιον είχαν να κάνουν «λύσε τον κάβο ρε κωλόπαιδό» - «να πάτε να γαμηθείτε, τολμάτε να με ξυπνάτε κιόλας;».
Με τις φωνές βγαίνει έξω ο καπετανιος και τον παρακαλεί να κάνει το καλό και να το ρίξει στο γυαλό: «Ελα αγόρι μου, λύσε τον κάβο να φύγουμε» – «όχι ρε πούστη, δεν λύνω τίποτε, είμαι ολυμπιακός και προλετάριος εγώ ρε».
Τελικά κατέβηκαν οι μπράβοι κάτω, λύσανε τον κάβο αλλά πρώτα τον κάνανε τουλούμι στο ξύλο.

Φλασφόργουορντ: Μετά 20 έτη. Location – Φραπεδούπολη, aka νυμφίδιο του βορρά

Ο μαλακοσπότης επί τω έργω σε οινική έκθεση. Πιες λίγο εδώ, πιες λίγο εκεί, έχει γίνει ντίρλα.
Λίγο παραπέρα το ραντάρ του πιάνει τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο της Φραπεδούπολης, ονόματι Γουστάρη. Σε λίγο η φωνή και το γέλιο του δονεί την ατμόσφαιρα: «α, να κι ο Γουστάρης ο μαλάκας!». Και δώστου να γελάει.
Απ’ τους παρευρισκομένους κάποιοι σοκαρίστηκαν, κάποιοι όχι, ο δε Γουστάρης άκουσε αλλά έκανε πως δεν.

Φλασφόργουορντ: Λίγο μετά. Location – οι τουαλέτες της οινικής έκθεσης.
Ο Γουστάρης μπαίνει, ο μαλακοσπότης βγαίνει, κοντεύουν να τρακάρουν. Κοιτάζονται στα μάτια. «Να σου πω, παλικάρι μου», λέει ο Γουστάρης, «με θεωρείς μαλάκα;».
Και δίνοντάς του ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη πάει να κατουρήσει αφήνοντας τον μαλακοσπότη σκασμένο στα γέλια.

Τι μεσολάβησε λοιπόν στην ελληνική κοινωνία αυτά τα είκοσι χρόνια και η ίδια πράξη, το μαλακοσπότιγκ, που κάποτε αποτελούσε αιτία για άγριο ξυλοδαρμό πλέον επιφέρει ένα φιλικό σαν χάδι χτύπημα στην πλατη; Τι είδους εκμαυλισμός της ελληνικής κοινωνίας είναι αυτός; Μήπως συνηθίσαμε να μας περνάνε για μαλάκες; Ή μήπως πάθαμε ανοσία στους μαλάκες;
«Ο μαλακοσπότης», ένα μυθιστόρημα απαιτήσεων, βαθύτατου πολιτικού και φιλοσοφικού στοχασμού. Cumming soon to a bookstore near you.

ΥΓ. Προς τους υποψηφίους χορηγούς - δωροθέτες - μαικήνες - φιλάνθρωπους: προηγούμενα ιδεοπωλεία, όλα γεμάτα ιδέες σε τιμή ευκαιρίας: 1, 2, 3

Πάνως ο άδικος

Διαβάζω τούτο εδώ το πολύ πρόσφατο μαντάτο σχετικά με την κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα (και) στον ιδιωτικό τομέα και δεν μπορώ να μη σκεφτώ το εξής: Δεν πειράζει που δεν θα έχω δώρο Χριστουγέννων, δεν πειράζει που δεν θα έχω δώρο Πάσχα, δεν πειράζει που δεν (θα) έχω δουλειά, δεν πειράζει που δεν (θα) έχω μέλλον, δεν πειράζει που δεν (θα) έχω στον ήλιο μοίρα, αρκεί που έχω Μπουταρη και Καμίνη για δημάρχους. Κι η ζωή μου θα είναι καλύτερη. Αυτό παλιά το λέγανε "Ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά".
Βρε ούστ!

Πάνως εν ιδεοπωλείω, στα τρία γκόρνερ μπέναλντυ

Ενα συναρπαστικό ερωτικό θρίλερ με φόντο την "καλλικρατική" Αθήνα.
Μια μελέτη των αδιεξόδων που τελικά δεν υπάρχουν και των χαρών που καρτερούμε και δεν θα σώσουνε να 'ρθουνε. Μια κλινική προσέγγιση της χολέρας που σκορπά όποιος κυνηγά καριέρα.
Το νέο wannabe μυθιστορημα του Σάκη Χασισάκη απ' τις εκδόσεις "Αρωματικά sticks με άρωμα λιβάνι".
Ορίστε η περίληψη:

Αυτός, αυτή και ο μυστήριος

Αυτός είναι ένας κειμενογράφος, wannabe σεναριογράφος.
Αυτή είναι μια μοιραία ξανθιά γραμματέας wannabe διεθυντρια προγράμματος τηλεοπτικού σταθμού.
Γνωρίστηκαν μια μέρα στην Αθήνα, στους πανηγυρισμούς για τη νίκη του Καμίνη.
Φλέρταραν στην επίδειξη μόδας της Σήλιας Κρηθαριώτη.
Έκαναν ερωτα πρώτη φορά στην τουαλέτα ενός gay friendly bar κάπου στο Γκάζι.
Οταν δεν ήταν μαζί, αυτή πηδιότανε με στελέχη για να κάνει καριέρα.
Οταν δεν ήτανε μαζί, αυτός σκότωνε τους κακομούτσουνους και πατούσε πάνω στα πτώματά τους, για να έχει υλικό για το σενάριό του.
Σύντομα, μαζί και χώρια, ήταν ένα ραγδαία ανερχόμενο ζευγάρι της κοσμικής Αθήνας: ο ραγδαία ανερχόμενος Σεναριογράφος και η ραγδαία ανερχόμενη Ξανθιά, μεγαλοστέλεχος του τηλεοπτικού σταθμού.
Αυτός έκλεισε εναν κύκλο φονικών και αποτελείωσε το σενάριό του, στο οποίο βασίστηκε η πολύ πετυχημένη σειρά "Σίριαλ killer" στο κανάλι όπου δούλευε αυτή.
Η ζωή ήταν όμορφη και ο ουρανός ήταν το ταβάνι τους (αγγλισμός: the sky was the limit).
Για το δεύτερο κύκλο της σειράς ζορίστηκε κάπως: Με τους φόνους κακομούτσουνων τα πήγαινε μια χαρά, οι υπεύθυνοι του καναλιού όμως τού διεμήνυσαν ότι τα χρηστά ήθη της εποχής απαιτούν ο φονιάς να βρει τη Νέμεσή του.
Με βαριά καρδιά βάζει τον Αστυνόμο Μυστήριο στο παιχνίδι - γοητευτικό, ικανό, αδιάφθορο, πάντα μ' ενα πτιφουράκι στο στόμα, με μαρμελάδα, όχι σοκολάτα. Ο Αστυνόμος Μυστήριος ρίχνεται στα ίχνη του μανιακού δολοφόνου. Τα ίχνη τον οδηγούν στην αγκαλιά μιας φλογερής ξανθιάς. Ο Μυστήριος και η Ξανθιά πέφτουν στο κρεβάτι....
Εδώ, σκέφτηκε ο σεναριογράφος - σίριαλ κίλερ, καθώς έβαζε το κλειδί στην πόρτα του πολυτελούς διαμερίσματος όπου πλέον συζούσαν με την Ξανθιά, ίσως θα έχουμε πρόβλημα με τη σήμανση καταλληλότητας του προγράμματος, εκτός κι αν...
Το θέαμα που ξαφνικά αντίκρισε του πάγωσε το μυαλό!
Εκτός κι κόψεις σκηνές όπως αυτή, είπε ψυχρά ο Αστυνόμος Μυστήριος, ο οποίος εχοντας πάρει σάρκα και οστά επιδιδόταν σε ακατανόμαστες πράξεις με την ξανθιά διευθύντρια προγράμματος, τις οποίες έχει κόψει η λογοκρισία. "Συγγνώμη, αγάπη μου" είπε η ξανθιά απευθυνόμενη στον ενεό σεναριογράφο και βολεύτηκε στην αγκαλιά του Μυστήριου, οποίος πάντα σημαδεύοντας τον σεναριογράφο - σίριαλ κίλερ με το περίστροφο κάλεσε τον ΚΙΤ, he called for backup και παρήγγειλε τρία διπλά πιτόγυρα χωρίς κρεμμύδι.

H τηλεοπτική σειρά, το τέλος της οποίας γράφτηκε και διαδραματίστηκε στη φυλακή, σύντομα μετεξελίχθηκε σε πετυχημένο riality show "the Ψειρού Fucktor" γύρω απ' την καθημερινότητα του έγκλειστου πρώην πετυχημένου σεναριογράφου - σίριαλ κίλερ. Φτηνή παραγωγή, καταλαβαίνετε: το υλικό έτοιμο χάρη στις κάμερες παρακολούθησης που είναι εγκατεστημένες εντός των σωφρονιστικών ιδρυμάτων - να ακομη μια καλή ιδέα, απορώ πώς και δεν την έχουν ακόμη σκεφτεί εκεί στον Alpha.
Ο Μυστήριος και η Ξανθιά χωρίσαν γρήγορα, γιατί αυτός ήταν αριστεριστής και δεν άντεχε τον faux-σοσιαλισμό της.

ΥΓ. Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι χορηγοί - επενδυτές να επικοινωνήσουν με τον γράφοντα με σήματα καπνού. Υπ' όψιν, δεχόμαστε ακόμη προσφορές και για τα δύο προηγούμενα ιδεοπωλεία 1 - 2.
Είμαι σ' αδιέξοδο, μωρό μου πολυέξοδο.

ο ζαχος εφερε τις ρετσινες

γρηγορη
δεν ξεχνω που μου καβατζωσες εισητηρια για τον τελικο κυπελλου 2001
στην Αθηνα
ο ζαχος εφερε τις ρετσινες
Αδερφια ηρθε η ωρα να ανταποδωσω
και να σας ψηφισω (ακυρωνοντας σας)
..via mail.....

arrogance

Ποτέ σου μη περιφρονείς

τα κάτω σκαλοπάτια

γιάντα από κιά ποδοπατείς

και βγαίνεις στα παλάτια



για να παρει μπρος η θεσσαλονικη θελει τουλαχιστον 8 χρονια
οποτε δεν μπορει κανενας να πανηγυριζει
ισως ο κυργιαννης κανει κατι καλυτερο
αν πεταξει αμεσως απο διπλα του
τα πασοκοσκυλα και τους κολογλυφτες
για μας η ζωη συνεχιζεται
και η αλλαγη θα ερθει απ το πεζοδρομιο



μεχρι να κατεβουμε ολοι κατω ας παρακολουθησουμε

Ένα αιχμηρό σχόλιο στην κόλαση της αστικής αποξένωσης και την βία των ανθρώπινων σχέσεων, σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση από το "ρετιρέ" της αξιοπρέπειας και του πολιτισμού.
Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στο www.theintvduals.com.

Το γαρ πολύ της θλίψεως...

Είδα και το τεύχος του Ε που έλεγε για τους αισιόδοξους. Επειδή γενικά δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, προσπαθώ υποτίθεται να είμαι ρεαλιστής αλλά είμαι μάλλον πεσιμιστής, δε διάβασα τα κείμενα που έστειλαν οι αναγνώστες του περιοδικού για να δείξουν ότι ανήκουν στο 20% των Ελλήνων που δηλώνουν αισιόδοξοι παρά τις όποιες παραδοξότητες της εποχής και την κρίση. Δε μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται κάποιος να βλέπει φως στο τούνελ και να μην είναι είτε ο Παπανδρέου είτε κάποιος που βλέπει μεν φως αλλά μαζί και το τρένο να ρχεται κατά πάνω του.
Διαβάζοντας σήμερα δυο κείμενα, το ένα είναι το ακριβώς από κάτω (του Πάνωκάτω) και το άλλο αυτό, είπα να καταθέσω τα συμπεράσματα μου για ότι γίνεται. Ε τόσα και τόσα έχεις διαβάσει αγαπητέ αναγνώστη, τα δικά μου θα σε σκιάξουν;Έλα πάμε. Α! Να ξεκαθαρίσω ότι είναι σκέψεις. Δεν το παίζω διαβασμένος και γνωστικός. Τις σκέψεις μου θέλω να μοιραστώ. Σε ότι κάνω λάθος θα με βοηθούσε πολύ να μου πείτε για να μάθω.
Το λοιπόν. Έχω διαβάσει ΤΑ άπειρα κείμενα για την κρίση, πως φτάσαμε μέχρι εδώ κλπ κλπ. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα κείμενα του Γιάννη Βαρουφάκη με βοήθησαν περισσότερο από πολλά άλλα να καταλάβω τι σκατά έχει γίνει μέχρι τώρα, και από τη φράση του
"Κάθε Μέγα-Κρίση, όπως εκείνη του 1770, του 1848, του 1929 κλπ. γεννά κάποιες νέες, μεγάλες, σημαντικές θεωρίες. Η κοινωνική κρίση στις αρχές τις βιομηχανικής επανάστασης γέννησε τον Adam Smith, το 1848 μας έφερε τον Marx, το 1929 μας εφοδίασε με την σκέψη του Keynes. To 2008; "
σε αυτό το κείμενο να σιγουρέψω το εξής:

Κανένας πραγματικά δε ξέρει τι μας περιμένει από εδώ και τώρα.

Για αυτό και όλοι αναλύουν αναλύουν αναλύουν γράφουν γράφουν γράφουν και κανένας δε λέει τι θα γίνει. Διαβάζω συνέχεια για να δω αν θα καταλάβω κάτι από τα μελλούμενα για να προστατευτώ εγώ ο ίδιος και κατ επέκτασιν η οικογένεια μου. Αλλά μέχρι τώρα όλοι λένε τι θα πρεπε να έχει γίνει. Οι μεγαλόστομοι λένε παπαριές και οι μικρόστομοι λένε ανοησίες. Εγώ ξέρω ένα πράγμα.
Ακούω στον ΣΚΑΙ να μιλάει ο Αδριανόπουλος (για τον οποίο ρωτάω και ξαναρωτάω γιατί μιλάει αυτός και ως τι και απάντηση δε παίρνω) και λέει για αναδιάρθρωση του χρέους επιστροφή στη δραχμή κλπ. Το θέμα είναι ότι αυτός το λέει με μια ψυχραιμία που φτάνει στα όρια του "μακάρι να γίνει!Ξέρετε πόσο συναρπαστικό θα είναι;" όπως ακριβώς κοιτάει τα αποτελέσματα των πειραμάτων του ο κάθε τρελοεπιστήμονας.
Διαβάζω επίσης, πριν καιρό, τη συνέντευξη του κ. Λαπαβίτσα στο Ε της Ελευθεροτυπίας. Ενός όπως παρουσιάστηκε από τη δημοσιογράφο Βασιλική Σιούτη μη ορθολογιστή-Μαρξιστή οικονομολόγου. Η συνέντευξη θα μου έδινε όπως υποστήριζε το ρεπορτάζ μια καινούργια άποψη από αυτές που λέγονται. Ήταν η πρώτη φορά που έστειλα μέιλ στη συντάκτρια όχι επειδή η συνέντευξη της ήταν κακή αλλά επειδή ο μαρξιστής οικονομολόγος έλεγε, μαντέψτε, τη λύση της επιστροφής στη δραχμή "με κοινωνικά όμως κριτήρια". Λες και μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.
Η ουσία είναι ότι τόσο ο μαρξιστής όσο και ο μαλάκ... ούπς σόρυ Αδριανόπουλος λένε το ίδιο πράγμα αλλά κάτω από άλλο πρίσμα. Σιγά σιγά όπως έγραψε ο Πάνως μας προετοιμάζουν για ένα εναλλακτικό τρόπο ζωής όπου κυριαρχεί για παράδειγμα το επιτραπέζιο παιχνίδι. Στα δελτία ειδήσεων λένε για spread CDS και λοιπές μαλακίες. Το σκοπό τον πετυχαίνουν. Βλέπεις τους παππούδες στα καφενεία να μιλούν για σπρέντς παίζοντας πρέφα. Τι να κάνουμε;Ότι και να κάνουμε θα ανέβουν τα spread.
Η ουσία μένει ανέγγιχτη. Ρε παιδιά ναι τι πρέπει να κάνουμε εμείς από εδώ και πέρα. Ο αξιαγάπητος fotisK όταν του έθεσα το ίδιο ερώτημα μου είπε: "Να αισιοδοξείς". Μα είπαμε είμαι πεσιμιστής.
Διαβάζοντας τα κείμενα του Βαρουφάκη κατάλαβα μέσα από τις ιστορικές αναδρομές που κάνει σχετικά με τα οικονομικά (Μπρέτον Γούντς-Νίξον κλπ) ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που είχε ημερομηνία λήξης. Αυτοί που τον έφτιαξαν το ήξεραν. Ουσιαστικά σαν οργανισμός ποτέ δεν έζησε από μόνος του. Είναι σαν ένα πειραματόζωο. Τον κρατούν ζωντανό σε εργαστήριο από τη γέννηση του. Και όταν δουν ότι η υγεία του κλονίζεται του κάνουν ενέσεις αντιβιοτικών, βλέπουν αντιδράσεις καταγράφουν και συνεχίζουν. Φτάσαμε στο τέλος;Ο Λένιν ήταν αυτός που έλεγε ότι το τελευταίο στάδιο είναι ο ιμπεριαλισμός; Δε θυμάμαι αν το είπε αυτός σημασία έχει η θεωρεία. Το περάσαμε το στάδιο; Αν δε τελειώνει ο καπιταλισμός-που δεν τελείωσε απλώς μεταλλάσσεται-(έτσι νομίζω τουλάχιστο εγώ ο μικρός ο μωρός που δεν έχει τα κότσια και τα εχέγγυα να μιλά για καπιταλισμούς, σοσιαλισμούς αναρχία και τέτοια) που πάμε; Στο παρελθόν, δυστυχώς μόνο ο πόλεμος μας έβγαλε από το αδιέξοδο. Είναι τώρα το ίδιο;Αν είναι έτσι τις συνέπειες τις ξέρουμε όλοι. Ο πόλεμος ποιους θα αφορά όμως;Ανάμεσα σε ποιους και γιατί θα γίνει;Δε ξέρω. Προς το παρόν είμαστε στο νομισματικό πόλεμο ανάμεσα σε Κίνα και τους υπόλοιπους που το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί κι άλλες στρατιές ανέργων, φτωχών και κακόμοιρων πολιτών. Λέτε να είναι αυτός; Σάμπως αυτός ο πόλεμος δεν αφήνει θύματα;
Πολλοί λένε τελευταία επίσης για αναδιάρθρωση του συνολικού χρέους της Ευροζώνης. Να πάρουμε δηλαδή ένα ωραίο κομπιουτεράκι και να πούμε "Φτου! Λοιπόν εδώ χρωστάω εγώ εσένα τόσα εσύ εμένα τόσα αυτά μείον αυτά τόσα άρα τόσα θα πάρεις. Τόσα δε μπορώ πάρε τόσα να τελειώνουμε". Και πρέπει να περιμένουμε, λέει, αυτό να γίνει με διακρατικές συμφωνίες από τη στιγμή που το δημοσιονομικό χρέος κάθε χώρας έχει να κάνει με το τι χρωστάει σε άλλη χώρα. Πιασ τ αβγό και κούρευτο λέω εγώ. Σιγά μη δεχτούν οι μεγάλοι "χρηματοπιστωτικοί όμιλοι" να χάσουν τόσα λεφτά.
Υπάρχει και η άποψη που λέει να παύσουμε να πληρώνουμε το χρέος και να βγούμε από την Ε.Ε. άρα και επιστροφή στη δραχμή και αναδιάρθρωση. Από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζεις ένα χρέος το αναδιαρθρώνεις σωστά; Η Αργεντινή το κανε αλλά έχει τις βάσεις να το κάνει.
Και φτάνουμε στη μικρή Ελλάδα. Όπου η κρίση ήρθε με ενάμιση χρόνο καθυστέρηση, άρα και θα περάσει αν περάσει με τόση ή και μεγαλύτερη καθυστέρηση, με το μπαμπούλα της τρόικας από πάνω μας και ένα Πρωθυπουργό να λέει ή εμένα ή χρεοκοπία. Τελικά το ΠΑΣΟΚ με δικό του πρόγραμμα βγήκε ποτέ; Στην αρχή ήταν "προτιμάτε δηλαδή τους δεξιούς;" μετά ήταν "προτιμάτε δηλαδή το Μητσοτάκη;" ενδιάμεσα είχαμε διορισμοί διορισμοί διορισμοί διορισμοί. Οι ίδιοι που διόριζαν τώρα θέλουν να απολύσουν. Αυτοί που μας έφεραν μέχρις εδώ τώρα λένε ότι είναι η λύση.
Μετά από όόόόόόόόλα αυτά καταλήγω. Δε βλέπω να γλιτώνουμε από την αναδιάρθρωση. Είτε αυτή είναι τεχνητή με ακόμα μεγαλύτερη εσωτερική υποτίμηση από τη σημερινή είτε με επιμήκυνση πέους εεεεε χρέους με συγχωρείτε είτε με ξεκάθαρη χρεοκοπία. Απλώς αυτό δε θα γίνει όσο η κατάσταση που περνάμε εμείς βολεύει τη Γερμανία και τη Γαλλία, γιατί αυτούς βολεύει, που θέλουν να βγουν από τη μαλακία αυτή λιγότερο χτυπημένοι. Η συνταγή πάντως που ακολουθούν εδώ είναι άλλη. Μας γαμάνε στα μέτρα και όταν θέλουν κάτι λένε κάτι αισιόδοξο και καλά. Λίγο πριν τις εκλογές έλεγαν ότι η τρόικα είναι ικανοποιημένη και ότι πάμε καλά και βουτιά των σπρέντ και τέτοια. Όταν ο ΓΑΠ πήρε στα χέρια του δημοσκοπήσεις που του λεγαν ότι θα πάρει τα τέτοια μας τσουπ!να τα πάλι με τη χρεοκοπία να τα σπρέντ πάνω κλπ. Βγαίνει και ο χοντρομαλάκας, ένας είναι, και λέει πάλι με αυτό το ύφος οκτακοσίων χιλιάδων καρδιναλίων τις μπούρδες του να το το αρνητικό κλίμα. Όπως και να χει θεωρώ ότι:
1) Η χώρα αυτή διαχρονικά τιμωρούσε όσους έκαναν κάτι καλό για αυτή
2) Η χώρα αυτή έκανε εθνική αντίσταση στα βουνά και στα μεγάλα αστικά κέντρα μάλλον τη σνόμπαραν τουλάχιστο στην αρχή.
3) Η χώρα αυτή ανέχτηκε τόσα πολλά με εξορίες βασανισμούς, μειώσεις αξιοπρέπειας με ξερονήσια για πάρα πολλά χρόνια ζώντας με το φόβο του ασφαλίτη και του αγράμματου μπασκίνα για τόσα χρόνια. Μόνο μια μικρή μερίδα αντιστάθηκε
4) Η χώρα αυτή έκανε το Πολυτεχνείο ουσιαστικά από μια λάθος πληροφορία (άσχετο που εξελίχθηκε σε κάτι τόσο μεγάλο) για να έρθει η αρχή του τέλους της χούντας και που κάποιοι έχτισαν πάνω σε αυτό μια πολιτική καριέρα που μας έφερε στη χρεοκοπία
5) Η χώρα αυτή που είχε 10.000 κόσμο στη ΔΕΘ και στο γήπεδο 30.000
6) Η χώρα αυτή που οι άνθρωποι βγαίνουν στο δρόμο μόνο όταν θίγεται η τσέπη τους.
7) Η χώρα αυτή που όλο το Δεκέμβρη του 08 καιγόταν και τώρα τίποτα.
8) στη χώρα αυτή είναι πιο εύκολο για τους πολίτες της να δείξουν την αγανάκτηση και την περιφρόνηση τους στο πολιτικό σύστημα ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή.

Η χώρα αυτή δεν έχει μέλλον. Τέλος.

Τι είμαι αποφασισμένος να κάνω; Πλέον η σκέψη να φύγω περνάει σιγά σιγά από τη στιγμή που παντού τελικά είναι ίδια τα πράγματα. Από την άλλη αν είμαι π.χ. στη Γερμανία και δουλεύω για 800 ευρώ μου μένουν περισσότερα από τη στιγμή που το παιδί μου έχει δημόσια δωρεάν παιδεία, δε πληρώνω τίποτα για τη γέννηση του παιδιού μου (εδώ έδωσα περίπου 10.000 και για τα 2 παιδιά συμπεριλαμβανομένων των βλαστοκυττάρων) δεν έχει φροντιστήρια κλπ.

Το γαρ πολύ της θλίψεως λοιπόν γεννά παραφροσύνη. Άρα θα έπρεπε να είμαι αισιόδοξος.
Αμ δε.
Προετοιμάζομαι για το χειρότερο. Σκέφτομαι από τώρα τι θα πρέπει να πω στο παιδί μου αν μου ζητήσει κάτι αυτονόητο αλλά που δε θα μπορώ να του το δώσω. Σκέφτομαι τι περιθώρια έχω αν αύριο το πρωί χάσω τη δουλειά μου. Σκέφτομαι όλους αυτούς που είναι αυτή τη στιγμή σε αυτή τη θέση. Σκέφτομαι σκέφτομαι σκέφτομαι...το χω κάψει. Έχω επίσης περάσει από όλα τα στάδια. Θυμώνω οργίζομαι βρίζω θλίβομαι απαισιοδοξώ...
Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι και εγώ να πάνε όλοι να γαμηθούν εμένα κανένας δε με βοήθησε δε βοηθάω και εγώ κανένα. Και αμέσως χαστουκίζω τον εαυτό μου να ξυπνήσει από την αηδία. Καταλαβαίνω ότι αυτό θέλουν.
Ίσως τελικά μια αναδιάρθρωση να είναι καλή. Δε θα χουμε πλέον τίποτα να χάσουμε και θα βγούμε επιτέλους στο δρόμο. Αλλά γιατί να πρέπει να φτάσουμε στο αμήν για να γίνει αυτό;
δε ξέρω...τελικά ο Παύλος είχε απόλυτο δίκιο....

Δώδεκα μέτρα από την πόρτα σας
κι εσάς πέρα βρέχει
με το γνωστό τροπάριο
του λόγος δεν πέφτει
κι ο μήνας εννιά
να 'στε καλά
κι ας πάει να φάει τα μούτρα της
κι ετούτη η γενιά.

Λίγα και σκατά

Αυτόν τον έναν χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ τον νιώθω περίπου σαν δεκαετία, αφόρητα κουραστική μάλιστα, ευτυχώς όμως η κυβέρνηση τηρεί μία τουλάχιστον απ' τις εξαγγελίες της: την αλλαγή.

Φευ, την προτροπή "Γιώργο άλλαξέ τα όλα" ο έλλην πρωθυπουργός, για τον οποίο κάποιοι κακόπιστοι διαδιδουν ότι δυσκολεύεται να κατανοήσει τα απλά ελληνικά, την αντελήφθη ως "Γιώργο άλλαξε τα φώτα μας".

Καθημερινά διαπιστώνω πολλές μικρές ή και μεγαλύτερες αλλαγές. Μία απ' αυτές έχει να κάνει με την έκπτωση στα αιτήματά και στις διεκδικήσεις. Θα θυμάστε, είμαι βέβαιος, τις μεγάλες και ωραίες κουβέντες σχετικά με το δικαίωμα στην εκλεπτυσμένη τεμπελιά, την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς κτλ. Δείτε πόσο όμορφο φαντάζει το σύνθημα της φωτογραφίας. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, έστω και ως το άκρον άωτον του μαξιμαλισμού, μέχρι πριν ένα χρόνο, εγώ τουλάχιστον τα ξεστόμιζα, τα πίστευα, θεωρούσα ότι έχει νόημα να απαιτώ τέτοιου είδους πράγματα.
Σήμερα όμως; Σήμερα μια μιζέρια. Μια φτώχεια στα αιτήματα. Ενα τρομερό πισωγύρισμα. Πισωγύρισμα γιατί μας υποχρεώνουν να υπερασπιστούμε τα αυτονόητα. Μάλιστα, κύριε Παπανδρέου, αυτή είναι η επανάσταση του αυτονόητου που μας τσαμπουνάτε: η ανευ προηγουμένου επίθεση σε εργατικά κεκτημένα δεκαετιών, η αμφισβήτηση ακόμη και βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων όπως η ξεκούραση, ο προσωπικός ελεύθερος χρόνος, η αξιοπρέπεια. Πλέον είναι -για μένα τουλάχιστον- ανώφελο να διεκδικούμε να ζούμε ελεύθεροι απ' τη μισθωτή σκλαβιά. Τώρα υπερασπιζόμαστε ξανά μανά έννοιες όπως "οκτάωρο", "δουλειά για όλους", "έγκαιρη καταβολή δεδουλευμένων", "υπερωρίες" και ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει.
Τις προάλλες μια φίλη μού έλεγε ότι έχει αρχίσει μια λαϊφσταϊλίστική μιντιακή φιλολογία σχετικά με τη θετική προσέγγιση της καθημερινότητάς μας απέναντι στην κρίση: φτιάξτο μόνος σου, μείνει σπίτι, φτιάξε παπούτσια από χρησιμοποιημένο κωλόχαρτο, ζήσε και γλέντα με 400 ευρώ το μήνα και λοιπά κουραφέξαλα. Ενα εξωφρενικό, στημένο παιχνίδι, τάχαμου δήθεν αλτέρνατιβ, μόνο και μόνο για να μας πείσουν να δεχτούμε και όχι να ανατρέψουμε την παρούσα κατάσταση.
Βρε γκολ και ξύλο, λέμε.

Πάνως εν ιδεοπωλείω, ήχος πλάγιος δεύτερος

Μετά την πρωτοφανή επιτυχία της προηγούμενης ανάρτησης και την άνευ προηγουμένου ανταπόκριση του επενδυτικού κοινού στο προηγούμενο καλεσμά μας, και λόγω της ολοένα αυξημένης ζήτησης και προκειμένου να καλύψουμε τις ανάγκες τις αγορές, ορίστε μια νέα ιδέα του Τζίτζι Φιόγκου, συνεργάτη μας, για βιβλίο - ταινία - σίριαλ - τσόντα με υπόθεση - οτιδήποτε αρκεί να μας φέρει γκαφρά. (Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές, αγοραστές, χορηγοί, μαικήνες, φιλάνθρωποι να επικοινωνήσουν με μέηλ. Τιμαί λογικαί, δεχόμαστε και ροχάλαι.

Σαλάμι στη σκοτεινή παλάμη

Ο Άρτσι είναι παπαράτσι. Ο καλύτερος στη Δυτική Μεσανατολική Ορεινή Ακτή.
Ο φακός του δεν γνωρίζει περιορισμούς.
Τρυπώνει στις πιο σκοτεινές γωνιές, ξετρυπώνει τις πιο προσωπικές στιγμές.
Είναι αυτός που κατεβάζει τα αστέρια στον υπόνομο.
Ο φόβος και ο τρόμος του διεθνούς τζετ σετ.
Ο Αρτσι ο παπαράτσι είναι ενας μοναχικός λύκος.
Ενας λύκος της στέπας. Ενας λύκος χωρίς κοκκινοσκουφίτσα.
Εχει όμως κι αυτός τα ανομολόγητα μυστικά του.
Όταν ο Αρτσι δεν είναι στις επάλξεις του ρεπορτάζ, γυμνός μέσα στο σκοτεινό του θάλαμο, κάνει έρωτα με τις φωτογραφίες των αστέρων που έχει τραβήξει.
Ενας φάκελο χωρίς αποστολέα του κάνει άνω κάτω τη ζωή: κάποιος έχει καταφέρει να απαθανατίσει το μοναχικό ανομολόγητο μυστικό του Αρτσι Παπαράτσι.
Τι θέλει ο ανώνυμος αποστολέας απ’ τον Αρτσι; Πώς κατάφερε να τραβήξει αυτή τη φωτογραφία; Πώς θα αντιδράσει ο καλύτερος παπαράτσι στην πρόκληση του αγνώστου ανταγωνιστή του;
Ένα συναρπαστικό θρίλερ, απ’ τις εκδόσεις Κάντο Μόνος Σου (Do It Yourself), ένας παιάνας στην αυτοϊκανοποίηση, μια ελεγεία στον σπαρακτικό λυγμό της μοναχικής κορύφωσης, ένα ρεκβιέμ στην Πτώση. Μια σπουδή στη σύγχρονη μοναξιά και στο εφήμερο της επαγγελματικής και κοινωνικής καταξίωσης. Διότι κατά βάθος, όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε.

Πάνως εν ιδεοπωλείω

Συχνα πυκνά με απασχολεί το ζήτημα των προσόντων, το ζήτημα των ικανοτήτων, το αμείλικτο ερώτημα "σε τι είμαι καλός διάολε;". Βλέπεις, η εργασιακή ανασφάλεια στις μέρες μας είναι τέτοια που πρέπει οπωσδήποτε να έχεις ένα plan b πρόχειρο, το οποίο να βασίζεται στις δεξιότητες και στα προσόντα σου.
Καθομαι και σκέφτομαι: σε τι είμαι καλός; Είμαι καλός στο να τρώω. Χμμμ... Ριάλιτι γευσιγνωσίας ίσως γίνουν της μόδας σε κάποια χρόνια, αλλά όχι ακόμη. Είμαι καλός επίσης στο περπάτημα. Αμέ, είμαι φοβερός περιπατητής. Είμαι ικανός να περπατάω ώρες εντός του αστικού ιστού, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό και προορισμό. Σκέφτηκα να δημιουργήσω τη νέα πανωκάπεια περιπατητική σχολή, αλλά είμαι κατά της παραπαιδείας. Επίσης είμαι καλός στον αέρα. Επειδή, λόγω της γνωστής κλανοφοβίας που με διέπει, δεν ξεφορτώνομαι τα αέρια με τη γνωστή οδό, συνήθως τα ξαμολάω απ' το στόμα. Κοινώς, αντί να μιλώ, κλάνω κατεβάζοντας απίστευτες αερολογίες, μπουρδολογίες, πορδές στον άνεμο... Αυτή ίσως να είναι μια καλή λύση: θα πουλάω ιδέες, απ' αυτό εδώ το μετερίζι. Ας πούμε, τις προάλλες μου κατέβηκε μια καταπληκτική ιδέα για βιβλίο, εγγυημένο μπεστ σέλερ, ενδεχομένως μπορεί να μεταφερθεί και στην τηλεόραση (μόνο απ' τον κυριο Κουτσομύτη όμως) και, γιατί όχι, να γίνει και ταινία στο Χόλιγουντ. Λοιπόν, μετά τον ανούσιο αυτό πρόλογο, ορίστε η ιδέα. Οποιος ενδιαφέρεται να την αγοράσει, παρακαλείται να επικοινωνήσει με μέηλ. Τιμαί λογικαί. Ευχαριστώ.

Ο τελευταίος μπάφος
1977. Τέσσερις φοιτητές στη θεσσαλονίκη, μια γερμανίδα, 18 χρονών, σκαστή απ' το σπίτι της.
Γνωρίζονται, συζητάνε, ονειρεύονται, γελάνε. Κάποιοι πολιτικοποιούνται, κάποιοι όχι.
Πίνουν μπαφους. Ολοι. Ναι.
Ερωτεύονται.
Ολοι το κάνουν με όλους.
Σε μια μπούκα στο σπίτι του ενός σε εναν παράδρομο της Αγ.Σοφίας η αστυνομία τους συλλαμβάνει όλους.
ΠΕΝΤΕ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΕΙΣ ΧΑΣΙΣΟΠΟΤΕΙΟΝ ο τίτλος της εφημερίδας την άλλη μέρα.
Φωτογραφία οι πέντε συλληφθέντες. Μακριά μαλλιά, παντελόνια καμπάνα, από τα μούσια ξεχωριζες τα αγόρια απ' το κορίτσι.
Απο κάτω τα ονόματα και οι ιδιότητές τους.
Δικαστήρια.
Διαπόμπευση.
Εξευτελισμός.
Η παρέα σπάει.
Τα χρόνια περνάνε.
Ο Χ.Χ. έχει αφήσει πίσω του αυτή την ιστορία.
Την έχει ξεχάσει.
Καταξιωμένος επαγγελματίας, 55αρης, δοκιμάζει τις δυνάμεις του ως υποψήφιος δήμαρχος.
Η υποψηφιότητά του έχει δυναμική. Ειναι το αουτσάιντερ που μπορεί να κάνει την έκπληξη.
Ωσπου έρχεται η καταστροφή: Μια βδομάδα πριν από τις εκλογές, η ίδια εφημερίδα που τον είχε διαπομπεύσει 33 χρόνια πριν, στην καθημερινή της στήλη "Συνέβη σαν σημερα", αναφέρεται σε εκείνη την παλιά ιστορία φιλοξενώντας το πλήρες ρεπορτάζ και την ίδια φωτογραφία.
Ακολουθούν ραγδαίες εξελίξεις. Η ήττα έρχεται ως φυσικό επακόλουθο.
Ο Χ.Χ. ρίχνεται στην αναζήτηση της αλήθειας: ποιος κρύβεται πίσω απ' το (επανα)δημοσίευμα το οποίο η ίδια η εφημερίδα θεωρεί ατυχή σύμπτωση οφειλόμενη στον δαίμονα του τυπογραφειου;
Ενα συναρπαστικό μυθιστόρημα για τα λάθη του παρελθόντος που μετατρέπουν τους θύτες του χτες σε θύματα του σήμερα. Μια συνταρακτική κατάδυση στα άδυτα του παρασκηνίου και της παραπολιτικής, των μικροσυμφερόντων και του καλύτερου τρόπου να στρίψεις ένα τρίφυλλο.

Γουσταρεις? Γκιουλεκας και Αρης

το τελευταιο αντιο που απευθυνει ο Γ Τουλας μεσα απο την paralaxi

στον απερχομενο υπερφιαλο δημαρχο με βρισκει απολυτως συμφωνο και το επισυναπτω

το πιο δυσαρεστο απο ολα ειναι οτι τιποτα δεν προκειται να αλλαξει

ο δημος θα περασει σε ενα καλο παιδι της λαικης δεξιας και ολα θα κυλυσουν στους ιδιους ρυθμους χαλαρα και αδιαφορα

..ακομα και χτες που μιλουσα με καποιον φιλο μου ελεγε οτι θα ψηφισει γκιουλεκα γιατι ειναι καλο παιδι(δεν θα κλεψει ) και αρειανος

πολιτες μιας πολης να θελουν τοσα λιγα

φαινεται οτι σε επιπεδο πολιτισμου και ευ ζειν αρκουν τα

3 αθλητικα ραδιοφωνα για να τσακωνονται οι καγκουρες μεταξυ τους

κανα φραπε ,καμια μπουγατσα, κανα ουζακι και κανα μπανιο χαλκιδικη

φυσικα ολα τα παραπανω δεν αποτελουν καποιου ειδος λογυδριου υπερ του μπουταρη

απλα προβληματιζομαι και δεν βλεπω να αλλαζει τιποτα

εφοσον η πλειοψηφια ειναι μαλλον ευχαριστημενη

επομενως μεταδημοτευση αρχικα και μετοικηση αργοτερα

cheers

Ο χώρος γύρω από το γήπεδο του παοκ είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις του τι συντελέστηκε σε τούτη την πόλη την καταστροφική δωδεκαετία που τελειώνει. Μια γειτονιά με σχετική αυτάρκεια και ελεύθερους χώρους σε αφθονία, είδε τη μεταμόρφωσή της σε κάτι αληθινά εξωπραγματικό.
Το κλείσιμο των παραδοσιακών καταστημάτων που κατείχαν οι παλιοί Τουμπιώτες έδωσε τη
θέση του σε δεκάδες καφετέριες που κατέλαβαν τα πεζοδρόμια της Λαμπράκη με νάιλον
κατασκευές, για να επεκτείνουν τα τετραγωνικά τους.Οι διαβάτες βαδίζουν πια στη μέση του οδοστρώματος, αφού τα ολοκαίνουργια πεζοδρόμια μετατράπηκαν σε υπαίθριες εκθέσεις επίπλων και οι διπλές σειρές παρκαρισμένων αυτοκινήτων εμποδίζουν ακόμα και τα λεωφορεία να περνούν. Αν καταφέρει κανείς να διασχίσει το δρόμο με ασφάλεια θα βρεθεί μπροστά σε ένα απείρου κάλους μέγαρο,στην πάλαι ποτέ αλάνα, που παίζει το ρόλο του πολιτιστικού κέντρου χωρίς καμία πραγματική χρήση, ενώ μια φαραωνική πεζογέφυρα, σε ένα σημείο που κανείς δεν κατάλαβε γιατί έπρεπε να κατασκευαστεί αφού δεν τη διασχίζει ποτέ άνθρωπος, δικαιολογεί το δημαρχιακό κομπασμό των έργωνπου έγιναν στην πόλη.
Η Τούμπα είναι μια μικρογραφία του των όσων ασύλληπτων συνέβησαν σε όλη την πόλη τα χρόνια που πέρασαν. Τα χρόνια που τη μετέτρεψαν σε ένα τρομακτικό σκηνικό ανυποληψίας, αρπαχτής, διαπλοκής, εγκατάλειψης, επιδεικτικής αγνόησης των νόμων και της τάξης, και συντηριτικοποίησης.Που εξόρισαν κάθε δημιουργική φωνή και δύναμη μακριά της, που χρησιμοποίησαν τα δημοτικά μέσα ενημέρωσης για μια άθλια
γκεμπελική προπαγάνδα, που επέτρεψαν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, απατεώ-
νες να αδειάσουν τα ταμεία του δήμου, νονούς να λυμαίνονται δημόσιους χώρους, πάρκινγκ και πεζοδρόμια, που μεταμόρφωσαν το πλακόστρωτο της παραλίας και τα πεζοδρόμια της Τσιμισκή σε χώρους ανομίας και αναρχίας,που εγκατέλειψαν τα σχολεία της πόλης στη μοίρα τους, που όρθωσαν ένα ογκώδες κτίσμα άλλης εποχής και λογικής για δημαρχιακή χρήση, καταπίνοντας το αριστουργηματικό μουσείο του Κρόκου, που επέλεξαν αντί για πολιτισμό αντίδωρα γελοιότητας, σαν τις γιορτές των Αγγέλων, που αφαίρεσαν από την πόλη το δικαίωμα στο όνειρο.
Δώδεκα τραγικά χρόνια, δώδεκα χρόνια οπισθοδρόμησης και παρακμής, δώδεκα χρόνια στο σκοτάδι και την ερήμωση.
Χρόνια που η μνήμη, η Ιστορία της πόλης και κυρίως όλοι εμείς που τα βιώσαμε και θα πρέπει πάντα να ανακαλούμε ως παράδειγμα προς αποφυγή.

Αυτοί που ακονίζουν το δόντι του σκύλου
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που λάμπουν με τη δόξα του πουλιού
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που κάθονται στο στάβλο της ικανοποίησης
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που υποφέρουν την έκσταση του ζώου
Σημαίνοντας θάνατο

Δεν υπάρχουν πια
Τους υπόταξε ένα φύσημα από ανέμη

Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Μουμπάη

Κανονικά θα έπρεπε να περιμένω καμιά εικοσιπενταριά ημέρες για αυτήν την ανάρτηση διότι έχει επετειακό χαρακτήρα. Ελα όμως που φοβάμαι ότι θα το ξεχάσω μέχρι τότε. Θα μπορούσα βέβαια να κάνω προγραμματισμένη δημοσίευση, έλα όμως που, προληπτικός ων, το θεωρώ γρουσουζιά να προγραμματίζω οτιδήποτε. Οπότε, ελλείψει άλλου σημαντικού ζητήματος στην επικαιρότητα, θα ασχοληθώ με την καυτή πατάτα, το δεύτερο καρπούζι κάτω απ’ τη μασχάλη, το μπιμπίκιον εις την εσχατιάν της μύτης, την αυτοκτονημένη μύγαν εις την σούπα της επικαιρότητος, την έτερην μύγα, η οποία εκάθισε στην μύτη μας ακτινοβολώντας απελπισία, τέλος πάντων κόβω τις βλακείες, ας ασχοληθούμε λοιπόν με το ζήτημα της ονομασίας όχι της γείτονος ανώνυμης χώρας, στην οποία ως γνωστόν έχω προσφέρει το όνομα του μπλογκ ετούτου, ήτοι panokato Μακεδονία, αλλά με το ζήτημα της ονομασίας του Μουμπάι, της Μουμπάης, Βομβάης.
(Παντελώς ηλίθιος ων, συνέγραψα ετούτην την θέλω να πιστεύω γελαδερήν παράγραφον ίνα προλογίσω ανάρτηση που σχετίζεται με την επέτειο των δύο ετών απ’ την τρομοκρατική επίθεση εις το Μουμπάι, τη Μουμπάη, Βομβάη).
Δύο χρονιά μετά λοιπόν, επανέρχομαι στον καβγά περί του ονόματος του Μουμπάι, της Μουμπάης, Βομβάης, για να πω σε αυτόν που τον είδα τις προάλλες να πίνει τσίπουρα με το στέλεχος εκείνης της παράταξης που έκανε κονέ για να βρεθεί κάποιος (ξέρεις εσύ ποιος) εκεί που ήθελε να βρεθεί (ξέρεις εσύ πού…) ο φιλαρακός του βοηθού του ξαδέρφου της ξανθιάς γραμματέως ότι: αντιγράφω από το βιβλίο του Κρίστοφερ Χίτσενς, ο Θεός δεν είναι μεγάλος, εκδόσεις Scripta, το εξής:

Οι Πάρσοι -πρώην οπαδοί του Ζωροάστρη, που είχαν υποστεί διωγμούς στην Περσία- συνιστούσαν αξιόλογη μειονότητα, ενώ η πόλη φιλοξενούσε μια ιστορικά σημαντική εβραϊκή κοινότητα. Όμως αυτό δεν ικανοποιούσε τον κύριο Μπαλ Θάκερεϊ και το ινδουιστικό εθνικιστικό του κόμμα Σιβ Σένα, ο οποίος στη δεκαετία του 1990 έκρινε ότι η Βομβάη έπρεπε να διοικείται από, και για, τους ομόθρησκούς του και απελευθέρωσε πολλούς τρομοκράτες και πληρωμένους δολοφόνους στους δρόμους. Μόνο και μόνο για να δείξει ότι είχε τη δύναμη να το κάνει, διέταξε να μετονομαστεί η πόλη σε Μουμπάη.



Aφού έφτασες μέχρι εδώ, ήρωα, άκου και λίγο τους Μπερι Γουέιτ, τους οποίους ανακάλυψα χάρη σε αυτό.

Μία είναι η ουσία

Εσύ που με ξέρεις το ξέρεις ότι δεν είμαι καλός φωτογράφος. Επιπλέον είμαι και ντροπιάρης, φοβιτσόκωλος, αν και στους ξένους λέω πως απλώς είμαι διακριτικός, ότι εν προκειμένω δεν ήθελα να ταράξω τον ύπνο των δύο στη φωτογραφία. Οπως κι αν έχει, πολλές δικαιολογίες για την κάκιστη φωτογραφία που τράβηξα δεν έχω: είμαι σίγουρος πως δεν μπορείς καν να διαβάσεις τι γράφει το σύνθημα κάτω απ' τους δύο κοιμισμένους: Τα χώνει σε λαμόγια τύπου Βουλγαράκη - Τσοχατζόπουλου και ζητά τη δήμευση των περιουσιών τους. "Περιουσία". Τράβα μίλα στους δύο άστεγους που κοιμούνταν σήμερα στη Ροτόντα για "περιουσία".

Φίδι με ζώνη

Ο ροκ σταρ τα δίνει όλα πάνω στο σκοινί φτιάχοντας αγχόνη μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.
Ξυπνά λιώμα απ' το κώμα ο αρτίστας με το πήλινο το σώμα κόμμα στο Αγρίνιο έπαιζε στο χώμα κόμμα την πιο καυτή έδρα της Ελλάδος κόμμα κι εσύ γελάς ακόμα (παλιοβρόμα;).
Φλύαρη συναδέλφισσα που μιλά μόνη της αιτείται αρωγή της υπεραγίας Θεοτόκου στην αντιμετώπιση των φασιστικών δυνάμεων. Σε πολλές περιπτώσεις ελληνες αλλά και ξένοι στρατιώτες βλέπουν το χριστό φαντάρο και με τη φακή μπροστά τους να βάλουν ξύδι να μη βάλουν;
Θα ξανανεβεί πάνω στη σκηνή.

Συνέβη πριν λίγο - Απ' τη ζωή βγαλμένο

Εμπα μέσα φιλαράκι, γιατί σε βλέπω μούσκεμα. Εμπα μέσα, κάνω μια αναστροφή και σε πάω όπου θες. Αντε ναούμε γιατί μας έχει βγάλει την ψυχή ο ΠΑΟΚ σήμερα.
Δεν οδηγούσε ο τύπος - στηριζόταν στο τιμόνι, ημιόρθιος, ημικαθιστός, αεικίνητος, τεράστιος φάνταζε στο κάθισμα του αυτοκινητου, δεν τον χωρούσε ο τόπος, σκυφτός όχι στο τιμόνι αλλά στο ραδιοκασετόφωνο. Ράδιο Μετρόπολις φυσικά, περιγραφή Εορδαϊκός - ΠΑΟΚ, η ένταση στο τέρμα, φουλ στο παράσιτο, όχι απλά στη δια- αλλά στην τριαπασών - στο γήπεδο της Φλώρινας δημοσιογραφικά θεωρεία, υποθέτω, δεν υπάρχουν, αρα οι απεσταλμένοι των τριών ραδιοφώνων της θεσ/νίκης (Μετρόπολις, 103, Λίμπερο) κάθονταν πλάι πλάι σε κάποια γωνιά και συναγωνίζονταν υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες στο ποιος θα ουρλιάζει πιο παθιασμένα στο κινητό τηλέφωνο. Αναπόφευκτα τους άκουγα και τους τρεις.
Μηδέν μηδέν, τελευταία λεπτά της παράτασης. Η αγωνία στο ταξί ξεχείλιζε, έτρωγε τα νύχια του οδηγού (τα δικά μου τα βρήκε φαγωμενα): αντε γαμώτο και πάλι δεν θα φάμε σήμερα, άντε κωλόπαιδα, άντε, γαμώ το χριστό σας, γαμώ την παναγία σας - κι η παναγία σε τέσσερις διαφορετικές εικόνες (και σε βραχιολάκι-εικόνισμα παρακαλώ) άκουγε τα μπινελίκια ατάραχη, μηδέ δάκρυζε μηδέ απαντούσε.
Συνέπασχα ο πελάτης, κρύβοντας τα γέλια μου πίσω από ντεμέκ αγωνία και προβληματισμό: "είναι αλήθεια πως η ομάδα έχει κάποιο πρόβλημα φέτος. Κάποιοι μάλιστα λένε πως οι φήμες περί καθυστερήσεων στις πληρωμές των παικτών ενδεχομένως να είναι..."
Δεν προλαβα να τελειώσω γιατί γίνανε μετά πολλά πράγματα μαζί: ο Σακελλαρίου έβγαλε σέντρα, ο Φωτάκης έπιασε την κεφαλιά και γκουόλ ανέκραξε ο πρώτος απεσταλμένος, ααααργκ ο δεύτερος απεσταλμένος, Μπάουγκ ο τρίτος, λαμαρίνες, τρυπάνια και ντεθ μέταλ από τα ηχεία, δάκρυα χαράς κυλούσαν σαν της βροχής της στάλες στα μάτια του επαγγελματία οδηγού ο οποίος καταμεσής της Λαγκαδά είχε αφήσει το τιμόνι κι έκανε πόγκο απάνω μου, δίνοντάς μου εορταστικές αγκωνιές και αγκαλιές εναλλλαξ, και "με το συμπάθειο φιλαράκο", και δώστου απ' την αρχή, δεν άντεχα άλλο, ξέσπασα στα γέλια.
Ναι γαμώ το χριστό μου, την Παναγία μου, ναι σήμερα θα παώ να φάω, πω ρε πράγμα κι αυτό το σημερινό, και τσίπουρο θα πιω, γιατί εγώ και διαρκείας για τον ΠΑΟΚ, και στα εντός για τον ΠΑΟΚ, και στα εκτός εκδρομές για τον ΠΑΟΚ, και απ' την 4 πήγα στην 5, και διαρκείας για τον ΠΑΟΚ η γυναίκα μου, και στην μπουτίκ τα σκάω, όλο το σπίτι, κούπες, φανέλες, πετσέτες, μπουρνούζια, όλα για τον ΠΑΟΚ, κι είμαι 55 χρονών και καμιά φορά θα πάω καρδιακό για τον ΠΑΟΚ, να 'σαι καλά ρε φιλαράκι, γουρλής είσαι, και πώς σε λενε είπαμε; Παναγιώτη; συνόνοματος ρε φιλαράκι...
Με έδωσε μιαν ακόμη αγαπησιάρικη αγκωνιά, με χάρισε και πέντε σεντς απ' την ταρίφα και με άφησε σώο και αβλαβή.
Μπικόζ ΠΑΟΚ χι ιζ.

Σόσιαλ σόδομα κονσάλταντ

Δεν με αρέσουν οι δυνατές συγκινήσεις, για να είμαι ειλικρινής, γενικά αλλά και ειδικά όσον αφορά ας πούμε τον κινηματογράφο. Για να καταλάβεις, είχαμε πάει κάποτε, πριν από καμιά δεκαρά χρόνια, να δούμε σε ειδική προβολή στο Ολύμπιον το "Σαλό / 120 μέρες στα Σόδομα" του Παζολίνι και ακόμη δεν έχω συνέλθει απ' το σοκ. Ηταν μια εντονη εμπειρία και καταλαβαίνω απόλυτα γιατί εξανέστη η κοπελιά, ακόμη τη θυμάμαι, λίγες σειρές μπροστά μου, η οποία αναφωνώντας "ε, αυτό πια παραπάει, αίσχος", αποχώρησε ξεχειλίζοντας αποτροπιασμό απ' την αίθουσα. Νομίζω πως ήταν κάπου εκεί στη σκηνή με την κοπροφαγία.
Ντάξει, καμία υπερβολή δεν είναι κακή. Κάπως έτσι δεν ξεκινούσε η ταινία; Ως έλλην βεβαίως, μέρες που 'ναι, οφείλω να αντιτάξω το μέτρον άριστον, αλλά άλλο θέλω να πω.
Να σας συστήσω τον Ντε Λούκα. Αστυνόμος Ντε Λούκα. Εξαιρετικός στη δουλειά του. Φημίζεται για την αποτελεσματικότητά του. Αδιάφθορος. Δεν σταματά πουθενά αν δεν έχει απαντήσει όλα τα ερωτήματα του μυστηρίου. Είναι αυτό που λέμε "ενας καλός μπάτσος".
Μόνο που ο αστυνομος Ντε Λούκα είναι φασίστας. "Παθητικός" έστω αλλά φασίστας. Μέχρι πρότινος μέλος της Ταξιαρχίας Μούτι. Και τώρα, καθώς καταρρέι και η δημοκρατία του Σαλό, ο καλός αστυνόμος πλην φασίστας έστω και παθητικός Ντε Λούκα είναι φοβισμένος. Τρομοκρατημένος. Χεσμένος. Το σκατό έχει φτάσει στην κάλτσα. Ξέρει ότι οι αντάρτες θέλουν να τον φάνε. Διαφωνεί βεβαίως με αυτήν τους την επιθυμία, διότι αυτός δεν ανακατεύεται με τα πολιτικά. Απλώς έκανε τη δουλειά του: αστυνομικός και πολύ καλός μάλιστα. Αλλά λίγο φοβιτσόκωλος. Και λίγο φασίστας. Τι να κάνει ο έρμος; Βρέθηκε σε λάθος τόπο σε λάθος χρόνο. Κι έχει κι ένα έγκλημα να λύσει. Γαμώ την ατυχία του.
Συμπασχω με έναν μπάτσο και μάλιστα φασίστα. Να πάω να κοιταχτώ.
Την τύχη του Ντε Λούκα να τη διαβάσετε στην τριλογία του Φασισμού, το εξαιρετικό νουάρ του Κάρλο Λουκαρέλι, εκδόσεις Κέδρος.

Μέρες που 'ναι, προτού φουσκώσουμε από υπερηφάνεια εθνική για το δημοκρατικό μας φρόνημα και το όχι που αντιτάξαμε στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, ας διαβάσουμε λίγο αυτό (απ' το επίμετρο του Δημ. Γιατζουζάκη στον πρώτο τόμο της τριλογίας):

Φαίνεται ότι η αποστολή της Ρώμης εν τω κόσμω τούτω δεν έληξεν διότι και σήμερον ακόμη, μετά τον μεγάλον πόλεμον, όταν επνευσε εκ Ρωσίας άνεμος ερημώσεως, ανατρέπων θρόνους, καθεστώτα και πολιτισμούς, έίδομεν έναν μόνο άνδρα να ορθώνεται εναντίον αυτής της θυέλλης και ο ανήρ ούτος ήτο Ιταλός: ο Ντούτσε. Δημιουργήσας τον φασισμόν και θέσας αυτόν φραγμόν εις το κύμα της καταστροφής και των ουτοπιστικών ιδεών έσωσε τον κόσμον από της επανόδου εις τη βαρβαρότητα. Εδημιουργήσατε ένα καθεστώς, το οποίο ήδη εμιμήθη η Γερμανία και εις όλα τα έθνη υπάρχουν ήδη φασιστικοί πυρήνες οι οποίοι αργά ή γρήγορα θα επιβληθούν.
Ιούλιος του 1935, Γ. Κονδύλης, αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης.

Μπορεί να φαίνεται άσχετο, αλλά θεωρώ ότι το ΠΑΣΟΚ, με την πολιτική του, επιτείνει την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα. Ακόμη και αν δεχτώ πως ο ΓΑΠ είναι βαθιά δημοκράτης, δεν παύει να μου θυμίζει τον Τζιολίτι, τον φιλελεύθερο πρωθυπουργό της Ιταλίας, ο οποίος, σε μια περίοδο οξύτατων κοινωνικών αντιθέσεων και μεγάλης αναταραχής, όταν ο Μουσολίνι κέρδιζε σε λαοφιλία, αγρόν ηγόραζε.
Είναι απλό: όσο ο ΓΑΠ επιτίθεται στα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα, όσο σκορπά το φόβο για το μέλλον, τόσο θα κερδίζει έδαφος η ακροδεξιά ρητορική, η οποία αποτελεί μια δίοδο για εκτόνωση του φόβου και της οργής προς τους εύκολους στόχους, για παράδειγμα τους μετανάστες.
Ο φασισμός άλλωστε δεν έχει έρεισμα μόνο στους μεγαλοαστούς (αν έχει πλέον, διότι νομίζω πως τα δικά τους συμφέροντα, ήδη απ' τον Σημίτη, μια χαρά τα εξυπηρετεί ο δικομματισμός) αλλά κυρίως στους μικρομεσαίους και τους μικροαστούς που φοβούνται οτιδήποτε τους βγάζει απ' τη βολεψιά τους. Βλέπε Αγιο Παντελεήμονα. Βλέπε αγανακτισμένους πολίτες. Βλέπε όσους διαμαρτύρονται γιατί δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους εξαιτίας των διαδηλώσεων.
Και δεν είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο: δες το κίνημα του τσαγιού στις ΗΠΑ, τον Μπερλουσκόνι που συνεργάζεται με την ακροδεξιά, δες τον Σαρκοζί που διώκει τους Ρομά.
Ελα ξανά εδώ. Και δες τη χτεσινή διακαναλική του ΓΑΠ. Το δίλημμα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" ξάφνου έγινε "ή ψηφίζεις Σγουρό και Καμίνη ή πάμε σε εκλογές".
Πάρε τώρα μια βαθιά ανάσα και ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί:
Ζήτω το έθνος, ζήτω η πατρίς, ζήτω οι πασόκοι social media consultants!
Ζήτω η ΔΟΥ, ζήτω η ΥΠΕΕ (πρώην ΣΔΟΕ), ζήτω ο πράσινος εθελοντισμός - εκούσιος ρουφιανισμός.

Κυριακάτικο φραπεδάκι και αριστερό βήμα διαλόγου

11 το πρωί και οι πολίτες της Θεσσαλονίκης, αντί να είναι μέσα στον «Αλέξανδρο», για τη εκδήλωση του βήματος διαλόγου της Αριστεράς, ήταν αραχτοί στον Καφεναί. Ο Argos γκρίνιαζε ήδη: εν μέσω δημοτικών κι αυτοί κάνουν ομιλία για την αριστερά, ουστ.... (διάβασε περισσότερα, read more @frappelections)

Περί τιμονιού

Γειά χαρά.
Φαντάζομαι θα έχετε διαβάσει άπειρα ίδιου τύπου ποστ αλλά δε γίνεται να μη καταθέσω και εγώ τη δική μου πλευρά θα σκάσω. Και το ξέρετε.
Μπορεί λοιπόν να είναι ιδέα μου-μπορεί και όχι-αλλά ο εκνευρισμός από την αβεβαιότητα της εποχής μας εκφράζεται σε ένα μεγάλο βαθμό στο τιμόνι. Όσοι έχουν δουλειές που τους επιβάλλουν να είναι συνεχώς στους δρόμους με καταλαβαίνουν αυτή τη στιγμή νομίζω.
Τι εννοώ:
Λόγω της δουλειάς μου είμαι, σχεδόν, κάθε μέρα έξω. Γυρίζω όλη την πόλη. Περνάω αναγκαστικά σχεδόν πάντα τον χειρότερο δρόμο του κόσμου, τον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης αλλά και από το κέντρο. Εκεί όπου θες βάλιουμ μετά για να ηρεμίσεις. Το θέμα είναι ότι αυτό το πράγμα το κάνω εδώ και τρία περίπου χρόνια. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορώ να καταλάβω τη διαφορά.
Τέλος γενικού πάμε στο ειδικό.
Χωρίς αμφιβολία μια από τις πρώτες ομάδες επαγγελματιών που θίχτηκαν πολύ από την κατάσταση είναι οι ταξιτζήδες. Μένω σε μια περιοχή που έχει πιάτσα. Σας μιλάω ειλικρινά, η πιάτσα σχεδόν ποτέ δεν είχε ταξί να περιμένουν. Τώρα η ουρά εκτείνεται μέχρι τον απέναντι δρόμο. Απόσταση πάνω από 30 μέτρα. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στο κέντρο. Η πιάτσα στην Μητρόπολη κάνει κύκλο στην Τσιμισκή. Είναι τραγικό. Επειδή παρκάρω συχνά κοντά στην πιάτσα τους περνάω πολλές φορές από εκεί και τους ακούω να συζητούν. Είναι σε τραγική κατάσταση. Δε ξέρουν τι να κάνουν. Οι περισσότεροι είναι οδηγοί που δουλεύουν για ένα μεροκάματο και όχι κάτι παραπάνω. Πολλές ώρες στο τιμόνι για να βγει ένα ψωρομεροκάματο με πολλά προβλήματα.
Αυτά τα δέχομαι.
Αυτό που δε δεχόμουν ποτέ ήταν η συμπεριφορά τους στο δρόμο. Γιατί μπορεί ρε φιλαράκι ο δρόμος να είναι αυτός που σου δίνει το μεροκάματο αλλά σε αυτό το δρόμο αν θες βγάζω και εγώ το ψωμί μου κατά μια έννοια. Πλέον έχουν ξεφύγει. Η αγωνία για το μεροκάματο που δε βγάινει, τους έχει κάνει εριστικούς. Το παραβιάζω κάθε είδους προτεραιότητα, κάθε είδους φανάρι έχει γίνει πλέον θεσμός. Και όχι μόνο αυτό. Τα κορναρίσματα και το χέρι να κουνιέται έξω από το παράθυρο σαν του καραγκιόζη, τα οργισμένα μούτρα, τα γυαλιά ηλίου που χοροπηδάνε στο πρόσωπο λόγω της μανίας με την οποία εξφενδονίζουν μπινελίκια είναι αμίμητη. Επίσης είναι και ο φόβος. Όχι μόνο για το αύριο αλλά και για το ότι έχουν φάει πεσίματα. Πας για μεροκάματο και δε ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις. Και αυτό σωστό.
Εγώ τι φταίω;
Πάμε στους υπόλοιπους. Νομίζω καμία φορά ότι οδηγώ στην Μουμπάι. Να το ξέρετε. Η αποθέωση είναι το φανάρι της Κατσιμίδη από Καυτανζόγλειο για περιφερειακό. Θέλω να μεταμορφωθώ σε ένα τεράστιο τρανσφόρμερ και με μια κίνηση να πατήσω κάτω το διπλανό αυτοκίνητο που έχει χωθεί για να περάσει το φανάρι. Στη λωρίδα που κανονικά φεύγεις ευθεία περνώντας όόόόόλους τους άλλους καθυστερώντας τους πίσω. Μόνο και μόνο για να περάσεις πρώτος. Δηλαδή κάτσε ρε φίλε οι υπόλοιποι μαλάκες είναι; Περιττό να σας πω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση στις περισσότερες φορές είναι ακριβό αυτοκίνητο δίπλα σας.
Ή ταξιτζής.
Νεύρα;Είναι απίστευτο αυτό που βλέπω κάθε μέρα. Νομίζω ότι θα πάθουν εγκεφαλικό ή κάτι τέτοιο. Για ένα πράγμα όπως ξέρω γω
(ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!Η ΣΑΛΜΑ ΧΑΓΙΕΚ ΜΠΑΛΑΜΟΥΤΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΥΡΗ ΘΕΑ)
γκουχ γκουχ συγνώμη είμεθα ένα σοβαρό μπλόγκ εδώ αλλά έχει και τη Φρίντα στο ΝΕΤ...συνεχίζω
Για ένα πράγμα λοιπόν όπως το ότι ευγενικά άφησες να περάσεις ένας τύπος που περίμενε, ο πίσω όχι μόνο θα κορνάρει σαν τρελός χαπάκιας αλλά θα σε στολίσει και με ότι μπινελίκι υπάρχει. Δε λέω να γίνει κάτι πιο χοντρό. Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Έχεις μπροστά σου μια ουρά 4 αυτοκινήτων. Κάτι γίνεται για να περιμένεις δε μπορεί. Ο πίσω σου, που και αυτός δε βλέπει τι γίνεται πατάει τη κόρνα και χτυπιέται στο τιμόνι.
Φλάς;Καθρέπτες;Όχι δεν υπάρχουν για να κάνουν το αυτοκίνητο πιο όμορφο. Έχουν μια χρησιμότητα.
Για να μη το παίζω έξυπνος να πω ότι έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα μέσα από τη δική μου εμπειρία. Είμαι πολλές ώρες μόνος στο αυτοκίνητο. Ακούω ραδιόφωνο. Κάποια στιγμή το βαριέμαι. Βάζω αθλητικό ραδιόφωνο όχι τόσο για να ακούω όσα λένε όσο για να ακούγεται ότι κάποιος μιλάει. Να ξέρετε αυτός είναι και ο λόγος που οι ταξιτζήδες ακούνε πολύ τέτοιου είδους ραδιόφωνο. Μετά το ραδιόφωνο παίζει και εγώ χάνομαι στις σκέψεις μου. Το πόσο ύπνος μου λείπει τελευταία γιατί ο μικρός Πάμπλο (από τον Γκαρσία) βγάζει δόντια, ποιοί λογαριασμοί είναι απλήρωτοι, τι γίνεται με τη δουλειά, τι γίνεται με τους πολιτικούς...όλα αυτά ανεβάζουν το θερμόμετρο του μυαλού.
Και ξαφνικά μέσα σε όλα αυτά ο τύπος απέναντι περνάει το ΣΤΟΠ. Χωρίς να σου δώσει σημασία. Εξοργίζεσαι. Μου έχει τύχει να κατέβω και να κάτσω κάτω από το ΣΤΟΠ. Να το δείχνω στον τύπο που είναι μέσα στο αμάξι, και με πολύ μπλαζέ και ήρεμο ύφος να του λέω ότι αν δε ξέρει να διαβάζει και αν έχει αχρωματοψία ας ξεχωρίζει το σήμα από το πολυγωνικό σχήμα του "αν ξέρεις κάτι από γεωμετρία".
Το θέμα είναι ότι και αυτός δεν είδε το ΣΤΟΠ γιατί κάτι αντίστοιχο με εμένα έχει στο μυαλό του. Η δουλειά που δε πάει καλά, το δάνειο, η γκρίνια της γυναίκας του, ακόμα και ο ΠΑΟΚ που δε πάει καλά.
Μη γελάτε παιδιά. Η καθημερινότητα μας έχει γίνει δυσβάσταχτη. Πολλά νεύρα μαζέυονται. Το αφεντικό που σε πρήζει, οι προθεσμίες, να βρουμε δουλειά το παιδί και οι ανάγκες του...και δε ξέρεις τι θα γίνει αύριο. Να σχεδιάσεις; Μπορείς; Πριν έλεγες ότι νταξ τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά το κάνω γιατί φτιάχνω κάτι για το μέλλον. Τώρα ζούμε για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε και να μη φτάνουν και και και...και ζντούμπ!Πέφτεις πάνω στον άλλο. Και εκεί είναι που επιτέλους το σώμα σου που αρρωσταίνει και αυτό επειδή είναι άρρωστη η ψυχή σου, ξεσπά. Μπροστά δεν είναι το αφεντικό, ούτε κάποιος μαλάκας πελάτης με παράλογες απαιτήσεις. Οπότε οι αντιστάσεις κάπτωνται. Και ξεσπάς. Ξεσπάς γιατί αλλοιώς θα σκάσεις. Όλη αυτή η αρνητική ενέργεια κάπου πρέπει να διοχετευθεί.
Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι δε μπορούν να το κάνουν αυτό αλλού. Να διοχετέυσουν δηλαδή αυτήν την αρνητική ενέργεια σε μια άλλη δραστηριότητα ας πουμε. Το κάνουν μόνο στο τιμόνι. Και γίνεται σε όλους.
Με πρώτο εμένα.
Όταν έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει και να βρίζει χυδαία ένα τύπο που τόλμησε να βγει στο δρόμο χωρίς να με ρωτήσει με αποτέλεσμα να ξεσκιστώ στα φρένα για να μην τον τρακάρω κατάλαβα ότι ούτε εγώ πάω καλά. Αλλά το ζήτημα είναι ότι μετά ένιωσα καλύτερα. Είπα 3 μπινελίκια σε ένα άγνωστο μέσα από την ασφάλεια του αυτοκινήτου μου και ηρέμισα. Αλλά σκέφτηκα ότι δε γίνεται κάτι πρέπει να κάνω. Έκοψα και το τσιγάρο και τα νεύρα είναι πολλά. Οπότε άρχισα να βρίσκω τρόπους, πάω ξέρω γω για τρέξιμο το οποίο βοηθάει πολύ. Αλλά θέλει κι άλλο. Προσπαθώ σε τέτοιου είδους περιπτώσεις να το παίρνω στην πλάκα. Και κάτι γίνεται.
Το θέμα είναι ότι υπάρχει οργή. Οργή που διοχετεύεται σε λάθος καταστάσεις.
Φοβόμαστε παιδιά. Να το παραδεχτούμε να τελειώνουμε. Φοβόμαστε να τα βάλουμε με αυτούς που μας γάμησαν τη ζωή.
Και τα βάζουμε μεταξύ μας.

Κλοπη Εμψυχου πραγματος

ειπα να γραψω σημερα για καποια θετικα πραγματα που ανακαλυπτω λογω κρισης
πχ την λιγο περισσοτερη ευγενεια που βλεπω οταν παω να ψωνισω ,ειδικα σε συνοικιακα μαγαζια,ή τις τιμες του καφε σε μαγαζια μεχρι προτεινος με υφος χιλιων καρδιναλιων,που αναγκαστηκαν να βαλουν πακετο καπουτσινο και φρεντο με 1 ευρω και αισθανομαι και παλι σαν να ειμαι ευρωπεος ηταλως πχ που αγοραζω εσπρεσσο με πανινι 2 ευρω
..οι εξελιξεις ομως με αναγκασαν να ασχοληθω με την ειδηση της χθεσινης ημερας
...πηγαν τα μελη της τροικας να συζητησουν με καποιον για το μισθωμα του σπιτιου που θελουν να νοικιασουν και αυτος χωρις να ξερει ποιοι ειναι τους ζητησε στην αποδειξη να φαινεται το μισο ποσο και τα αλλα μαυρα
για να αλλαξει αυτο η ατομοκεντρικη κοινωνια πρεπει να περασουνε 200 χρονια και με την προυποθεση αυτη η αλλαγη να γινει μεσω της παιδειας
...θατανε μεγαλη ευτυχια να μπορει κανεις να κλεψει και να πουλησει το σωμα του(υποκειμενικη κλοπη εμψυχου πραγματος+Αυτοπωληση)
αυτον τον αθλο μονο οι πουτανες το καταφερνουν και αυτο βεβαια για οση ωρα κραταει το γαμησι ελεγε ο Πετροπουλος το 79
και παρολα αυτα που παρατηρουμε καθε μερα γυρω μας αντι να αναλυουν στα σχολεια τους στιχους του αγγελακα συνεχιζουν να μαθαινουν στα παιδια ποιηματα για εθνικες παλλιγεννεσιες και φωτοβολταικα
..απ το καινουργιο δισκο του yann tiersen ακους το palastine

Ταμελέ

Είχαμε πάει στη θάλασσα. Ηταν πολύ ωραία. Βουτούσαμε στις γαρίδες, τις καραβίδες και τις κατσαρίδες, τις πιάναμε με χέρια γυμνά και τις καταπίναμε αμάσητες, προσφορά υποψηφίου δημάρχου. Προεκλογική συγκέντρωση στα βοτσαλάκια και όλο κλαίνε τα πασοκικά τα καβουράκια για τα θυμαράκια όπου θα στείλουν τον Σγουρό τα Δημαράκια. Σύσσωμη παρούσα η συντακτική ομάδα του φραπελέξιονζ, αλλά δεν ερχόταν η πτηση για τη Μόρντορ που οι πασόκοι την κάνανε μουσείο και βάλανε το Χρυσοχοϊδη να φυλάει τις πύλες, φορώντας φουστάνι από μπρόκολα, πεταμένα απ' την κουζίνα του μάστερ σεφ, βγαλμένα απ' τον κάδο σκουπιδιών, όπου εμφανιζόταν γνωστός καλλίγραμμος καλλίπυγος τραγουδιστής, μέχρι που έσκασε η βόμβα του ασφαλιστικού και δεν υπήρχε τίποτε πια, μόνο κουλούρια Θεσσαλονίκης, απ' το μηδέν ως το άπειρο κι υπήρχε ησυχία και ευτυχία και αγάπη ρε μουνιά.
Κι ύστερα ανάρτησαν τα στοιχεία μου στο διαδίκτυο.
Γιατί πατρίδα μου είναι η ΔΟΥ.