Το γαρ πολύ της θλίψεως...

Είδα και το τεύχος του Ε που έλεγε για τους αισιόδοξους. Επειδή γενικά δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, προσπαθώ υποτίθεται να είμαι ρεαλιστής αλλά είμαι μάλλον πεσιμιστής, δε διάβασα τα κείμενα που έστειλαν οι αναγνώστες του περιοδικού για να δείξουν ότι ανήκουν στο 20% των Ελλήνων που δηλώνουν αισιόδοξοι παρά τις όποιες παραδοξότητες της εποχής και την κρίση. Δε μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται κάποιος να βλέπει φως στο τούνελ και να μην είναι είτε ο Παπανδρέου είτε κάποιος που βλέπει μεν φως αλλά μαζί και το τρένο να ρχεται κατά πάνω του.
Διαβάζοντας σήμερα δυο κείμενα, το ένα είναι το ακριβώς από κάτω (του Πάνωκάτω) και το άλλο αυτό, είπα να καταθέσω τα συμπεράσματα μου για ότι γίνεται. Ε τόσα και τόσα έχεις διαβάσει αγαπητέ αναγνώστη, τα δικά μου θα σε σκιάξουν;Έλα πάμε. Α! Να ξεκαθαρίσω ότι είναι σκέψεις. Δεν το παίζω διαβασμένος και γνωστικός. Τις σκέψεις μου θέλω να μοιραστώ. Σε ότι κάνω λάθος θα με βοηθούσε πολύ να μου πείτε για να μάθω.
Το λοιπόν. Έχω διαβάσει ΤΑ άπειρα κείμενα για την κρίση, πως φτάσαμε μέχρι εδώ κλπ κλπ. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα κείμενα του Γιάννη Βαρουφάκη με βοήθησαν περισσότερο από πολλά άλλα να καταλάβω τι σκατά έχει γίνει μέχρι τώρα, και από τη φράση του
"Κάθε Μέγα-Κρίση, όπως εκείνη του 1770, του 1848, του 1929 κλπ. γεννά κάποιες νέες, μεγάλες, σημαντικές θεωρίες. Η κοινωνική κρίση στις αρχές τις βιομηχανικής επανάστασης γέννησε τον Adam Smith, το 1848 μας έφερε τον Marx, το 1929 μας εφοδίασε με την σκέψη του Keynes. To 2008; "
σε αυτό το κείμενο να σιγουρέψω το εξής:

Κανένας πραγματικά δε ξέρει τι μας περιμένει από εδώ και τώρα.

Για αυτό και όλοι αναλύουν αναλύουν αναλύουν γράφουν γράφουν γράφουν και κανένας δε λέει τι θα γίνει. Διαβάζω συνέχεια για να δω αν θα καταλάβω κάτι από τα μελλούμενα για να προστατευτώ εγώ ο ίδιος και κατ επέκτασιν η οικογένεια μου. Αλλά μέχρι τώρα όλοι λένε τι θα πρεπε να έχει γίνει. Οι μεγαλόστομοι λένε παπαριές και οι μικρόστομοι λένε ανοησίες. Εγώ ξέρω ένα πράγμα.
Ακούω στον ΣΚΑΙ να μιλάει ο Αδριανόπουλος (για τον οποίο ρωτάω και ξαναρωτάω γιατί μιλάει αυτός και ως τι και απάντηση δε παίρνω) και λέει για αναδιάρθρωση του χρέους επιστροφή στη δραχμή κλπ. Το θέμα είναι ότι αυτός το λέει με μια ψυχραιμία που φτάνει στα όρια του "μακάρι να γίνει!Ξέρετε πόσο συναρπαστικό θα είναι;" όπως ακριβώς κοιτάει τα αποτελέσματα των πειραμάτων του ο κάθε τρελοεπιστήμονας.
Διαβάζω επίσης, πριν καιρό, τη συνέντευξη του κ. Λαπαβίτσα στο Ε της Ελευθεροτυπίας. Ενός όπως παρουσιάστηκε από τη δημοσιογράφο Βασιλική Σιούτη μη ορθολογιστή-Μαρξιστή οικονομολόγου. Η συνέντευξη θα μου έδινε όπως υποστήριζε το ρεπορτάζ μια καινούργια άποψη από αυτές που λέγονται. Ήταν η πρώτη φορά που έστειλα μέιλ στη συντάκτρια όχι επειδή η συνέντευξη της ήταν κακή αλλά επειδή ο μαρξιστής οικονομολόγος έλεγε, μαντέψτε, τη λύση της επιστροφής στη δραχμή "με κοινωνικά όμως κριτήρια". Λες και μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.
Η ουσία είναι ότι τόσο ο μαρξιστής όσο και ο μαλάκ... ούπς σόρυ Αδριανόπουλος λένε το ίδιο πράγμα αλλά κάτω από άλλο πρίσμα. Σιγά σιγά όπως έγραψε ο Πάνως μας προετοιμάζουν για ένα εναλλακτικό τρόπο ζωής όπου κυριαρχεί για παράδειγμα το επιτραπέζιο παιχνίδι. Στα δελτία ειδήσεων λένε για spread CDS και λοιπές μαλακίες. Το σκοπό τον πετυχαίνουν. Βλέπεις τους παππούδες στα καφενεία να μιλούν για σπρέντς παίζοντας πρέφα. Τι να κάνουμε;Ότι και να κάνουμε θα ανέβουν τα spread.
Η ουσία μένει ανέγγιχτη. Ρε παιδιά ναι τι πρέπει να κάνουμε εμείς από εδώ και πέρα. Ο αξιαγάπητος fotisK όταν του έθεσα το ίδιο ερώτημα μου είπε: "Να αισιοδοξείς". Μα είπαμε είμαι πεσιμιστής.
Διαβάζοντας τα κείμενα του Βαρουφάκη κατάλαβα μέσα από τις ιστορικές αναδρομές που κάνει σχετικά με τα οικονομικά (Μπρέτον Γούντς-Νίξον κλπ) ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που είχε ημερομηνία λήξης. Αυτοί που τον έφτιαξαν το ήξεραν. Ουσιαστικά σαν οργανισμός ποτέ δεν έζησε από μόνος του. Είναι σαν ένα πειραματόζωο. Τον κρατούν ζωντανό σε εργαστήριο από τη γέννηση του. Και όταν δουν ότι η υγεία του κλονίζεται του κάνουν ενέσεις αντιβιοτικών, βλέπουν αντιδράσεις καταγράφουν και συνεχίζουν. Φτάσαμε στο τέλος;Ο Λένιν ήταν αυτός που έλεγε ότι το τελευταίο στάδιο είναι ο ιμπεριαλισμός; Δε θυμάμαι αν το είπε αυτός σημασία έχει η θεωρεία. Το περάσαμε το στάδιο; Αν δε τελειώνει ο καπιταλισμός-που δεν τελείωσε απλώς μεταλλάσσεται-(έτσι νομίζω τουλάχιστο εγώ ο μικρός ο μωρός που δεν έχει τα κότσια και τα εχέγγυα να μιλά για καπιταλισμούς, σοσιαλισμούς αναρχία και τέτοια) που πάμε; Στο παρελθόν, δυστυχώς μόνο ο πόλεμος μας έβγαλε από το αδιέξοδο. Είναι τώρα το ίδιο;Αν είναι έτσι τις συνέπειες τις ξέρουμε όλοι. Ο πόλεμος ποιους θα αφορά όμως;Ανάμεσα σε ποιους και γιατί θα γίνει;Δε ξέρω. Προς το παρόν είμαστε στο νομισματικό πόλεμο ανάμεσα σε Κίνα και τους υπόλοιπους που το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί κι άλλες στρατιές ανέργων, φτωχών και κακόμοιρων πολιτών. Λέτε να είναι αυτός; Σάμπως αυτός ο πόλεμος δεν αφήνει θύματα;
Πολλοί λένε τελευταία επίσης για αναδιάρθρωση του συνολικού χρέους της Ευροζώνης. Να πάρουμε δηλαδή ένα ωραίο κομπιουτεράκι και να πούμε "Φτου! Λοιπόν εδώ χρωστάω εγώ εσένα τόσα εσύ εμένα τόσα αυτά μείον αυτά τόσα άρα τόσα θα πάρεις. Τόσα δε μπορώ πάρε τόσα να τελειώνουμε". Και πρέπει να περιμένουμε, λέει, αυτό να γίνει με διακρατικές συμφωνίες από τη στιγμή που το δημοσιονομικό χρέος κάθε χώρας έχει να κάνει με το τι χρωστάει σε άλλη χώρα. Πιασ τ αβγό και κούρευτο λέω εγώ. Σιγά μη δεχτούν οι μεγάλοι "χρηματοπιστωτικοί όμιλοι" να χάσουν τόσα λεφτά.
Υπάρχει και η άποψη που λέει να παύσουμε να πληρώνουμε το χρέος και να βγούμε από την Ε.Ε. άρα και επιστροφή στη δραχμή και αναδιάρθρωση. Από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζεις ένα χρέος το αναδιαρθρώνεις σωστά; Η Αργεντινή το κανε αλλά έχει τις βάσεις να το κάνει.
Και φτάνουμε στη μικρή Ελλάδα. Όπου η κρίση ήρθε με ενάμιση χρόνο καθυστέρηση, άρα και θα περάσει αν περάσει με τόση ή και μεγαλύτερη καθυστέρηση, με το μπαμπούλα της τρόικας από πάνω μας και ένα Πρωθυπουργό να λέει ή εμένα ή χρεοκοπία. Τελικά το ΠΑΣΟΚ με δικό του πρόγραμμα βγήκε ποτέ; Στην αρχή ήταν "προτιμάτε δηλαδή τους δεξιούς;" μετά ήταν "προτιμάτε δηλαδή το Μητσοτάκη;" ενδιάμεσα είχαμε διορισμοί διορισμοί διορισμοί διορισμοί. Οι ίδιοι που διόριζαν τώρα θέλουν να απολύσουν. Αυτοί που μας έφεραν μέχρις εδώ τώρα λένε ότι είναι η λύση.
Μετά από όόόόόόόόλα αυτά καταλήγω. Δε βλέπω να γλιτώνουμε από την αναδιάρθρωση. Είτε αυτή είναι τεχνητή με ακόμα μεγαλύτερη εσωτερική υποτίμηση από τη σημερινή είτε με επιμήκυνση πέους εεεεε χρέους με συγχωρείτε είτε με ξεκάθαρη χρεοκοπία. Απλώς αυτό δε θα γίνει όσο η κατάσταση που περνάμε εμείς βολεύει τη Γερμανία και τη Γαλλία, γιατί αυτούς βολεύει, που θέλουν να βγουν από τη μαλακία αυτή λιγότερο χτυπημένοι. Η συνταγή πάντως που ακολουθούν εδώ είναι άλλη. Μας γαμάνε στα μέτρα και όταν θέλουν κάτι λένε κάτι αισιόδοξο και καλά. Λίγο πριν τις εκλογές έλεγαν ότι η τρόικα είναι ικανοποιημένη και ότι πάμε καλά και βουτιά των σπρέντ και τέτοια. Όταν ο ΓΑΠ πήρε στα χέρια του δημοσκοπήσεις που του λεγαν ότι θα πάρει τα τέτοια μας τσουπ!να τα πάλι με τη χρεοκοπία να τα σπρέντ πάνω κλπ. Βγαίνει και ο χοντρομαλάκας, ένας είναι, και λέει πάλι με αυτό το ύφος οκτακοσίων χιλιάδων καρδιναλίων τις μπούρδες του να το το αρνητικό κλίμα. Όπως και να χει θεωρώ ότι:
1) Η χώρα αυτή διαχρονικά τιμωρούσε όσους έκαναν κάτι καλό για αυτή
2) Η χώρα αυτή έκανε εθνική αντίσταση στα βουνά και στα μεγάλα αστικά κέντρα μάλλον τη σνόμπαραν τουλάχιστο στην αρχή.
3) Η χώρα αυτή ανέχτηκε τόσα πολλά με εξορίες βασανισμούς, μειώσεις αξιοπρέπειας με ξερονήσια για πάρα πολλά χρόνια ζώντας με το φόβο του ασφαλίτη και του αγράμματου μπασκίνα για τόσα χρόνια. Μόνο μια μικρή μερίδα αντιστάθηκε
4) Η χώρα αυτή έκανε το Πολυτεχνείο ουσιαστικά από μια λάθος πληροφορία (άσχετο που εξελίχθηκε σε κάτι τόσο μεγάλο) για να έρθει η αρχή του τέλους της χούντας και που κάποιοι έχτισαν πάνω σε αυτό μια πολιτική καριέρα που μας έφερε στη χρεοκοπία
5) Η χώρα αυτή που είχε 10.000 κόσμο στη ΔΕΘ και στο γήπεδο 30.000
6) Η χώρα αυτή που οι άνθρωποι βγαίνουν στο δρόμο μόνο όταν θίγεται η τσέπη τους.
7) Η χώρα αυτή που όλο το Δεκέμβρη του 08 καιγόταν και τώρα τίποτα.
8) στη χώρα αυτή είναι πιο εύκολο για τους πολίτες της να δείξουν την αγανάκτηση και την περιφρόνηση τους στο πολιτικό σύστημα ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή.

Η χώρα αυτή δεν έχει μέλλον. Τέλος.

Τι είμαι αποφασισμένος να κάνω; Πλέον η σκέψη να φύγω περνάει σιγά σιγά από τη στιγμή που παντού τελικά είναι ίδια τα πράγματα. Από την άλλη αν είμαι π.χ. στη Γερμανία και δουλεύω για 800 ευρώ μου μένουν περισσότερα από τη στιγμή που το παιδί μου έχει δημόσια δωρεάν παιδεία, δε πληρώνω τίποτα για τη γέννηση του παιδιού μου (εδώ έδωσα περίπου 10.000 και για τα 2 παιδιά συμπεριλαμβανομένων των βλαστοκυττάρων) δεν έχει φροντιστήρια κλπ.

Το γαρ πολύ της θλίψεως λοιπόν γεννά παραφροσύνη. Άρα θα έπρεπε να είμαι αισιόδοξος.
Αμ δε.
Προετοιμάζομαι για το χειρότερο. Σκέφτομαι από τώρα τι θα πρέπει να πω στο παιδί μου αν μου ζητήσει κάτι αυτονόητο αλλά που δε θα μπορώ να του το δώσω. Σκέφτομαι τι περιθώρια έχω αν αύριο το πρωί χάσω τη δουλειά μου. Σκέφτομαι όλους αυτούς που είναι αυτή τη στιγμή σε αυτή τη θέση. Σκέφτομαι σκέφτομαι σκέφτομαι...το χω κάψει. Έχω επίσης περάσει από όλα τα στάδια. Θυμώνω οργίζομαι βρίζω θλίβομαι απαισιοδοξώ...
Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι και εγώ να πάνε όλοι να γαμηθούν εμένα κανένας δε με βοήθησε δε βοηθάω και εγώ κανένα. Και αμέσως χαστουκίζω τον εαυτό μου να ξυπνήσει από την αηδία. Καταλαβαίνω ότι αυτό θέλουν.
Ίσως τελικά μια αναδιάρθρωση να είναι καλή. Δε θα χουμε πλέον τίποτα να χάσουμε και θα βγούμε επιτέλους στο δρόμο. Αλλά γιατί να πρέπει να φτάσουμε στο αμήν για να γίνει αυτό;
δε ξέρω...τελικά ο Παύλος είχε απόλυτο δίκιο....

Δώδεκα μέτρα από την πόρτα σας
κι εσάς πέρα βρέχει
με το γνωστό τροπάριο
του λόγος δεν πέφτει
κι ο μήνας εννιά
να 'στε καλά
κι ας πάει να φάει τα μούτρα της
κι ετούτη η γενιά.