Σόσιαλ σόδομα κονσάλταντ

Δεν με αρέσουν οι δυνατές συγκινήσεις, για να είμαι ειλικρινής, γενικά αλλά και ειδικά όσον αφορά ας πούμε τον κινηματογράφο. Για να καταλάβεις, είχαμε πάει κάποτε, πριν από καμιά δεκαρά χρόνια, να δούμε σε ειδική προβολή στο Ολύμπιον το "Σαλό / 120 μέρες στα Σόδομα" του Παζολίνι και ακόμη δεν έχω συνέλθει απ' το σοκ. Ηταν μια εντονη εμπειρία και καταλαβαίνω απόλυτα γιατί εξανέστη η κοπελιά, ακόμη τη θυμάμαι, λίγες σειρές μπροστά μου, η οποία αναφωνώντας "ε, αυτό πια παραπάει, αίσχος", αποχώρησε ξεχειλίζοντας αποτροπιασμό απ' την αίθουσα. Νομίζω πως ήταν κάπου εκεί στη σκηνή με την κοπροφαγία.
Ντάξει, καμία υπερβολή δεν είναι κακή. Κάπως έτσι δεν ξεκινούσε η ταινία; Ως έλλην βεβαίως, μέρες που 'ναι, οφείλω να αντιτάξω το μέτρον άριστον, αλλά άλλο θέλω να πω.
Να σας συστήσω τον Ντε Λούκα. Αστυνόμος Ντε Λούκα. Εξαιρετικός στη δουλειά του. Φημίζεται για την αποτελεσματικότητά του. Αδιάφθορος. Δεν σταματά πουθενά αν δεν έχει απαντήσει όλα τα ερωτήματα του μυστηρίου. Είναι αυτό που λέμε "ενας καλός μπάτσος".
Μόνο που ο αστυνομος Ντε Λούκα είναι φασίστας. "Παθητικός" έστω αλλά φασίστας. Μέχρι πρότινος μέλος της Ταξιαρχίας Μούτι. Και τώρα, καθώς καταρρέι και η δημοκρατία του Σαλό, ο καλός αστυνόμος πλην φασίστας έστω και παθητικός Ντε Λούκα είναι φοβισμένος. Τρομοκρατημένος. Χεσμένος. Το σκατό έχει φτάσει στην κάλτσα. Ξέρει ότι οι αντάρτες θέλουν να τον φάνε. Διαφωνεί βεβαίως με αυτήν τους την επιθυμία, διότι αυτός δεν ανακατεύεται με τα πολιτικά. Απλώς έκανε τη δουλειά του: αστυνομικός και πολύ καλός μάλιστα. Αλλά λίγο φοβιτσόκωλος. Και λίγο φασίστας. Τι να κάνει ο έρμος; Βρέθηκε σε λάθος τόπο σε λάθος χρόνο. Κι έχει κι ένα έγκλημα να λύσει. Γαμώ την ατυχία του.
Συμπασχω με έναν μπάτσο και μάλιστα φασίστα. Να πάω να κοιταχτώ.
Την τύχη του Ντε Λούκα να τη διαβάσετε στην τριλογία του Φασισμού, το εξαιρετικό νουάρ του Κάρλο Λουκαρέλι, εκδόσεις Κέδρος.

Μέρες που 'ναι, προτού φουσκώσουμε από υπερηφάνεια εθνική για το δημοκρατικό μας φρόνημα και το όχι που αντιτάξαμε στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, ας διαβάσουμε λίγο αυτό (απ' το επίμετρο του Δημ. Γιατζουζάκη στον πρώτο τόμο της τριλογίας):

Φαίνεται ότι η αποστολή της Ρώμης εν τω κόσμω τούτω δεν έληξεν διότι και σήμερον ακόμη, μετά τον μεγάλον πόλεμον, όταν επνευσε εκ Ρωσίας άνεμος ερημώσεως, ανατρέπων θρόνους, καθεστώτα και πολιτισμούς, έίδομεν έναν μόνο άνδρα να ορθώνεται εναντίον αυτής της θυέλλης και ο ανήρ ούτος ήτο Ιταλός: ο Ντούτσε. Δημιουργήσας τον φασισμόν και θέσας αυτόν φραγμόν εις το κύμα της καταστροφής και των ουτοπιστικών ιδεών έσωσε τον κόσμον από της επανόδου εις τη βαρβαρότητα. Εδημιουργήσατε ένα καθεστώς, το οποίο ήδη εμιμήθη η Γερμανία και εις όλα τα έθνη υπάρχουν ήδη φασιστικοί πυρήνες οι οποίοι αργά ή γρήγορα θα επιβληθούν.
Ιούλιος του 1935, Γ. Κονδύλης, αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης.

Μπορεί να φαίνεται άσχετο, αλλά θεωρώ ότι το ΠΑΣΟΚ, με την πολιτική του, επιτείνει την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα. Ακόμη και αν δεχτώ πως ο ΓΑΠ είναι βαθιά δημοκράτης, δεν παύει να μου θυμίζει τον Τζιολίτι, τον φιλελεύθερο πρωθυπουργό της Ιταλίας, ο οποίος, σε μια περίοδο οξύτατων κοινωνικών αντιθέσεων και μεγάλης αναταραχής, όταν ο Μουσολίνι κέρδιζε σε λαοφιλία, αγρόν ηγόραζε.
Είναι απλό: όσο ο ΓΑΠ επιτίθεται στα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα, όσο σκορπά το φόβο για το μέλλον, τόσο θα κερδίζει έδαφος η ακροδεξιά ρητορική, η οποία αποτελεί μια δίοδο για εκτόνωση του φόβου και της οργής προς τους εύκολους στόχους, για παράδειγμα τους μετανάστες.
Ο φασισμός άλλωστε δεν έχει έρεισμα μόνο στους μεγαλοαστούς (αν έχει πλέον, διότι νομίζω πως τα δικά τους συμφέροντα, ήδη απ' τον Σημίτη, μια χαρά τα εξυπηρετεί ο δικομματισμός) αλλά κυρίως στους μικρομεσαίους και τους μικροαστούς που φοβούνται οτιδήποτε τους βγάζει απ' τη βολεψιά τους. Βλέπε Αγιο Παντελεήμονα. Βλέπε αγανακτισμένους πολίτες. Βλέπε όσους διαμαρτύρονται γιατί δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους εξαιτίας των διαδηλώσεων.
Και δεν είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο: δες το κίνημα του τσαγιού στις ΗΠΑ, τον Μπερλουσκόνι που συνεργάζεται με την ακροδεξιά, δες τον Σαρκοζί που διώκει τους Ρομά.
Ελα ξανά εδώ. Και δες τη χτεσινή διακαναλική του ΓΑΠ. Το δίλημμα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" ξάφνου έγινε "ή ψηφίζεις Σγουρό και Καμίνη ή πάμε σε εκλογές".
Πάρε τώρα μια βαθιά ανάσα και ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί:
Ζήτω το έθνος, ζήτω η πατρίς, ζήτω οι πασόκοι social media consultants!
Ζήτω η ΔΟΥ, ζήτω η ΥΠΕΕ (πρώην ΣΔΟΕ), ζήτω ο πράσινος εθελοντισμός - εκούσιος ρουφιανισμός.