Κανονικά θα έπρεπε να περιμένω καμιά εικοσιπενταριά ημέρες για αυτήν την ανάρτηση διότι έχει επετειακό χαρακτήρα. Ελα όμως που φοβάμαι ότι θα το ξεχάσω μέχρι τότε. Θα μπορούσα βέβαια να κάνω προγραμματισμένη δημοσίευση, έλα όμως που, προληπτικός ων, το θεωρώ γρουσουζιά να προγραμματίζω οτιδήποτε. Οπότε, ελλείψει άλλου σημαντικού ζητήματος στην επικαιρότητα, θα ασχοληθώ με την καυτή πατάτα, το δεύτερο καρπούζι κάτω απ’ τη μασχάλη, το μπιμπίκιον εις την εσχατιάν της μύτης, την αυτοκτονημένη μύγαν εις την σούπα της επικαιρότητος, την έτερην μύγα, η οποία εκάθισε στην μύτη μας ακτινοβολώντας απελπισία, τέλος πάντων κόβω τις βλακείες, ας ασχοληθούμε λοιπόν με το ζήτημα της ονομασίας όχι της γείτονος ανώνυμης χώρας, στην οποία ως γνωστόν έχω προσφέρει το όνομα του μπλογκ ετούτου, ήτοι panokato Μακεδονία, αλλά με το ζήτημα της ονομασίας του Μουμπάι, της Μουμπάης, Βομβάης.
(Παντελώς ηλίθιος ων, συνέγραψα ετούτην την θέλω να πιστεύω γελαδερήν παράγραφον ίνα προλογίσω ανάρτηση που σχετίζεται με την επέτειο των δύο ετών απ’ την τρομοκρατική επίθεση εις το Μουμπάι, τη Μουμπάη, Βομβάη).
Δύο χρονιά μετά λοιπόν, επανέρχομαι στον καβγά περί του ονόματος του Μουμπάι, της Μουμπάης, Βομβάης, για να πω σε αυτόν που τον είδα τις προάλλες να πίνει τσίπουρα με το στέλεχος εκείνης της παράταξης που έκανε κονέ για να βρεθεί κάποιος (ξέρεις εσύ ποιος) εκεί που ήθελε να βρεθεί (ξέρεις εσύ πού…) ο φιλαρακός του βοηθού του ξαδέρφου της ξανθιάς γραμματέως ότι: αντιγράφω από το βιβλίο του Κρίστοφερ Χίτσενς, ο Θεός δεν είναι μεγάλος, εκδόσεις Scripta, το εξής:
Οι Πάρσοι -πρώην οπαδοί του Ζωροάστρη, που είχαν υποστεί διωγμούς στην Περσία- συνιστούσαν αξιόλογη μειονότητα, ενώ η πόλη φιλοξενούσε μια ιστορικά σημαντική εβραϊκή κοινότητα. Όμως αυτό δεν ικανοποιούσε τον κύριο Μπαλ Θάκερεϊ και το ινδουιστικό εθνικιστικό του κόμμα Σιβ Σένα, ο οποίος στη δεκαετία του 1990 έκρινε ότι η Βομβάη έπρεπε να διοικείται από, και για, τους ομόθρησκούς του και απελευθέρωσε πολλούς τρομοκράτες και πληρωμένους δολοφόνους στους δρόμους. Μόνο και μόνο για να δείξει ότι είχε τη δύναμη να το κάνει, διέταξε να μετονομαστεί η πόλη σε Μουμπάη.
Aφού έφτασες μέχρι εδώ, ήρωα, άκου και λίγο τους Μπερι Γουέιτ, τους οποίους ανακάλυψα χάρη σε αυτό.
(Παντελώς ηλίθιος ων, συνέγραψα ετούτην την θέλω να πιστεύω γελαδερήν παράγραφον ίνα προλογίσω ανάρτηση που σχετίζεται με την επέτειο των δύο ετών απ’ την τρομοκρατική επίθεση εις το Μουμπάι, τη Μουμπάη, Βομβάη).
Δύο χρονιά μετά λοιπόν, επανέρχομαι στον καβγά περί του ονόματος του Μουμπάι, της Μουμπάης, Βομβάης, για να πω σε αυτόν που τον είδα τις προάλλες να πίνει τσίπουρα με το στέλεχος εκείνης της παράταξης που έκανε κονέ για να βρεθεί κάποιος (ξέρεις εσύ ποιος) εκεί που ήθελε να βρεθεί (ξέρεις εσύ πού…) ο φιλαρακός του βοηθού του ξαδέρφου της ξανθιάς γραμματέως ότι: αντιγράφω από το βιβλίο του Κρίστοφερ Χίτσενς, ο Θεός δεν είναι μεγάλος, εκδόσεις Scripta, το εξής:
Οι Πάρσοι -πρώην οπαδοί του Ζωροάστρη, που είχαν υποστεί διωγμούς στην Περσία- συνιστούσαν αξιόλογη μειονότητα, ενώ η πόλη φιλοξενούσε μια ιστορικά σημαντική εβραϊκή κοινότητα. Όμως αυτό δεν ικανοποιούσε τον κύριο Μπαλ Θάκερεϊ και το ινδουιστικό εθνικιστικό του κόμμα Σιβ Σένα, ο οποίος στη δεκαετία του 1990 έκρινε ότι η Βομβάη έπρεπε να διοικείται από, και για, τους ομόθρησκούς του και απελευθέρωσε πολλούς τρομοκράτες και πληρωμένους δολοφόνους στους δρόμους. Μόνο και μόνο για να δείξει ότι είχε τη δύναμη να το κάνει, διέταξε να μετονομαστεί η πόλη σε Μουμπάη.
Aφού έφτασες μέχρι εδώ, ήρωα, άκου και λίγο τους Μπερι Γουέιτ, τους οποίους ανακάλυψα χάρη σε αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου