το τέλος της αθωότητας

Μια μέρα κατάλαβε πως υπάρχει και μια άλλη ζωή που τη ζουν όλοι οι υπόλοιποι, μόνον αυτός δεν τη ζούσε, δεν τη γνώριζε καν, κι εξακολουθούσε να μη τη γνωρίζει λεπτομερώς και πλήρως, ήξερε μόνον ότι υπάρχει, όχι σε τι συνίστατο, μπορούσε μόνο να τη φανταστεί, μην τολμώντας να ρωτήσει, ακολούθως συμπέρανε πως όλοι οι υπόλοιποι είχαν γνώση της άγνοιάς του και τον είχαν αφήσει σε αυτήν, παρότι καταλάβαιναν πόσο λαχταρούσε την άλλη ζωή, όμως δεν τον θεωρούσαν αντάξιό της και γι' αυτό τον αφήνανε να ζει όπως ζούσε μέχρι πριν και εν αγνοία, περιγελώντας τον κρυφά, λίγο, όχι πολύ, όχι με κακία αλλά περισσότερο σε φάση “α, τον καημένο”, μάλιστα είχε αρχίσει να υποπτεύεται πως τον περιγελούσαν κι ανοιχτά, στα μούτρα του, για την άγνοιά του αλλά και την αναξιότητά του περί της άλλης ζωής, που οπωσδήποτε θα ήταν καλύτερη από τη δική του, και είχαν καταλάβει πως δεν καταλάβαινε τόσο καιρό ότι τον κοροϊδεύαν κρυφά και φανερά κι αυτό επέτεινε τη διασκεδασή τους σε βάρος του – και, τέλος πάντων, η μέρα που τα κατάλαβε όλα αυτά θα μπορούσε κανείς να πει πως δεν ήταν ιδιαίτερα καλή.