Αν δεν εκανα πως δεν τον ειδα, θα του είχα πει "γεια σου Παναγιωτη, πάει πολύς καιρός, πάχυνες, αραίωσε κάπως και το μαλλί", αν δεν έκανε πως δεν με ειχε δει θα μου έλεγε "γεια σου Παναγιώτη, ναι, πολύς καιρός, κι εσύ πάχυνες και το δικό σου μαλλί αραίωσε κάπως" και μετά θα έπεφτε μια αμήχανη σιωπή.
Η ιστορία της αποτυχίας του ενός θα ήταν ιδια με του άλλου.
Τουλάχιστον αυτός κατέβηκε σε άλλη στάση από μένα και μπόρεσα ξανα να κοιτάξω προς τα αριστερα.
Είναι βεβαια πιθανο να με εχει τόσο αλλάξει η αποτυχία που να 'χω γινει αγνωριστος.
1 σχόλιο:
Στα τέτοια μας για το μαλλι, ασ'το ν'αραιωνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφονοι :)
Δημοσίευση σχολίου