27 Δεκ 2012

Δέκα λόγοι ν' αγαπάς τους κιουρ

Σε όλους μας αρέζανε, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο, όχι για τους ίδιους λόγους.
Η πιο σταθερή από τις μουσικές μου αξίες.


10c

5 σχόλια:

μεστ απ είπε...

aw! καλημέρα! το καλύτερο ξύπνημα μου χάρισες!

ΠανωςΚ είπε...

Μαύρη μαυρίλα τα περισσότερα τραγούδια, "χαρούμενο" πρωινό ξύπνημα, χαχα.

sunCoater είπε...

Πάντα θα μειονεκτούσαν, όμως, λόγω αντίδρασης των φλώρων (σαν εμένα δηλ.) ενάντια στη συμμαθητική, καταπιεστική, σώνει-και-καλά εναλλακτική (προ mainstream) προσέγγιση της μουσικής των 80ς με σύμβολα τους Cure/Smith + Smiths/Morrissey. Θα μου πεις, αυτό τι σχέση έχει με μουσική; Έχει, ως διαδικασία πρόσληψης και αποδοχής.

μεστ απ είπε...

"Χαρούμενο", ναι! Γιατί το "χαρούμενο" είναι κάτι σχετικό και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα μικροσωματίδια στην ψυχοσύνθεση του καθένα.
Ε;
Επίσης, εγώ ήμουν από τους τυχερούς εκείνους, οι συμμαθητές των οποίων ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τη μουσική που άκουγε. Ίσως γιατί ο Ρουβάς δεν ήταν στη λίστα μου. Σίλι μι! ;)
Ολ ιν ολ, ωραία μέρα :)

ΠανωςΚ είπε...

sunCoater, όλα εξαρτώνται από τις μικροκοινωνίες: στα δικά μου μαθητικά χρόνια οι καταπιεστές ήταν οι μεταλλάδες ή/και φαν του Βασίλη Καρρά. Εμείς, τα (σ)κιουράκια, φοβισμένα στη γωνία.

Μεστ, ολ ιν ολ αη εμ γκλαντ!