Το ΔΝΤ της λογοτεχνίας

Ο φίλος μου ο Μήτσος λέει πως πίνω άτσαλα, πολύ γρήγορα. Δίκιο έχει μάλλον. Πίνω όπως τρώω, όπως μιλάω, όπως φέρομαι. Ατσούμπαλα, παράφορα. Στραγγίζω δυο τζέημσον στο μισάωρο. Στη μια ώρα τεσσερα, και πρέπει να φύγω από το μπαρ, για να διατηρήσω κάποια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Με τον ίδιο άναρχο, κουλουβάχατο τρόπο διαβάζω. Σκόρπια μισοξεκινημένα βιβλία στο σπίτι ή σε ηλεκτρονική μορφή στο κινητό τηλέφωνο. Πού και πού βρίσκεται κάποιο το οποίο με γραπώνει από τα αρχίδια και δεν με αφήνει να το αφήσω από τα χέρια μου. Οπως σήμερα η συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Παλαβού "Αστείο".
Κάποτε περιφρονούσα τους έλληνες συγγραφείς, μη ρωτάς γιατί. Όχι πια. Δεν θυμάμαι πότε και ποιοι έλληνες συγγραφείς με ανάγκασαν να αλλάξω γνώμη. Δεν τσιγγουνεύομαι τα καλά λόγια. Ούτε είμαι δύσπιστος απέναντι στους νέους συγγραφείς. Ούτε κοιτώ αφ' υψηλού τους νεότερους ηλικιακά που εκδίδουν τα βιβλία τους. Τελευταία μόνο νιώθω ένα έλειμμα γενναιοδωρίας ως προς το αντίτιμο, ως προς την τιμή ενός βιβλίου. Η κρίση, βλέπεις. Στην περίπτωση του "Αστείου" κάνω τον εξής (αστείο και ελπίζω σωστό) υπολογισμό: 8 ευρώ για το ένα βιβλίο που διάβασα μέσα σε περίπου τρεισήμισι ώρες. Τρεισήμισι ώρες ουσικοποσίας, δηλαδή δεκατέσσερα(!) ουσίσκια, από 3,5 ευρώ το καθένα (τιμή Μικρόπολις, η χαμηλότερη που ξέρω) 49 ευρώ χώρια τα έξοδα μετάβασης και διαμονής στο νοσοκομείο. Κέρδισα δηλαδή σήμερα 41 ευρώ. Epic win. Προλαβαίνω να πάω σε κάποιο μπαρ να το γιορτάσω.

Περισσότερα και αναλυτικότερα για το εξαιρετικό "Αστείο" του Γιάννη Παλαβού στο bιβλιονέτ και στο ιστολόγιο ΝΟ14ΜΕ