Ο Αντρέας ο Γίγαντας, στα παιδικά του χρόνια, ήτανε ήδη τεράστιος και δεν χωρούσε στο σχολικό λεωφορείο, λίγο έλειψε να μείνει ξύλο απελέκητο, ευτυχώς ένας σπλαχνικός κύριος, θεατρικός συγγραφέας, κουλτουριάρης ή κάτι τέτοιο, που τον λέγανε Σάμιουελ Μπέκετ και έπαιζε χαρτιά με τον μπαμπά του Αντρέα, προσφέρθηκε να τον πηγαινοφέρνει καθημερινά με το γιωταχί του στο σκολείο και κάπως έτσι α) μπόρεσε να μορφωθεί ο Αντρέας και να γίνει ένας από τους ήρωες του κατς και β) εμπνεύστηκε ο Μπέκετ το πιο διάσημό του έργο, το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του οποίου ο αρχικός τίτλος ήταν "Περιμένοντας τον Χοντρό (να σκολάσει από το σκολειό)", στη διαδρομή συζητούσαν λέει για κρίκετ, αλλά αυτό μού φαίνεται κάπως τραβηγμένο, κάπως ασαφές, ίσως και λιγάκι αναληθές, είναι άλλωστε λεπτή η γραμμή μεταξύ αλήθειας και ψέματος και καμιά φορά, χάριν κάποιας χοντρής πλάκας, γράφονται χονδροειδέστατα ψεύδη, που όμως σε περιπτώσεις όπως του ελληνικού κουλουριού ή του αμερικανικού κρεμμυδιού αποτελούν υψηλότατη τέχνη, και διάβασα το ορίτζιναλ στόρι στην Κ. που με πήρε στο ψιλό και μού είπε απογοητευμένη μετά από τόσα χρόνια που με ξέρει ότι τελικά δεν έχω και τόσο λεπτή αίσθηση του χιούμορ.
Σε τούτο το ιστολόγιο, παρότι γενικώς γράφουμε αρλούμπες, πάντα επανερχόμαστε στις ιστορίες που έχουμε ξεκινήσει στο παρελθόν. Θυμήσου, για τον Αντρέ δε Τζάιαντ τα είχαμε πει εδώ και γενικότερα για το κατς εδώ.
ΥΓ. Σήμερα άκουσα το νέο ep των Sugar Factory. Τα σπάει.
4 σχόλια:
Ώρες ώρες οι γνώσεις σου για την καπιταλιστική Αμερικάνικη υποκουλτούρα με σοκάρουν ;-)
Ακούς εκεί ο Andre the Giant και ο Beckett
Γιου ες έη - γιου ες έη - γιου φάουλ - μι φάουλ, μπικόζ;
πφ
"γιου φαουλ!"
"γιου φάουλ;; μπικόζ;;;"
(το "μπικόζ" είναι σάλτσα σε μια ούτως ή άλλως διασκεδαστική ιστορία)
πέραν του παναγιώτη (γιαννάκη):
τι καλόοοοοοοος ο μπέκεεεεεεεεεεεεεετ!!! awwwwwwww!!!
Καλός ο Μπέκετ. Και υπομονετικός, απ΄ό,τι φαίνεται - κι αυτός ο Γκοντό όλο στο περίμενε τον έχει.
Δημοσίευση σχολίου