Βίος του ποιητή Ομοιοκατάληκτου του Λαχανορρυθμικού

Ο ποιητής Λαχανορρυθμικός είχε από μικρός τόσο ωραία και δυνατή φωνή που τον έβαζε η δασκάλα να διαβάζει το μάθημα στα παιδιά τ' άλλα, κι έτσι φάνηκε από νωρίς το πρόβλημα του ποιητή που το 'χε εκ γενετής, ξάφνου του κοβότανε η αναπνοή, λαχάνιαζε πολύ κι έχανε το ρυθμό, τον φωνάζανε από τότε τα παιδιά χοντρό, αργότερα ως φοιτητής, έγινε αριστεριστής και πριν από τις πορείες μαζεύονταν στις φοιτητικές εστίες για να  βγάλουν συνθήματα που να 'χουν βαθιά νοήματα, μα δεν ήξερε από ομοιοκαταληξία, αλήθεια λέω, όχι αστεία, του ποιητή δεν του έβγαινε η ρίμα, τον κοροϊδεύαν και ήταν κρίμα, τουλάχιστον τα συνθήματα των άλλων τα φώναζε δυνατά κατά το ήττον ή το μάλλον, αλλά και πάλι δυστυχώς του ξέφευγε ο ρυθμός και γινότανε χασμωδία και του βρίζανε οι άλλοι τα θεία και τον Δία, για να βρει ρυθμό είπε να κάνει τον μουσικό, να γίνει μπασίστας, ντράμερ ή κιθαρίστας, μα είχε ταλέντο τελικά μόνο για ατενίστας ή για μαρκετίστας, στο μπλογκ του έγραφε στιχάκια για πεταλούδες και πουλάκια, αλλά καθώς βαριότανε στα σεμινάρια οι λέξεις τού έρχονταν όπως η διάρροια:

Λείπει η λύπη και τα λοιπά τα λίπη
λυπαίνουν τα πλήθη
βρίζει στη βρύση και βρίθει η λήθη
λυδία λίθος ηλιθίως, βραχύς ο βίος
με μακροπρόθεσμες τασεις, αριθμοδείκτης παγίων
ως εαυτόν να αγαπάς τον πλησίον 
(ευλόγησον)